Teenwolf ; The sister

Hoofdstuk 13

" Hoe gaat het op school?" Rani bleef naar de weg kijken toen ze het vroeg, en het was duidelijk dat dit een opzetje was om de awkward sfeer die er hing weg te halen.
" Ik haal opzich goede cijfers"
" vind je het leuk?"
" op school bedoel je toch?"
" ja, mis je je oude vrienden erg?"
" nee, ze waren niet echt heb ik gemerkt, ik heb nu veel betere vrienden"
" Met Kira toch?"
" jaa"
Het was weer een tijdje stil.
" Rani, we kunnen er beter gewoon over praten" ik draaide mijn hoofd haar richting op en Rani deed dit ook vluchtig om daarna weer op de weg te kunnen letten.
" Het adoptiebureau belde, hoe het ging met je "
Ik voelde mijn wangen rood worden en uit schaamte keek ik uit het raam.
" Je weet wie je moeder is, niet waar?"
Ik draaide me terug richting Rani.
Ze keek mij ook aan via haar ooghoeken. Ik gaf een korte knik. We kwamen aan bij een stoplicht en stonden stil. Rani draaide nu geheel mijn richting op.
" Heb je haar ontmoet?"
Ik schudde mijn hoofd.
" Rani, ik kan het nog niet"
" Maar lieverd je moet, de legende"
" En ik zal mijn lot onderogen komen, samen met me broer! Maar voor mij ben jij mijn moeder, ookal ik voor jou niet jou kind"
De schok was in Rani haar ogen te lezen en mijn woorden kwamen harder aan dan verwacht, bij ons allebei. De tranen stonden in mijn ogen en de opgekropte frustratie kwam eruit.
" Maar jij bent mijn kind Ave! Bill en ik deden dit zodat het voor ons beide makkelijker zou worden om je te kunnen laten gaan, voor je lot. Je kent niet de hele legende lieverd"
De tranen stonden nu ook in Rani haar ogen.
" Jij bent me mama" de tranen stroomde langs mijn wangen en ik wist zeker dat ik eruit zag als een panda door de uitgelopen make-up. Voor iedereen die niet in de auto zou zitten was dit waarschijnlijk een apart tafereel. Twee vrouwen, hard huilend in een auto.

" Wil je me mama noemen?"
Ik knikte, ik had een brok in mijn keel en praten was onmogelijk geworden.
" Alsjeblieft noem me mama" zei Rani en ze trok me in een stevige knuffel. Eindelijk had ik een moeder, en Rani een echt kind. Eindelijk waren wij een familie.

De rest van de weg was niet awkward, we vertelde elkaar alles. Rani wist nu dat Scott mijn tweeling was, dat Thomas hier was en Ze wist van Theo. En in return vetelde zij mij over haar zelf.

" Nana ! " Oma kwam aangelopen in een korte lichtbruine broek met zwarte hemd en lichtbruine bloes, alsof ze op safari was.
" Mijn lieve kind ! Hoe gaat het met je !" Ze trok me in een omhelzing en gaf een kus op mijn hoofd. Bij Oma was er nooit twijfel, ik was voor haar haar kleinkind.
" goedd nana ! Goed, met jou?"
" Kind van me, met mij gaat het uitstekend"

" Hoi mam" hoorde ik Rani van achter mij zeggen.
" Rani, lieverd. Ik ben zo blij dat je er bent " Nana trok Rani ook in een knuffel.

" Kom naar binnen, ik heb thee ! "
We liepen achter dr aan naar binnen en namen plaats aan een grote ronde tafel.

We waren in een afgelegen stuk gebergte waar Oma een grot heeft omgetoverd in een huis. Ik heb oma haar slaapvertrekken wel vaker gezien. Meestal een slaapzak op de grond en wat hout voor vuur met een tas met alle benodigheden, nog nooit heb ik zo'n mooie slaapplaats gezien, van Nana dan.
De grot had een deur, door de deur heen had je twee hoge bogen dat ruimtes van elkaar scheidde. De ene opening leidde naar de " keuken" wat eigenlijk een tafel, waar we aan zaten, met een kast was. In de hoek lag wat hout om vuur te stokken. Ik schatte dat in de kast pannen zatten en voedsel. De andere opening leidde naar een woonkamer met een bank, een salontafel met een kleed eronder. tegen de muur stond een bureau met stoel met papier en boeken erop. Aan de muur hing een wereldkaart en daarnaast een nieuwe opening dat leidde naar een groot bed.

" Oma, dit is een huis" Ik was totaal verbaast en het was af te lezen aan mijn gezicht. Oma lachte.
" jaa mijn kind, ik woon hier"
" Mam, waarom in een grot? Je kan ook bij ons wonen!" Zei Rani verbaasd
" ooww Rani je weet dat dat niks voor mij is, ik ben voor avontuur"

Het hele weekend brachten we met Nana door. Ze was trots op mam dat ze me eindelijk zo liet noemen, en mam was blij dat het gebeurde.
Het was een mooi weekend vol vrouwen geroddel en zonder wifi.

En zondag avond waren we weer thuis.

" Het was geweldig mam, slaaplekker !" Ik gaf Rani een kus en liep richting de trap " Jij ook trouwens Bill " ik lachte naar hem en liep de trap op.
Helemaal uitgeput stapte ik mijn bed in. Het was een top weekend maar nachtrust zat er niet in, Oma had geen rekening gehouden met bezoek waardoor wij in een slaapzak op de grond lagen, ik snap niet hoe Oma het al die tijd vol kon houden zo slapen...

" Waar was je "
Geschrokken opende ik mijn ogen.
" Wat doe je hier?"
" ik neem je mee" zijn stem klonk kill
" Ga naar huis Theo" en sloot mijn ogen weer, geen zin in zijn gezeur. Ik voelde zijn handen mijn enkels pakken en voor ik kon reageren trok hij mij naar zich toe, van het bed af.
" what the fuck Theo?"
" jij gaat met me mee" Zijn ogen gloeide geel en zijn stem klonk dominant. Mijn ogen werden groot en geen woord kwam uit mijn mond. Mijn ogen volgde elke beweging die hij maakte. Hij hief zijn arm en sloeg hem mijn kant op, toen werd het zwart voor mijn ogen.

" Je moet wakker worden" een vrouw met zwart krullend haar stond voor me, ze was gekleed in het wit wat haar wat donkere huid liet opvallen.
" Waarom?" Ik voelde me slap, ik was totaal weerloos tegenover Theo, wakker worden zou dat alleen maar meer bewijzen.
" Je lot begint hier" de vrouw keek mij strak aan.
" Maar ik kan nieteens vechten, ikk weet nieteens wat ik moet doen, hoe kan ik balans brengen als ik niet weet wat het hele fucking probleem is" barste ik naar haar uit

" Avelin, luister goed naar mij. Scott is de kracht. Jij bent het balans, om je kracht te krijgen moet je het openen. Het zit al in je. Scott kan het openen met zijn ogen. Daarna moet hij vechten, je weet wat te doen staat dan, vind Scott ! " de vrouw verdween.
" NEEEEEEE !!!" Schreeuwde ik terwijl ik mijn ogen opende.
" Eindelijk" Theo stond op van een stoel in de hoek.
Ik was niet meer in mijn kamer. Ik was in een ruimte van beton met ijzeren buizen langs het plafon.
" wat wil je van mij? " ik herpakte mezelf snel en keek hem zo indringend mogelijk aan.
" Ik denk dat je het wel weet Avelin" antwoorde hij droog.
Ik had twee scenario's in mijn hoofd. Een opzich goede en een foute.
Hij zou of van me houden en me voor zichzelf willen. Of hij was de gene die de balans verstoorde, dat hij de gene was waarvoor ik was ontstaan, de gene die ik moest vermoorden. En hij zou het weten en me voor zijn...

Ik hoopte op het eerste, hij had zijn best toch voor mij gedaan? Me meegnomen naar mooie plekken en me gezoent uit liefde? Dat kon toch niet nep zijn?

" Heb je mij gebruikt?" Ik keek naar beneden. Ik voelde tranen prikken in mijn ogen maar weigerde ze te laten vallen.

Hij legde zijn vingers onder mijn kin en dwong me naar boven te kijken.
" je denkt toch niet dat ik op je viel?" Zei hij met een grijns op zijn gezicht en de killste ogen die ik ooit heb gezien.
Mijn wangen werden rood van schaamte en de tranen die ik tegen hield hadden een weg naar buiten gevonden.
Hij veegde een traan weg met zijn duim.
" Ooww Avelin, je bent prachtig daar niet van. Het probleem is dat ik mij wel aan mij missi kan houden" met die woorden haalde hij zijn hand weg en liep de deur uit.
Ik was alleen achter gelaten in de betonnen kamer met als enige meubilair een bed en een stoel.
Ik schoof naar achteren op het bed tot de ik de muur tegen mijn rug voelde en krulde mezelf op. Hield de tranen niet meer tegen.

Waarom ik?

--------

Een wat langer hoofdstuk :)
Hoe vinden jullie het?
Had je dit verwacht haha ? Theo is slechttttt :p

Ik wil graag jullie reacties horen en vergeet niet te stemmen en te volgen.

Bedankt voor de reads en stemmen !!! Ben jullie allemaal heel erg dankbaar <3
Ik hoop dat sommige van jullie een berichtje achterlaten ! Hoor graag wat van jullie :)

Tips zijn altijd welkom

Xxx