Η Τελευταία Ζωή

Κεφάλαιο Δέκατο Έκτο, Απρόσμενη Επίσκεψη Β'

Ο Ντάμιαν κατευθύνθηκε προς τον καναπέ και πήρε μια πετσέτα σκουπίζοντας τα μαλλιά του, που ήταν ακόμα βρεγμένα. Η Νάντια τον ακολούθησε, παρατηρώντας τον.

"Κοίτα... Νομίζω ότι πρέπει να μου δώσεις μερικές εξηγήσεις..θέλω να πω, δεν σε ξέρω καθόλου. Εμφανίζεσαι από το πουθενά και μοιάζει ξαφνικά σαν να καταρρέει ο κόσμος όλος. Ποιος στο καλό είσαι; Και για να σε προλάβω πριν πεις το κλισέ..είμαι ο Ντάμιαν χαίρω πολύ... Δεν εννοώ αυτό. Θέλω να μου πεις γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι; Γιατί είσαι τόσο απότομος και γιατί στο καλό μόλις παίρνω τα μάτια μου από πάνω σου ξεχνάω την μορφή σου;"

"Το πραγματικό ερώτημα είναι εάν θέλεις να την ξεχάσεις;" Την κοίταξε λοξά, έχοντας χάσει κάθε ίχνος ειρωνείας. Η Νάντια απέστρεψε το δικό της κοιτώντας στο πάτωμα. "Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου. Δεν είχα πρόθεση να σε φοβίσω πίσω στο πανεπιστήμιο. Ήταν όλα απλώς μια ανούσια επίδειξη υπεροχής. Έμοιαζες τόσο εγκλωβισμένη που δεν μπορούσα να ξεχάσω τι είχα κάνει. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως λυπάμαι..."

"Τα παραλές! Δεν φοβήθηκα στιγμή. Τι τρέχει με εσάς τους άνδρες και την ανάγκη σας να επιβάλλεστε στους άλλους."

Tα μάτια του Ντάμιαν φωτίστηκαν. "Σοβαρά; Θέλεις να μιλήσουμε για στερεότυπα ; Κοίτα, σου ζήτησα συγγνώμη. Ας το λήξουμε εκεί." Σήκωσε μια μπλούζα από τα ρούχα στον καναπέ. "Ποιανού είναι αυτά;"

"Tου αδερφού μου." Είπε και η φωνή της κόμπιασε για μια ανεπαίσθητη στιγμή.

"Δεν θα έχει πρόβλημα να τα φορέσουμε ;"

"Όχι..."

"Που είναι τώρα; Σπουδάζει και αυτός."

"Είχε περάσει, αλλά δεν πήγε ποτέ. Αν θέλεις έχει και δεύτερο μπάνιο στον πάνω όροφο. Το λέω για να μην κρυώσεις..." 'Έδειξε τα νωπά ακόμα ρούχα του που είχαν κολλήσει πάνω στο σώμα του. Ο Ντάμιαν σήκωσε αδιάφορα τους ώμους του και την ακολούθησε.

"Λοιπόν, πως και μένεις μόνη σου σε ένα τόσο μεγάλο σπίτι; Δεν νιώθεις μοναξιά εδώ μέσα; Μην με παρεξηγείς αλλά εγώ θα είχα πάθει κατάθλιψη..."

"Είμαι τυχερή λοιπόν που δεν είμαι εσύ." Φτάνοντας στην είσοδο του δωματίου της έκανε στην άκρη και του έκανε νόημα να περάσει μέσα. Αυτός σάρωσε τον χώρο με τα μάτια του και σταύρωσε τα χέρια του.