My Psychopat Cousin | Harry Styles Fanfic|

"Start your new life''

Size bir yazı yazmak istedim ve buyurun .

Sizi gerçekten çok seviyorum. Siz benim ailemsiniz. Elimde olsa siz arayıp tek tek konuşurum ama çekiniyorum.

Siz benim için çok onemlisiniz. 12k olduk. Çok saol un!

Degerlisiniz ya. Sizi cok cok seviyorum amk dkdnnslnd

İstediğiniz zaman mesaj atabilirsiniz. Konuşuruz hatta isterseniz telefonla bile konuşabiliriz. Sizi gerçekten çok çok çok seviyorum ve asla kaybetmemeliyim.

Beni Facebook 'da ekleyin, İnstagram ' da takip edin.

Reel (Gerçek) Facebook: Nisanur Erdem

Sanal Facebook: DL Mel Stypayhorlikson

İnstagram: demnincupcakesi

İyi okumalar xx
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
>Amber'ın anlatımı<
Elimdeki mendilleri tekrar bir araya getirerek koltuğun kenarına koydum.

Eve geldiğimden beri ne yemek yemiş, ne su içmiş, ne de konuşmuştum. Tek yaptığım kanepeye oturup, elime mendil kutusunu alarak ağlamaktı. Ben yarı ölüydüm. Bunu yapmam gerekirdi. Hiç bir şey olmamış gibi davranamazdım.

İçimde yine de bir umut vardı. Ama bu olanlar için Harry'i suçluyor gibiydim. Bunun olmasını istemiyordum.

"Neden bu haldesin?" Anne Cox'un sesini duymamla göz yaşlarımı silmeye çalıştım ama kenarda duran mendiller bu oyunu oynamama engel oluyordu.

Mendilleri daha da kenara iterek yanıma oturdu. Bana bakmaya devam ettiğinde sahte bir şey bulup açıklama yapmak zorunluluğunda hissetmiştim kendimi.

Ama yalan söylemek için ağzımı kımıldatamıyordum.

"Dur tahmin edeyim." Kurduğu bu cümle tüylerimin arasından geçerek diken diken etmeyi başarmıştı.

"Ailen aklına geldi. Değil mi?" Göz yaşlarımı tekrar silerek konuşmaya çalıştım. Yalan olabilirdi ama söylersem neler olabileceğini bilmiyordum.

"Evet, onları özledim." Bir mendil daha çıkardım kutudan. "Ve hiç affetmeyeceğim." Üzgündüm. Bir de bunları düşününce daha çok üzüldüm. Şu an halimi anlıyorsunuz. Biliyorum.

"Annen en sevdiğim kardeşimdi." Göz ucuyla ona bir bakış attığımda yüzündeki küçük tebessümü gördüm.

"Babam ile nasıl tanıştılar?" Dedim, mendille göz yaşlarımı bir kez daha silerek.

"Babanın bisikleti yoktu. Hep annenin bisikletini çalardı." Kaşlarım çatıldı. "Babam annemin çocukluk aşkı mı?" Daha çok şaşkın çıkmıştı sesim. Kafasını onaylarcasına salladı.

"A-Ama nasıl? A-Arabada konuştukları..." Gözlerimi devirdim. Annem yüzünden buradayım. Saçma belki ama eğer beni ikisi de bırakmasaydı şu an hastalık riskim olmazdı.

"Hadi, yemeğe gel tatlım." Ayağa kalkarak üstünü düzeltti. "Gelmek istemiyorum." Sorarcasına bana baktı. "Neden gelmek istemiyorsun tatlım?"

Bakışlarımı kaçırdım.

"Canım istemiyor. Yalnız kalmak istiyorum." Onaylayarak odadan çıktı. Ben de kalktım. Odamda ağlamak göze batmazdı. Neden buraya geldim ki?