Teenwolf ; The sister

Hoofdstuk 6

Ik keek om me heen.
Een weerwolf ? Ik? Nee !
Er was een ding dat ik kon doen, rennen!
En dat was precies wat ik deed. Zo snel als ik kon. Bijna meteen ging Scott achter me aan, maar we waren precies even snel. Hij kon me niet inhalen.
Ik draaide me hoofd om te checken hoeveel afstand er precies tussen ons was. Ik schatte het op zo'n 10 meter. Net genoeg dus. Net toen ik mijn hoofd terug draaide knalde ik tegen iets op. Ik voelde armen om me heen. Het was een iemand.

Ik durfde niet omhoog te kijken, niet met dit gezicht. Maar ik kon het niet ongedaan maken het gebeurde gewoon. Soms 3 keer op een dag soms maanden niet. Voor 4/5 jaar. Tot nu toe heb ik het altijd verborgen weten te houden. En nu? Nu ben ik gesnapt. Door de vriend van Kira die net zo'n monster is als ik. Misschien kan hij me helpen? Me alles uitleggen?

" Scott" hoorde ik een bekende stem zeggen.
" Dankje Theo"
Shit ! Niet Theo... Hij mag me zo niet zien!
Ik keek Scott aan. Hij was nog steeds als weerwolf.
" laten we veranderen voor iemand ons ziet" zei Scott, alsof hij mijn gedachten kon lezen.
Scott veranderen en meteen voelde ik een pijnlijke steek over mijn gezicht.

Dus mijn weerwolf reageert op andere?

Eindelijk durfde ik Theo aan te kijken. Hij lachten lief naar me.
Hij was een weerwolf, voor mijn ogen veranderde hij. Het was verwarrend.

" ik wil naar huis"  ik dacht dat ik het in mijn gedachte zei maar dit was niet het geval.
" is goed wij brengen je wel" probeerde Scott
" nee ik ga alleen, ik wil alleen zijn"
Ik rukte me los uit Theo zijn greep en liep langs Scott om naar mijn auto te gaan.
Scott grijpte me arm.
" ik zal het nog geheim houden voor iedereen, maar morgen moeten wij praten". Ik knikte dankbaar.
Ik was er niet klaar voor dat hij het Kira zou vertellen, of dat Hayden erachter komt. Onze vriendschap zou dan niet meer hetzelfde zijn. Zouden ze het allemaal weten dat Scott en Theo weerwolven zijn? Zouden ze allemaal weerwolven zijn? Kira niet! Toch?

Ik bleef een tijdje gewoon zitten in mijn auto. Ik had het gevoel dat ik niks kon.
Na een klein kwartier startte ik toch de auto en reed de weg op.
Ik werd gevolgd. Ik herkende de auto.

Het was Theo

Ik deed of ik het niet merkte en reed naar huis. Reed de garage in.
Het was onder tussen al donker.

20:00 op de klok

Rani en Bill vermoorde me.
In mijn ooghoek zag ik Theo's auto geparkeerde aan de overkant van de straat. Ik deed of ik het niet doorhad en liep naar binnen.
Tot mijn verbazing waren Rani en Bill niet thuis.

Lieverd,
Sorry dat we niet hebben gewacht tot je thuis was. We zijn bij je tante&oom.
Kom ook als je zin hebt. Word latertje.

Xx listen to your soul
R&B

Al sinds kleins af aan zetten Rani dat op haar briefjes die ze achter liet ' listen to your soul '. Ik heb hem anders nog nooit horen praten?
Ik had totaal geen zin om gezellig te doen, maar ik hoorde geluid boven en ik wist zeker dat dat Theo was.
Daar had ik al helemaal geen zin in.

Kira woonde in de zelfde straat. Ik rende zo snel mogelijk naar haar huis, voor het geval Theo me volgde en op straat wou aanspreken.
Ik belde aan.

" Ooww Ave je bent er ! Kom mee naar boven". Kira riep het iets te hard naar mijn smaak, er was iets verdachts.
Ik liep naar binnen en volgde Kira naar boven.

Kira deed de deur van haar slaapkamer achter mij dicht.

" Dusss " Begon ze.
Haar toon beviel me niet. Maar misschien was ik te achterdochtig.
" Hoe zit dat tussen jou en Theo?"
Ik keek haar vragen aan, had hij haar wat verteld?
" ik zie zijn auto steeds vaker in de straat rijden " beantwoorde ze mijn vragende gezicht.
" ooh, niks van gemerkt"
" Avelin ! Ik ben het Kira mij kan je toch vertrouwen?"
Ik dacht even na, ik zou niet alles vertellen.
" Hij was laatst bij me"
" Oow"
" Hoe gaat het tussen jou en Scott?"

Kira begon te stralen van mijn vraag, Ze hield van hem. Ik daarintegen begon hem steeds meer te wantrouwen. Meer vragen kwamen in me op over vanmiddag. Ik moest met hem praten.

Tot 23:00 was ik bij Kira. Het grootste gedeelte hadden we gepraat over Scott. Soms probeerde ze weer over mij en Theo te praten maar ik veegde het onderwerp snel onder tafel.

Rani en Bill bleven nog hangen.
' Belangrijk gesprek ' zeiden ze ' ga maar alvast naar huis, morgen heb je school'. Ik had alleen geknikt en Kira, tante & oom gedag gezegt en gegaan.
Ik was kapot.

Thuis ging ik meteen naar bed, slapen kon ik niet. De gebeurtenissen van eerder op de avond bleven in mijn hoofd zich afspelen. Er klopte iets niet. Ik wist het zeker.

Iedereen begon zich opeens raar te gedragen. Of lag dat aan mij? 

Uiteindelijk viel ik toch in slaap.

'Avelin, ik wou je niet kwijtraken. Avelin, vergeef mij. '
Ik staarde de vrouw aan. Ze had zwart een beetje krullend haar, net zoals het mijne voordat ik het bruin verfde.
' je was mijn kleine meisje' de vrouw kreeg tranen in haar ogen. Knuffelde me. Ik kon me niet verroeren, ik kon niks zeggen. Veel vragen stroomde door mijn hoofd.
' ik wou je houden' huilde de vrouw. Ze was mijn biologische moeder.

Met tranen in mijn ogen werd ik wakker. Ik wou dat ik haar kende. Ik wou dat ik iemand moeder kon noemen. Ik wou de liefde die ik nu miste.

Maar ik mocht niet klagen! Genoeg mensen hadden het erger dan mij. Die hadden geen auto, geen dak boven hun hoofd. Die hadden geen geld voor eten of kleren, die hadden niks.

Toch voelde ik mij beroerd. Ik was ondankbaar. Ik kon het niet laten om te huilen. Wat was dat van de mens? Dat altijd jezelf zielig vinden? Het altijd beter willen, beter willen zijn, beter dan andere. Wat was dat?