One Way

4.

Soms gebeuren er an die dingen in je leven, die je niet zo goed kunt plaatsen. Dit was zeker zo'n ding.

Nadat me moeder had gezegt dat ik naar een kostschool moest, waar ik trouwens geen idee van had waar de school dan wel mocht zijn, waarom ik er naar toe moet of wanneer, had ik haar alleen vol ongeloof aangekeken.

Ik legde mijn hoofd in mijn klamme handen, en wreef met mijn vingers over mijn voorhoofd. Langzaam draadr ik mijn hoofd om om mijn moeder recht in haar ogen te kijken.

'Sirieus, wie is er dood gegaan?'. Mijn stem klonk schoor en geschrokken, met een hint van sarcasme. Dit kunnen ze toch niet menen?

'Lieverd, je gaat naar een kostschool', herhaalde mijn moeder, terwijl ze zachtjes over mijn hand wreef met haar duim.

Mijn vader legde zijn hand op mijn schouder, maar die schudde ik er snel vanaf, en zakte kreunend verder in de zachte bank.

Oke, is het nou zo erg? Ik ga naar een kostschool. Waar? Ik heb een idee. Wanneer? Ik heb geen idee. Waarom? En daar kan ik ook niks op antwoorden.

'Wanneer?', vroeg ik aan mijn ouders, maar kon ze niet aankijken.

Ik voelde mijn ouders twijfelen, maar uiteindelijk sprak mijn moeder: 'Over twee weken, lieverd'.

Ik zuchtte. Diep.

'Ik heb niet echt een keuze, hé?'. Alweer klonk mijn schor en mijn hoofd lag nog steeds diep verborgen in mijn handen, die voorzichtig steunde op mijn trillende benen.

'Het spijt me, lieverd', zei mijn moeder, en ze wreef zachtjes over mijn been.

Langzaam sprong ik op van de bank, en veegde met mijn handen mijn short af.

'Oke, genoeg met dit sentimentele gedoe, ik ben in mijn kamer', zei ik, en liep naar de trap toe. Ik keek nog even over mijn schouder naar mijn ouders, die mij verbaasd nakeken, en zei: 'Hier hebben we het later nog over'. Ik wees van het geschrokken gezicht van mijn moeder, naar het verbaasde gezicht van mijn vader, en draaide me weer om.

Ik stampte de trap op, pakte de hendel van mijn deur, trok hem naar beneden, en gooide mezelf op mijn zachte bed. Ik rolde mijn hoofd in mijn zachte kussen, en bleef zo even liggen. Ik strekte mijn arm uit naar mijn nachtkastje, hopend dat mijn mobiel daar zou liggen, maar ik voelde niks dat hetzelfde voelde als mijn Iphone. Zonder mijn hoofd ophoog te duwen van mijn zachte kussen, bewoog ik iets verder, maar weer voelde ik niks.

Shit.

Ik herinnerde me opeens dat ik na de laatste les ik hem in mijn rugzak had gedaan, en, mijn rugzak lag nog beneden. Kreunend stond ik op van mijn bed, en liep naar de deur, en langzaam de trap af. Waarschijnlijk had Cara, onze schoonmaakster, mijn tas in de woonkamer gelegd, want ik herinner me dat toen ik binnenkwam ik mijn tas in de Gang had gegooid, en hij nu op de arm leuning van de bank lag. Naast de bank stonden mijn ouders te praten, diep in gesprek, wat ik kon zien aan de bewegingen die mijn moeder maakte met haar arm.

"Uhm". Ik schraapte mijn keel, en allebei mijn ouders draaide zich om, mijn moeder nog steeds met één arm in de lucht, en mijn vader met een gefronst voorhoofd. Op mijn tenen liep ik baarde bank toe, tilde mijn rugzak aan één hendel omhoog, en gooide hem op mijn rug.

"Uhm, ik was mijn tas vergeten", zei ik tegen mijn ouders om hun vragende blikken te beantwoordde, glimlachte naar hun, draaide me om, en liep richting de trap.

-^-

Met een haarborstel in mijn hand, en met een paar witte oortjes diep in mijn oren, stond ik voor de lichaamsgrote spiegel die tegen de muur van mijn kamer aanstond.

"It's been two years now, you haven't even Seen the best of me". Lachend schudde ik wild met mijn haar, en draaide een klein rondje voor de spiegel, schuddend met mijn kont. Snel stopte ik, toen ik een zacht klopje op mijn deur hoorde. Ik trok de oortjes uit mijn oren, en gooide mijn mobiel op mijn bed, die na een paar keer stuiteren stil op mijn bed lag. Ik trok de deur open, en voor me stond mijn moeder met een glimlach op haar gezicht.

"Het eten is klaar", zei ze, en glimlachte weer.

"Ja, wacht even", mompelde ik zacht, maar hard genoeg voor haar om te horen. Ze draaide zich weer op, en liep de trap af. Snel liep ik naar de spiegel, en bukte. Ik raapte mijn haar snel bij elkaar in een hoge paardenstaart, en binden er een elastiekje omheen. Met mijn vingers trok ik de staart wat uit elkaar, en liep toen richting de deur.

-^-

Ik schraapte, alweer, mijn keel, waardoor mijn vader opkeek van zijn krant, en glimlachte naar mij, die ik ook teruggaf. Ik trok aan de rugleuning van de witte stoel, en ging er langzaam op zitten, en schoof 'em weer aan. Toen mijn moeder binnenkwam met een grote pan, die ze vasthield met twee grote overhandschoenen, en neerzette in het midden van de tafel, legde mijn vader zijn krant aan de kant, en glimlachte naar mijn moeder. Aan tafel werden er kleine gesprekjes gevoerd, van het ene onderwerp naar het andere, maar ik lette niet zo goed op. Zwijgend speel ik met de broccoli die op mijn bord ligt, en neem een klein hapje van mijn aardappel, en leg mijn hoofd op mijn hand.

"Oke Selena, gooi het er maar uit", zei mijn vader uiteindelijk. Ik keek recht in hun ogen,en doe dan mijn mond open.

"Waarom? Waarom moet ik een kostschool?", vroeg ik boos aan mijn ouders.

"Lieverd, je weet dat we alleen het beste voor je willen, toch?", vraagt mijn moeder, en ik knik. Natuurlijk, het zijn mijn ouders.

Mijn moeder gaat door:"Willow Acadamy is echt wat voor jou, schat, je gaat het daar geweldig vinden".

"Toen je moeder dezelfde leeftijd had als jij nu hebt, ging ze naar die school", zegt mijn vader.

"Ik heb een paar van de beste jaren van mijn leven daar gehad", zei mijn moeder weer.

"Het is algemeen bekend dat de opleiding op kostscholen beter is dan op openbare scholen. Normaal duurt het een paar jaar voordat je kan toegelaten word op zo'n goede school als deze, maar omdat Ariana de school leiding goed kent, en omdat je cijfers boven gemiddeld zijn, hebben we kunnen zorgen dat je over twee weken met het nieuwe schooljaar kan beginnen", legt mijn vader trots uit.

"Heb ik hier helemaal niks in te zeggen? Misschien wil ik wel helemaal niet naar die stomme school! Misschien wil ik al mijn vrienden wel niet achterlaten, misschien wil ik wel helemaal niet in ik weet niet waar wonen, misschien wil ik wel gewoon op deze school blijven! Jullie kunnen niet alle beslissingen voor mij nemen!", schreeuw ik boos naar mijn ouders, terwijl ik over de tafel gebogen ben, en een hand op mijn borst heb.

Mijn vaders gezicht gaat van trots langzaam naar boos. 'Nee, je hebt hier helemaal niks in te zeggen! Zolang je nog geen 18 bent, mogen wij nog alle beslissingen nemen voor jou! Dus ik zou maar snel stoppen met zeiken jongedame, want er is niks wat je er tegen kan doen, je gaat over twee weken naar Hereford in Engeland!". Mijn vader was ondertussen ook opgestaan, en hing, net zoals mij, over de tafel heen.

"Weet je, daar heb je gelijk. Als ik 18 was, was ik hier allang weg!". Ik pakte mijn servet van mijn schoot, veegde mijn mond ermee af, schoof mijn stoel hard naar achter en draaide me om, zonder nog een keer naar mijn ouders te kijken, en stampte de trap op.

---------------------------------------------------------

Nieuw hoofdstuk (: bedankt voor alle reaaaaads (: trouwens, Hereford is een echte stad, en die leek me het beste voor dit verhaal, met alle oude gebouwen enzo (dit is wat ik zie op Google he ;) ) haha 😊

Read/comment/vote 😍😘💜