Η Τελευταία Ζωή

Κεφάλαιο Εικοστό Έκτο, Αγάπη υπό προϋποθέσεις

Αυτήν την φορά προσπάθησα να μην πανικοβληθώ. Μπορεί να μην ήξερα πως να εξηγήσω την ύπαρξη του τριαντάφυλλου πανω στα μαλλιά μου, αλλά ήξερα ότι ήταν απλά ένα όνειρο. Οποιαδήποτε άλλη εκδοχή θα ήταν αδύνατο ακόμα και να την διανοηθώ.

Η Νάντια κοίταξε το ρολόι της. Ήταν τρεις τα ξημερώματα. Δεν μπορούσε να ξαναπέσει για ύπνο και η αλήθεια ήταν πως δεν ήθελε. Έβλεπε παρόμοια όνειρα πολύ συχνά τελευταία. Έμεινε ακίνητη κοιτάζοντας το ταβάνι.

Σκέφτηκε τον Ντάμιαν και τον τρόπο που την έκανε να νιώθει όταν ήταν κοντά του. Ένας άγνωστος που είχε τις απαντήσεις σε όλα της τα ερώτημά. Χαμογέλασε και πήρε αγκαλιά το μαξιλάρι. Είχε ενοχές για το πως ένιωθε γιατί αγαπούσε τον Ζέιν. Δεν μπορούσε όμως να τον περιμένει για πάντα. Ήταν καταδικασμένη να ερωτεύεται ανθρώπους που εξαφανίζονταν από την μια στιγμή στην άλλη και η σκέψη αυτή την έκανε να μαραζώνει. Τότε ήταν που άρχισαν τα αφτιά της να βουίζουν και την έπιασε ημικρανία. Ήξερε πολύ καλά τι θα ακολουθούσε.

Τις άκουσε πριν τις δει. Άρχισαν να ψιθυρίζουν έντονα, λες και κάτι τις είχε αναστατώσει.Έρχεται...Κρύψου, τρέχα μακριά του. Θυμήσου τι είχε πει η θνητή...Θυμήσου τα λόγια της. Η Νάντια πέταξε τα σκεπάσματα στο πλάι και σηκώθηκε για να ρίξει νερό στο πρόσωπό της, όταν άκουσε θόρυβο στο ισόγειο. Συνέβαινε συχνά όταν την επισκέπτονταν οι σκιές, αλλά αυτή την φορά ήταν διαφορετικά. Άρπαξε την κιθάρα, όπως είχε κάνει χιλιάδες άλλες φορές στο παρελθόν και κατευθύνθηκε προς τις σκάλες. Ο κάτω όροφος φάνταζε ήσυχος. Οι σκιές την ακολουθούσαν σε κάθε της βήμα. Την χάιδευαν όπου είχε εκτεθειμένο το δέρμα της κάνοντάς την να ανατριχιάζει.

Αφού κοίταξε παντού και δεν βρήκε τίποτα, έστριψε στην σκάλα και έκανε να ανέβει, όταν άκουσε ξανά τον ίδιο θόρυβο. Γύρισε απότομα και είδε μπροστά της την Ιόφη. Η όψη της ήταν τρομακτική και είχε εκτεθειμένα δύο τεράστια κορακίσια φτερά. Τι στο διάολο είναι αυτό το πράγμα; Η Νάντια έπνιξε μια κραυγή και αντανακλαστικά της έφερε με δύναμη την κιθάρα στο κεφάλι. Αυτή γρύλισε δυνατά. "Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό." Είπε με μια ανατριχιαστική χροιά στην φωνή της.

Η Νάντια προσπάθησε να την προσπεράσει και να πάει προς την εξώπορτα αλλά της έφραζε τον δρόμο. Άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλιά δύο, δύο. Ξαφνικά η Ιόφη της έπιασε το πόδι και την τράβηξε ξανά προς τα κάτω. Χτύπησε δυνατά το κεφάλι της αλλά έσφιξε τα δόντια της για να μην λιποθυμήσει. Ένιωσε αίμα να κυλάει από τον κρόταφό της. Γύρισε ανάσκελα και έριξε μια δυνατή κλωτσιά στα πλευρά της Ιόφη με το ελεύθερο πόδι της καθώς απελευθερωνόταν από την λαβή της.