Η Τελευταία Ζωή

Προδοσία

Η σύγκρουση ήταν σφοδρή και το κρύο τύλιξε απότομα το σωμα της. Παλιές πληγές άνοιξαν, αρχίζοντας να τσούζουν σαν να ερχόταν σε επαφή με πυρακτωμένο σίδερο. Ξαφνικά η ανάσα της έγινε ελεγχόμενη και φωνές τύλιξαν το κεφάλι της. Προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια αλλά κάτι βαρύ την εμπόδιζε. Τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών πλημμύρισαν το μυαλό της σαν χείμαρος. Η μάχη που έδωσε με τον Ζειν, ο τρόπος με τον οποίο την προστάτεψε ο Αζαζέλ. Ολά επανήλθαν. Το τελευταίο πράγμα που θυμόταν ήταν τα χέρια του Ζέιν να την σηκώνουν απαλά, πέρνοντάς την μακριά. Ακόμα και τώρα μπορούσε να ακούσει καθαρά την σπαρακτική κραυγή του Αζαζέλ. Πως μπόρεσα να του το κάνω αυτό;

Φωνές διέκοψαν τις σκέψεις της και αμέσως συνειδητοποίησε πως δεν ήξερε που βρισκόταν. Εμεινε λοιπόν ακίνητη, καθώς αφουγκραζόταν. Δεν έπρεπε να κάνει καμία βιαστική κίνηση.

"Λες να ξυπνήσει σύντομα;" Είπε ένας ψηλός φρουρός, κλείνοντας με πάταγο την πόρτα.

"Δεν ξέρω. Αν ήμουν στην θέση της θα εμένα για πάντα αναίσθητος." Απάντησε συνοφρυωμένος ένας δεύτερος. "Το μονο που έχει καταφέρει ως τώρα είναι να προκαλέσει πόνο."

"Κανένας μας δεν είναι άγιος." Ακούστηκε μια στοιχειωμένη φωνή απο το απέναντι κελί. Το ελάχιστο φως απο τους πυρσούς των στρατιωτών διέγραψε το περίγραμμα δυο κουλουριασμένων φιγούρων. Η μητέρα κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της ένα μικρό κοριτσάκι. Η όψη τους ηταν ωχρή και η μικρή θα μπορούσε να παρομοιαστεί με κλαράκι έτοιμο να σπάσει.

"Βούλωσ'το τέρας. Απο πότε επιτρέπεται σε σκουλίκια να μιλάνε;" Απάντησε με οργή ο φρουρός που βρισκόταν πιο κοντά στο κελί της.

Η δαιμόνησσα χαμογέλασε έναντι στις προσβολές. Τον κοίταξε με λύπη αλλά και υπεροχή. Ξαφνικά τα κουρέλια που φόραγε για ρούχα φανταζαν παράταιρα καθώς το κορμί της εξέπεμπε απίστευτη αυτοπεποίθηση."Η τελική κρίση πλησιάζει, άγγελε. Θα ήθελα πολύ να δω με ποιον θα κάνουν συμπόσιο τα όρνια."

Ο φρουρός έσκυψε δίπλα απο το κελί της, ρίχνοντας όλο το φως πάνω της. Είχε άγρια χαρακτηριστικά και δυο κατάμαυρα, κορακίσια μάτια, τα οποία δεν πήρε στιγμή απο πανω του. Το πλασματάκι στην αγκαλιά της έκρυψε το πρόσωπό του και βυθίστηκε σε ενα βουβό κλάμα. "Ποιός σου είπε πως θα ζήσεις για να δεις το τέλος; Αποβράσματα σαν εσένα και αυτήν,έδειξε την Νάντια, δεν θα έπρεπε καν να βλέπουν το φως της ημέρας."