Teenwolf ; The sister

25

Hij keek me recht aan.
Selene?

Ik keek om me heen. Iedereen keek verbaasd naar Germanos. Niemand begreep wat hij bedoelde. Behalve ik. Ik wist het opeens.

De maangodin zat in me. Of ik was het. In iedergeval was ik verbonden met haar. Dat is nu wel duidelijk voor me.

" Ik wil je spreken" zijn stem was zwaar. Het toonde geen angst. Het leek net alsof hij precies wist wat er ging gebeuren.
" Dan praat je met ons allemaal" gromde Scott. Hij was veranderd. Zijn ogen waren vuurrood. Niks was meer wit of zwart. Het was intimiderend, ik had het nog nooit bij hem gezien.
Germanos leek het niks te doen. Hij grinnikte om Scott Zijn opmerking.

" Ik wou dit eigenlijk niet" zei hij rustig. Hij keek even naar zijn voeten. Toen schoot zijn hoofd omhoog. Zijn arm strekte hij en zijn vingers stonden wijd. Een zwarte wolk trok me naar hem toe. Hoe dichter bij ik kwam, hoe meer me opviel dat hij geen weerwolf was. Hij prachtig, heel gespierd. Een beetje een bruine gloed over hem en met zwarte krulletjes. Ik snapte waarom mensen griekse god gebruikte voor het aanduiden van iets prachtigs want deze god was zeker prachtig.

Voor ik het wist was ik het huis uit en het bos in.
Ik was sprakenloos. Verbasing was over mijn gezicht te lezen.

" Je bent mooi" verbrak hij de stilte.
" je maak het zo wel moeilijk" voegde hij eraan toe.
" Sorry?" Vroeg ik.
" en beleefd, je heb jezelf overtroffen selene" ging hij verder.
" Stop met de complimenten en ik ben avelin" beet ik hem toe. Ik probeerde stoer te klinken, maar ik denk dat ik faalde.
" Je weet het nog niet?" Vroeg hij.
" wat weet ik niet?"
" ik ben te vroeg" ging hij weer verder alsof hij me niet verstond.

Ik keek vluchtig om me heen. Dit deel van het bos had ik nog nooit gezien. De bomen hadden geen groende bladeren maar rode, alsof het herfst was in deze lente.

" waar ben ik?"
" weg" antwoorde hij stug.
Hij pakte me op bij mijn middel. Gooide me omhoog alsof het niks was en sloeg me met een hand weg alsof hij aan het tennissen was. Met mijn rug klapte ik tegen een boom, maar ik voelde geen pijn.
Binnen een paar seconde was hij bij me en herhaalde zijn worp.
Weer klapte mijn rug tegen een boom, weer voelde ik niks.
Hij herhaaldr zijn worp een 3e keer en een 4e keer. Mijn rug brak me val.

Hij leek gefrustreerd te worden. Wat probeerde hij?
Een 5e keer pakte hij me op, maar dit keer gooide hij me weg als een rugby bal, mijn hoofd was eem voltreffer tegen de boomstam. En ik voelde het.
Een schreeuw verbrak de koude stilte die er nu was. Mijn ogen leek wel licht te geven. Ze werden bijna wit blauw.
Mijn nagels groeide, in een mooi gevormde punt alsof ik net een manicure had. Mijn geur werd beter mijn zicht kwam verder en ik hoorde alles.

" eindelijk" zei hij opgelucht.
" Waar is selene" hij kwam dichterbij.
Gek genoeg wist ik het antwoord op zijn vraag. Ik kon haar volgen in mijn hoofd. Ik zag haar rondjes lopen in een prachtig paleis. Geheel gebroken wit met veel zuilen. Selene had zwart golvend en een witte parel huid. Ze had zee blauwe ogen en droeg een witte jurk in de griekse stijl met één bandje om haar schouder heen.

" je kan haar zien he" het was meer een conclusie dan een vraag. Ik was niet zeker of ik moest vragen wat ik was. Wat ik kon of dat ik niks moest zeggen.

Ik besloot me mond dicht te houden. Ik wist nu waar selene was, ik kon altijd naar haar toe.

" Het gaat jou niet lukken, net zoals je over groot oma"
Ik wist nu dat het in me familie zat.

Ik hield mijn mond stijf dicht, hij zou van zelf meer zeggen.

" Scott is niet belangrijk, hij kan vechten hij houdt van alles veilig, maar dit? Dit is ons gevecht" ging hij door.
" Scott heeft een belangrijke taak op de aarde, maar jij? Jij moet tussen aarde en goddenrijk vechten"
" wat wil je ?" Besloot ik uiteindelijk te vragen.
" Ik wil wraak. Ik wil de troon. Ik wil alles. Op aarde heb ik al alles"
" Heb je niet" ging ik in de aanval.
" Onee? Waarom vechten wolven dan nog met elkaar? Omdat ik ze stuur. Scott is de enige wolf met waarde omdat hij vrede moet houden als hij er niet was was alles al een zooitje en je weet dat ik al goed opweg ben. Hoeveel levens worden er wel niet dagelijk bestemeld als dieren aanval? Wij weten wel beter, toch?" Hij zei het bijna spottend, arrogant alsof hij er zeker van af dat hij oppermachtig was.

Ik begon me ongemakkelijk te voelen toen hij steeds dichterbij kwam. Ik moest hier weg en snel. Ik moest naar selene toe. Ik ging in me hoofd om te kijken of ik met haar kon communiceren. Toen ik mijn ogen opende stond ik voor haar.

" Help me" smeekte ik.