Η Τελευταία Ζωή

Κεφάλαιο Εικοστό, Τα Έξι Βασίλεια

Το τηλέφωνο δεν σταμάταγε να χτυπάει και κάθε φορά εμφανιζόταν η εικόνα της Νάντια στην οθόνη. Ο Ζέιν το έκλεινε ξανά και ξανά. Δεν μπορούσε να ασχοληθεί μαζί της εκείνη την στιγμή. Είχε ξεχάσει το ένα του τηλέφωνο πίσω στο σπίτι, πιστεύοντας ότι η Νάντια δεν θα θυμόταν για αυτό. Το έβαλε στην τσέπη του και πλησίασε τους δύο στρατιώτες που φύλαγαν την πύλη πάνω από την Γκόα. Την πανέμορφη πόλη της Ινδίας η οποία ήταν ο επίγειος παράδεισος για τους θνητούς αλλά και η πύλη για τα βασίλεια των αγγέλων.

Από την άλλη πλευρά θα τον περίμενε το συμβούλιο. Είχαν στείλει την Ιοφιήλ να τον φωνάξει. Αν και αρχάγγελος, αυτή του συμπεριφερόταν δίχως σεβασμό. Ήταν από τους πιο διεστραμμένους και επικίνδυνους αγγέλους. Τα κατάμαυρα μάτια της που έμοιαζαν με Κύκνου, έκαναν κάθε άλλο άγγελο να υπακούει δίχως δεύτερη προσταγή. Ήταν γνωστή για το ότι δεν έδειχνε πότε έλεος. Ένα πραγματικό όπλο καταστροφής.

Όλοι την ήξεραν ως το Χερουβείμ που έδιωξε τους πρωτόπλαστους από τον παράδεισο. Φειδωλή με τα λόγια, άφηνε τις πράξεις της να πουν πια ήταν. Όσο και αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί ο Ζέιν, τον τρόμαζε λίγο. Μπορούσε να περιμένει τα πάντα από αυτήν.

Είχε πάει σπίτι του όσο ήταν η Νάντια εκεί και τον έσυρε έξω από αυτό χωρίς δυσκολία. Δεν είχε ανάγκη να είναι διακριτική, μόνο αποτελεσματική.

Τώρα πέρναγε πρώτη από την πύλη έχοντας μια σκληρή έκφραση στο πρόσωπό της. Ο Ζέιν δεν της είχε μιλήσει σε όλη την διαδρομή αλλά δεν άντεξε άλλο.

"Πες μου, Ιοφιήλ, για πιο λόγο ήταν απαραίτητη η παρουσία μου στο συμβούλιο; Νόμιζα ότι τα αδέρφια μου ήταν ικανά να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους." Αυτή δεν γύρισε να τον κοιτάξει.

"Zerachiel." Είπε αυστηρά."θα μάθεις όταν φτάσεις εκεί. Δεν είμαι πληροφοριοδότης κανενός. Η δουλειά μου ήταν μόνο να σε φέρω, καμία άλλη."

Ο Ζέιν σώπασε και πέρασε και αυτός την πύλη. Τα χρώματα διαστρεβλώθηκαν και το φως χύθηκε άπλετο πάνω του και πάνω στην Ιοφιήλ κάνοντας τα μαλλιά της να φαντάζουν χρυσά. Τα είχε σε μια αυστηρή πλεξούδα.

Πέρασαν στον άλλο κόσμο και ο αέρας έγινε πιο ελαφρύς.Αν και ενας καινούργιος ήλιος δέσποζε βασιλικά πάνω από τα κεφάλια τους, μυριάδες αστέρια πλαισίωναν τον ουρανό κάνοντάς τον να φαντάζει αραχνοΰφαντο σκέπασμα. Εδώ τα αστέρια έλαμπαν ισάξια. Καθένα για να τιμά μια χαμένη, αγγελική ύπαρξη.