Η Τελευταία Ζωή

Κεφάλαιο Δέκατο Τέταρτο

Η ώρα περνούσε και η νύχτα έδινε την θέση της σε μια γλυκιά ημέρα με μερικά σκόρπια σύννεφα, καθώς είχε μπει το φθινόπωρο.

Η Νάντια δεν είχε κλείσει μάτι όλη νύχτα περιμένοντας να περάσει η ώρα και να πάει να δει τον Ζέιν. Την είχε τρομάξει τόσο πολύ η κατάσταση στην οποία τον είχε βρει στο στενό, που δεν μπορούσε να διώξει την εικόνα από το μυαλό της. Κάποια στιγμή μέσα στην νύχτα την έπιασε μια τρομερή ανάγκη να βρεθεί πάλι κοντά του. Ένιωθε ενοχές που τον είχε αφήσει μόνο του στο νοσοκομείο αλλά έπρεπε να γυρίσει την Ειρέν πίσω στο σπίτι.

Την θυμόταν που μπήκε μέσα στο Νοσοκομείο με ενα χαζό χαμόγελο, σαν αυτό που αποκτούν όλοι οι ερωτευμένοι μετά το πρώτο τους φιλί. Προσπάθησε να θυμηθεί πως ήταν όταν η ίδια είχε πρωτοερωτευτεί τον Ζέιν.

Είχε εμφανιστεί από το πουθενά σαν ένα μυστήριο. Είχε πάντα την εντύπωση ότι τον ήξερε από κάπου αλλά όσο και αν σκεφτόταν δεν μπορούσε να θυμηθεί που. Αυτο το μυστήριο την εξίταρε κάνοντάς την να πέσει αμέσως μέσα στην αγκαλιά του. Ήταν πάντα τόσο κλειστός και απόμακρος. Μερικές μέρες όμως μπορούσες να διακρίνεις κάτι διεστραμμένο στο βλέμμα του, αλλά ήταν πάντα για μια απειροελάχιστη στιγμή. Αυτές βέβαια ήταν οι σκοτεινές στιγμές της σχέσης τους.

Η Νάντια βύθισε το κεφάλι της μέσα στο μαξιλάρι. Δεν ήθελε να σκέφτεται έτσι για τον Ζέιν. Έπρεπε όμως να μάθει τι στο καλό ήταν το χτεσινό σκηνικό και γιατί ο Τζο ήταν μια χαρά ενώ αυτός έμοιαζε σαν να τον είχε χτυπήσει λεωφορείο.

Κοίταξε το ρολόι στο κομοδίνο της, 7:30. Είχε ακόμα διόμιση ώρες μπροστά της. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήρε την κιθάρα στα χέρια αρχίζοντας να παίζει για να εκτονωθεί. Έπρεπε να σκεφτεί καθαρά, χωρίς να  πανικοβάλλεται.
Ο Τζο είπε χτες ότι ήταν ένα ατύχημα. Τι είδους ατύχημα θα μπορούσε να το προκαλέσει αυτο και γιατί δεν μπήκε στον κόπο να μπει σε λεπτομέρειες; Όπως και να'χε σε λίγες ώρες θα μάθαινε την αλήθεια.

***

Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και έτρεξε γρήγορα προς το νοσοκομείο. Τα σύννεφα είχαν αρχίσει να γίνονται πυκνότερα και ο αέρας λυσσομανούσε. Μπήκε από την κεντρική πύλη και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο του Ζέιν.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο βρήκε ένα στρωμένο κρεβάτι και τίποτα άλλο. "Συγγνώμη" είπε σε μια νοσηλεύτρια που έτυχε να περνάει από εκεί."που μπορω να βρω το αγόρι που είχε νοσηλευτεί χτες σε αυτό το δωμάτιο;"
Η νοσοκόμα κοίταξε τον χώρο και μετά κατευθύνθηκε προς την γραμματεία. Κοίταξε για λίγο στον υπολογιστή και έκανε σήμα στην Νάντια να πλησιάσει. "Απ'ότι φαίνεται πήρε εξιτήριο νωρίς σήμερα το πρωί."