Ik bleef daar staan totdat Nienke me vond. Misschien maakte ik het erger dan het was? Ik weet het niet. Het enige dat ik zeker weet is dat Colton's lippen - en ik had geen idee waar die allemaal gezeten hadden - zo dichtbij mijne waren geweest. En ik had het niet eens erg gevonden.
Ja, ik was in shock, en ik denk niet dat ik dan erg goed op mijn zintuigen kon vertrouwen, maar het kloppen van mijn hart tegen mijn borstkas had ik niet kunnen ontkennen.
Ik probeerde er niet teveel over na te denken.
De afgelopen dagen zag ik alleen glimpen van Colton; een stuk van zijn rug, een lok van zijn haar of een glimp van zijn groene ogen.
Zo kwam ook snel de dag dat ik weer terug zou gaan naar California voor een winter vakantie, en Nienke zou meekomen.
"Vlucht 240 naar California vliegveld staat klaar voor vertrek. Ik herhaal, vlucht 240 naar California vliegveld staat klaar voor vertrek."
Zuchtend stond ik op, streek mijn shirt glad, en stak een hand uit voor Nienke, die ze vastpakte. Nadat ik haar had geholpen op te staan, pakte ik mijn tas van de bank af.
De moeheid was waarschijnlijk van mijn gezicht af te lezen, net zoals het bij Nienke af te lezen was.
Al drie uur lang stonden we te wachten voor het vliegtuig, die vertraging had door het slechte weer, maar uiteindelijk toch was aangekomen.
Eerst had ik niet zoveel problemen gehad met het weer; door de regen werd alles een beetje schoongemaakt, waardoor je een frissere lucht kreeg, wat me weer hielp bij nadenken. Maar de laatste tijd voelde ik de nadelen van dit weer zeker.
Het was niet alleen dat drie-vierde van mijn kleren elke week nat was, maar daar kwam ook nog bij dat we maar één keer in de week konden wassen, en we vastzaten aan natte en vieze kleren, en je je verschrikkelijk vies voelde. Ook was mijn haar vaak nat, mijn boeken, f iets dat ik perongeluk buiten had laten liggen.
De laatste tijd regende het dan wel niet, maar dit was misschien nog wel erger; het sneeuwde.
Naast het feit dat ik dit nog nooit ik het echt had gezien -behalve op de skipiste, maar ik geloof dat de helft van deze sneeuw niet eens echt uit de lucht was gevallen - was dit ook vervelend. De wegen werden onbereikbaarder, alles was bedekt met een witte laag spul, en net als je hoop kreeg dat het smelte, kwam het weer terug.
Ik werd uit mijn gedachten gerukt door Nienke's stem. Was ze al de hele tijd aan het praten?
'Sorry, wat zei je? Ik verstond het niet,' zei ik afwezig. Nienke keek me aan en grinnikte even, maar keek toen weer voor zich, terwijl ze haar grip op haar tas verstevigde.
'Ik zei dat ik er zoveel zin in heb! Ik kan gewoon niet geloven dat ik nu iedereen ga ontmoeten,' zei ze glimlachend, terwijl haar ogen oplichtte van blijdschap. Ik grinnikte om haar reactie, maar ik was blij dat ze er zin in had; ik was zelf ook enthousiast.
'Ik weet het, ik heb er ook zin in! Oh, maar ik moet je nog even iets vertellen,' zei ik. Hierdoor stopte Nienke met lopen, waardoor ik een paar meter verderop stilstond en haar vragend aankeek.
'Is het erg? Moet ik me ergens op voorbereiden?'
Ik lachte terwijl ik zei, 'Nee, zo erg is het ook niet.' Lach. 'Ik wil alleen zeggen dat mijn broer je waarschijnlijk probeer mee te smokkelen naar zijn kamer.' Nienke keek me aan met en opgetrokken wenkbrauw.
Het kwam tot me door dat deze zin misschien een dubbele mening had gehad, waardoor ik mijn handen over mijn mond sloeg. Met mijn hoofd schudden bedoelde ik deze zij terug te nemen.
'Nee! Zo bedoelde ik het niet!' Ik was er ondertussen achter gekomen dat een aantal mensen gestopt waren met lopen, en ons fluisterend en vragend aankeken. Ook Nienke merkte dit.
'Niks te zien hier mensen! Dus twee meisjes die wat privé's bespreken. Loop door en ga verder met je dag.'
Ik probeerde mijn lach binnen te houden, echt waar, maar ik kon er niks tegenin brengen toen er een on-charmante hoge lach uit mijn mond ontsnapte. Met mijn hand voor mijn mond geslagen keek ik naar Nienke, die me even vol ongeloof aankeek, maar daarna in een enorme lachbui voorover boog.
'Jij,-hhahaha,-omg,-Selena,' was het enige dat ze kon uitbrengen tussen haar lachen door. Ik weet zeker dat ze vast wel wat meer had gezegd, maar dat is het enige wat ik eruit kon opmaken.
'Het is niet zo grappig,' mompelde ik in een adem, en kruiste mijn armen in een gekwetst over elkaar.
'Maar je gezicht wel.'
Ik wist daar niks op te antwoorden. Niet alleen voelde ik dat mijn gezicht een beetje warm was, maar dat zag zij dus ook. Ik probeerde mijn hoofd te verbergen tussen mijn handen, maar het had geen nut, en voor ik het wist rende ik naar de toiletten, met Nienke op mijn hielen.
Ik negeerde de mensen die me boos aankeken toen ik langs hun rende - hoorde ik daar een kind huilen- en Nienke die me schreeuwend volgde. Opeens bedacht ik me dat het vliegtuig al klaar stond voor vetrek, en kwam abrupt tot stilstand; dit had als gevolg dat Nienke op me knalde, viel, en meenam in haar val.
'Waarom stopte je zo opeens?', vroeg Nienke kreunend, terwijl ze over haar hoofd wreef.
'Omdat we een vliegtuig te halen hebben. Dus, sta op,' zei ik, terwijl ik opstond en een hand uitstak voor Nienke. Ze keek er even bedachtzaam naar, maar daarna leek het klikken; haar bruine ogen werden groot van schrik, ze pakte mijn hand snel vast, en trok me mee richting onze port.
'Oh mijn god Selena, kijk, ze zetten Twilight op!'
Ik werd wakker door een hoge stem, en een pijn scheut in mijn arm die zichzelf telkens herhaalde. Verbaasd keek ik om me heen, en relaxte weer toen ik de hoeveelheid stoelen en slapende mensen om me heen zag. Nienke bleef mijn arm hard slaan, en met hard bedoel ik hard, totdat ik hem wegsloeg. Grinnikend keek ik naar Nienke's verbaasde gezicht.
'Komop Selena, het is twilight. Jacob? Edward? Betekenen deze namen dan niks voor jou?', zei ze wanhopig. Zuchtend ging ik rechtop zitten, en keek Nienke met opgetrokken wenkbrauw aan.
'Wat denk je zelf? Tuurlijk wil ik twilight kijken.'
Zuchtend keek ik op mijn mobiel. Nog maar 6 uur Selena, dan ben je weer thuis. 6 uur, dacht ik zuchtend. Ik keek naar buiten: er was niet veel te zien naast de grote wolken en de besneeuwde bergtoppen van hoge bergen. Naast me hoordde ik Nienke zachtjes ademhalen, en toen ik keek zag ik dat ze in een rustige slaap lag. Ik dacht na om een snorretje op haar gezicht te tekenen, maar besloot uiteindelijk om het maar te laten. Friebelend met mijn armbandje pakte ik mijn mobiel, en zette het eerste liedje op dat ik in mijn speellijst zag staan, wat een rustig liedje was waar ik een beetje kalm van werd.
Terwijl mijn gedachten begonnen af te dwalen, viel ik in een korte slaap.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Korte update, sorry hahha, maar wou er toch wat ophebben voor jullie (:
En OMG jongens 1.3 k! A-MA-ZING <3
Enjoy
x x x
JE LEEST
One Way
Teen Fiction'We weten niet hoe we dit het beste moeten zeggen', zei ze, en bij we keek ze weer naar mijn vader, die nerveus aan zijn stropdas zat te trekken. 'Nou, ik weet zeker dat ik het wel aankan, ik bedoel, zo erg kan het toch niet zijn?', vroeg ik mijn...
