One Way

21.

Eindelijk. Eindelijk waren we geland. Eindelijk kon ik mijn familie weer zien.

Het is niet dat ik ze de volle maanden niet had gezien dat ik in Hereford was, want dat had ik wel. Maar de korte skypesessies en de telefoongespreken lieten me niet heel voelen zoals ik deed als ik bij mijn familie was.

De tijd die het vliegtuig nodig had om te landen en aan te leggen duurde lang niet zolang als ik gedacht had: waarschijnlijk had de adrealine hier wel wat mee te maken.

Het is ook niet dat ik woú gaan rennen, maar ik kon er niet veel aan doen toen mijn benen mijn pas wat sneller dan gemiddeld versnelde toen ik iedereen zag staat waar ik naar uit keek om te zien: Jake: nog steeds zo knap als altijd. Mijn moeder, nog steeds zo vriendelijk uitziend als altijd. Mijn vader, nog steeds zo streng uitziend als altijd. En Jessie, nog steeds mijn broer.

Ook hun gezichten lichte op toen ze mij uiteindelijk door de port zagen lopen. Terwijl ik naar hun toe liep bleef Nienke staan. Verbaasd stopte ik en keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan.

'Daar zijn ze! Kom je?', vroeg ik, de vrolijkheid duidelijk te horen in mijn stem: zelfs ik hoorde het.

'Uhm', begon Nienke, maar ze werd onderbroken door een oorverdovende gil.

'Selena! Eindelijk!', riep mijn moeder, en met een grote glimlach draaide ik me om. Mijn benen brachten me al snel bij mijn moeder, terwijl ik haar in een grote omhelzing trok. Ik voelde de tranen langzaam uit mijn ooghoeken ontsnappen, en ze gleden langzaam over mijn wangen terwijl ik iedereen een knuffel gaf. Ook mijn moeder snikte hard.

Nadat ik Jake had losgelaten, keek ik om me heen, en verbaast zag ik dat Noa miste.

'Jongens, waar is Noa?,' vroeg ik verbaasd, terwijl ik mijn tranen wegveegde met de achterkant van mijn trui en mijn neus ophaalde.

Alle gezichten draaide naar Jake, die onder het zicht van iedereen ongemakkelijk zijn nek krabte. Daarna keerde alle gezichten naar mij toe, wat een paar keer doorging.

'Wat weten jullie wat ik niet weet?', vroeg ik verbaasd, en achterdochtig, terwijl ik zich naar een verklaring waarom Noa er niet zou zijn.

Het was even een paar momenten stil, maarde stilte werd verbroken door mijn moeder, die een stap naar voren deed en een hand aarzelend op mijn schouder legde.

'Het is niks, lieverd,' zei ze met een verzekerende lach,' laten we gewoon genieten van het feit dat je weer terug bent! Toch jongens?'

Vragend schudde ik mijn hoofd toen ik zag dat de 'jongens' nog steeds in hun trance bleven. Ook mijn moeder leek dit te merken; ze gaf mijn vader, broer, en Jake een zachte klop op hun hoofd.

Onder het zware protest van Jessie, die nu onder zijn adem een aantal scheldwoorden zei en over zijn hoofd wreef, liepen we het vliegveld uit, nadat mijn vader had voorgesteld op nu maar naar huis te gaan. Hier kon ik niet zoveel tegen ingaan; hoe graag ik ook wou weten waarom Noa er niet zou zijn, ik had mijn huis zeker wel gemist, en kon ook niet wachten totdat ik er weer was.

De terugreis in de auto bestond uit vooral bijpraten, en het leren kennen van Nienke. Tuurlijk wisten ze wel een beetje, en ze hadden haar gezicht ook wel eens gezien op de computer, maar ze wouden nog wel veel weten over haar.

Mijn gedachten zaten echter ergens anders dan het bijpraten met mijn ouders. Ik keek om me heen, zoekend naar iets wat veranderd was, maar kon niet veel vinden. Naast het weer dat een klein beetje kouder was geworden, het werd nauwelijks kouder, en de bomen die een beetje gegroeid waren zag ik niet veel.

'En, blij om weer thuis te zijn?', vroeg Jake, die me uit mijn gedachten trok en een arm op mijn schouders sloeg. Lachend gaf ik hem een klein duwtje in zijn zei; ik had deze idioot zeker gemist.

'Absoluut. En is er nog veel gebeurd wat ik zou moeten weten?', antwoordde ik, en keek omhoog naar Jake.

Even keek hij naar mij, en wende toen zijn blik weer af. Aan de gespannen kaak kon ik zien dat hij aan het nadenken was, en dit momentje gaf me de tijd om weer even op mij heen te kijken.

Tegen deze tijd liepen we al bijna het huis in, en ik stond ongeduldig te wachten voordat mijn vader de voordeur open doet. Jake haalde zijn arm van mijn schouders af, en fluisterde in mijn oor dar we er nog op terug kwamen.

Achter hoorde ik Nienke lachen om een grapje dat mijn broer vertelde, en glimlachend stapte ik het huis in nadat mijn vader de voordeur openduwde.

Meteen liet ik mijn tassen op de grond vallen, en rende het huis rond om alle aspecten van mijn huis te zien.

'Hebben jullie deze muur geverfd?', vroeg ik me af, toen ik voor een muur stond die nu blauw was, en waarvan ik me herinnerde dat hij paars was.

Mijn vader knikte terwijl hij zijn sleutels op het aanrecht gooide, en weer terug liep om een aantal van onze tassen uit de auto te halen. Ik hoorde de voetstappen van mijn broer op de trap, iets wat ik niet miste totdat ik het weer hoorde.

'Jullie huis is . . . Groot,' zei Nienke, en ik draaide me om toen ik haar stem achter me hoorde. Glimlachend knikte ik, en pakte haar hand om haar een rondleiding in mijn huis te geven.

'Kom, ik geef je wel een rondleiding,' zei ik en Nienke stemde in door te knikken.

De rondleiding was van korte duur, want al snel werden we geroepen door mijn ouders, die zeiden dat het eten klaar was. Glimlachend nam ik plaats aan de tafel, en lachte breder toen ik het vertrouwde gevoel voelde.

'Eet smakelijk.'

---------------

Ik ben terug!!! Sorry voor het lange wachten en de korte update, maar ik heb het druk gehad met allerlei dingen. School, jongens (vooral jongens), gebrek aan inspiratie en gebrek aan tijd.

Ik ga snel weer verder en hoop dat jullie het ff kunnen doen met deze update !!

xxxxxxx