Η Τελευταία Ζωή

Πριν το ξημέρωμα

Η Νάντια ήταν αναστατωμένη όσο περνούσε η ώρα και πλησίαζε η αυγή. Είχε ακόμα μερικές ώρες μέχρι την εκτέλεση και το σώμα της βρισκόταν σε απίστευτη υπερένταση. Το τρέμουλο στα χέρια της δεν την εγκατέλειψε στιγμή, όπως και ο φόβος που χόρευε στο στομάχι της.

Το σχέδιο ήταν απλό αν και στην εκτέλεσή του θα υπήρχαν πολλά προβλήματα. Πρώτα όμως έπρεπε να κάνει κάτι άλλο. Έπρεπε να τον επισκεφτεί, να δει πως είναι. Να του δώσει δύναμη και να τον παρακαλέσει να μην παραδοθεί στην μοίρα του. Δεν τον ήθελε ηττημένο.

Είχε ήδη προσπαθήσει πάνω από δέκα φορές, όλες αποτυχημένες. Οι σκιές θυμούνταν την υπόσχεση αλλά ήθελαν να την προστατέψουν από την φθορά.

Κοίταξε το ημερολόγιο που είχε ακουμπήσει στο κρεβάτι. Άπλωσε το χέρι της και έπιασε το αποξηραμένο τριαντάφυλλο. Το τοποθέτησε πάνω στα πόδια της, παραμένοντας οκλαδόν. Σκούπισε τις ιδρωμένες παλάμες της στον χιτώνα και συγκεντρώθηκε ξανά. "Umbra de Purgatorio." Επικαλέστηκε τις σκιές και επίσημα, όπως είχε κάνει ο αδερφός της.

Τις ένιωσε να πλησιάζουν, να μιλάνε μέσα στο κεφάλι της, όπως είχαν κάνει χιλιάδες φορές στο παρελθόν.

Ποιά είναι η επιθυμία σου, Βασίλισσα; Τι αποζητάς;

Η Νάντια έκλεισε τα μάτια και φαντάστηκε την εικόνα του Ντάμιαν, όπως τον είχαν στο μπουντρούμι. Οι σκιές αναστατώθηκαν.

Δεν γίνεται... Δεν μπορείς να κάνεις μόνη σου αστρικό ταξίδι.

"Πρέπει." Επέμεινε εκείνη.

Το θνητό σώμα σου θα διαλυθεί.

"Θα ξαναγεννηθεί και την επόμενη φορά θα είναι άφθαρτο. Δεν με νοιάζει."

Δεν είναι τόσο απλό. Θα περάσουν χρόνια μέχρι να αναδιαμορφωθεί η αθάνατη υλική σου υπόσταση.

"Σας έδωσα τον όρκο μου. Τι άλλο θέλετε πια από εμένα. Αφήστε με να τον δω."

Ένιωσε ένα γαργαλητό να διατρέχει το κορμί της και ξαφνικά πετάχτηκε μακριά. Ήταν πιο ελαφριά από την προηγούμενη φορά. Πιο ανεξέλεγκτη.

Τα παγωμένα δάχτυλα των σκιών την περικύκλωσαν, αγκαλιάζοντάς την. Την οδήγησαν εκεί που η καρδιά της επιθυμούσε.

Η ψυχή της ζωντάνεψε. Πέρασε τα πέτρινα κελιά με ευκολία. Τον ένιωθε κοντά της. Η αύρα του να πάλλεται, γαλάζια με αποχρώσεις του χρυσού. Το κεφάλι του κρεμασμένο και το κορμί του μαζεμένο, φάνταζε παράμερο μπροστά στα εκτεθειμένα, ανοιχτά φτερά του.