One Way

13.

Twee maanden later

Ik zuchtte toen ik uit het raam keek. Regen.

Ik haatte regen niet, integendeel, regen vond ik verfrissend, maar ik merkte de effecten van de natte vloeistof zeker.

Ik nam aan dat het normaal was om te regenen in Engeland, en ik was blij om de warme kleren gepakt te hebben, toen ik nog terug in Amerika was.

Ik zat in mijn eentje in mijn kamer, sinds de rest uit was gegaan, waar ik niet echt behoefte aan had gehad. Ik weet niet waar ze naartoe gingen, ik weet alleen dat het ergens in het centrum van Hereford was, in een klein café, waar ze vaak heengingen. Zelf was ik er nog nooit geweest.

Mijn haar lag in een slappe knot bovenop mijn hoofd, zodat het niet in mijn gezicht zou komen als ik aan het leren was, en ik er geen last van had. Ik was echter al een tijdje klaar met leren, en verveelde me nu.

Zuchtend draaide ik het nummer van Nienke.

"Hey?," hoorde ik aan de andere kant van de lijn, nadat ie naar een paar keer overgaan was opgenomen. Op de achtergrond hoorde ik het gepraat van enkele mensen, en een zacht muziekje.

"Hey, met Selena," antwoordde ik, en ik hoorde Nienke mensen shushen aan de andere kant van de lijn.

"Shush, jongens, het is Selena," zei zei, niet tegen mij, maar ik had het toch kunnen horen. Een paar mensen schreeuwde iets rond de zin 'hey Selena', maar één enkele stem sprong er zeker uit. Ik glimlachte bij de gedachte.

"Ja, wat is er Selena?", vroeg Nienke, en ik grinnikte.

"Ik verveel me, kan ik naar jullie toe komen?", vroeg ik, en draaide verveeld een lok rond mijn vingers, die ontsnapt was uit mijn warrige knot.

"Wat? Sorry ik versta je helemaal niet!", vroeg ze, en ik hoorde Nienke dichter bij de telefoon komen.

"Ik zei dat ik me verveel, en of ik naar jullie mag komen," herhaalde ik mezelf, en ik hoorde Nienke grinniken.

"Waarom moet je het nog vragen? Natuurlijk!", zei ze, en ik glimlachte.

Nadat ik mezelf een beetje had opgefrist, wat bestond uit wat make-up opdoen, mijn haar uit de knot halen, en een outfit had aangetrokken die meer bij de gelegenheid hoorde, in plaats van een joggingbroek en een sweatshirt, had ik mijn spullen bij elkaar gepakt, in een tas gegooid en de deur uitgelopen.

Met mijn handen boven mijn ogen, zodat ik geen waterdruppels in mijn gezicht zou krijgen, volgde ik de roetebegeleiding die Nienke me had gegeven, wat ongeveer 20 minuten zou duren om te lopen. In plaats van lopen , waar ik zeker te lui voor was, had ik de tijden van de bus opgezocht, die me richting het centrum zou brengen.

Toen ik aankwam bij het bushokje, stond de bus er al, en ik trok een klein sprintje.

Met mijn hand vast aan een stang, draaide ik mezelf de bus in, en kocht een kaartje bij de buschauffeur.

Ik keek om me heen, om te kijken of er misschien nog een plaats vrij was. Tot mijn teleurstelling was er nog maar één plaats vrij, naast een jongen van mijn leeftijd, waar ik niet zoveel zin had om naast te gaan zitten. Uiteindelijk wonnen mijn moeë benen het van mijn peinzende hoofd, en liep ik naast de plek naast de jongen toe.

Eenmaal bij de plek aangekomen, zette ik mijn tas neer op de grond, en ging ik op de vrije stoel zitten.

Tot mijn geluk had de blonde jongen oortjes in, en keek uit het raam, dus had ik geen last van hem, en hij niet van mij. Zelf keek ik ook even uit het raam.

"Oh, kijk, wat een schattig koppel." Ik draaide me om naar de stem van de oude vrouw, die achter me zat, en glimlachte.

Met een gerimpelde lach wees ze tussen de jongen en mij, die nu zijn oortje uit zijn oren had gehaald, en een gefronste blik op zijn gezicht had.