One Way

19.

Ik kwam er aardig goed vanaf. Een paar keer nablijven, en het was zo goed als vergeten.

Ik had eigelijkmaar 1 keer hoeven na te blijven, maar doordat ik protesteerde, en Sarah in een niet zo goede bui was, doordat Colton in een slechte bui was, en ze nog chagrijniger werd door mijn docent die aan het klagen was 'over mijn onacceptabele gedrag', kreeg ik er 2 keer bij. Het werkte als een soort van domino systeem; ze staken elkaar aan, als de ene omviel, nam hij de andere mee in zijn val.

Om eerlijk te zijn vond ik het niet zo erg, en ging vol goeie moed naar het nablijf lokaal toe.

Mijn moed zonk echter naar mijn schoenen toen ik zag wie er midden in de klas zat, zijn koptelefoon op zijn hoofd, terwijl hij met zijn hoofd en vingers op de maat meetikte.

Zuchtend knipperde ik een paar keer, en nadat ik nog een keer diep ademhaalde, liep ik uit de deuropening en naar een plek die zo ver weg mogelijk was van Colton.

Terwijl ik liep, zag ik uit mijn ooghoek dat Colton opkeek, zijn koptelefoon in zijn nek legde, en me nakeek.

Ik slikte, en ging op een plek zitten.

Het was even stil, maar de stilte werd onderbroken door Cotlon. Ik zuchtte.

'Dus, wat doet een goody-goody als jij in het nablijf lokaal? Je hebt toch geen erge dingen gedaan, hé?'

Oh, hoe graag ik die grijns van zijn gezicht zou willen afslaan. Zijn witte tanden maakte zijn mond nog perfecter, want zijn hele gezicht nog perfecter maakte. Alsof dat nog nodig was.

Wacht, wat?

'Het is onbeleefd om te staren,' zei Colton uiteindelijk, en ik wende mijn blik vlug af, zodat hij niet kon zien dat mijn wangen rood werden. Aan Colton zijn gegrinnik wist ik dat hij het wél had gezien, en ik probeerde mijn gezicht achter mijn haar te verbergen toen ik de volgende woorden sprak.

'En dat komt van jou,' fluisterde ik, en draaide een lok haar om mijn vingers toen ik voelde dat mijn gezicht weer op zijn normale warmte was.

Ik zou denken dat Colton het niet had kunnen horen, maar op de een of andere manier deed hij het toch. Als ik niet beter wist zou ik denken dat hij een wolf was.

'Sorry, wat zei je? Ik dacht dat je me probeerde te beledigen.' Colton snoof, boog naar voren toen hij praatte, en leunde weer naar achter toen hij gestopt was met praten.

Hij gaf me geen kans om te antwoorden, sinds hij met de grote zwarte koptelefoon zijn oren weer

bedekte, en zijn blik afwond van mij.

Ook al zat ik minstens op een paar meter afstand van hem, toch hoorde ik de muziek alsof ik het zelf luisterde. Al zou ik de muziek nooit luisteren, het was veel te luid voor mijn mening; niet mijn smaak. Ik voelde -en hoorde- de bas trillen, en ik vroeg me af hoe deze jongen nog niet doof was.

'Je muziek staat een beetje hard. Als ik jou was zou ik hem wat zachter zetten,' zei ik nerveus, terwijl ik overal keek behalve Colton.

In mijn ooghoek zag ik dat Colton zijn koptelefoon weer af deed, irritatie over zijn hele gezicht geschreven.

'Je zou willen dat je mij was. En hou je mond, verdomme, kan ik niet even mijn muziek luisteren zonder de hele tijd lastig gevallen te worden?'

Zijn stom klonk boos, geïrriteerd en overal arrogant. Het maakte me kwaad.

'Ik wil niet veel zegen, maar jij was degene die begon. Als je je muziek wou luisteren in stilte, moest je niet beginnen tegen mij te praten,' antwoordde ik, de boosheid in me ophopend. Colton moest nog maar één zeggen, en ik zou knappen.

'Dus je bent niet alleen een braaf meisje, maar ook nog eens een betweter,' zei Colton, die merkte dat ik goed me best deed om niet te knappen.

Één.

Colton keek me aan, een grote grijns spelend op zijn lippen. Hij verwachte ene reactie, maar ik ga het hem zekerniet geven.

Twee.

Nog steeds keek hij me aan, zijn hoofd schuin zodat hij mijn blik beter kon zien. Natuurlijk probeerde ik hem te ontwijken.

Drie.

'Oh, dus we gaan het zo spelen? Negeren, hé? Twee kunnen een spel spelen, Selena.'

Vier.

Colton keek voor zich uit. Ik keek naar hem, maar tot mijn verbazing zei hij helemaal niks. Hij niet bijna merken dat hij er was. Om de een of andere manier maakte het me nog kwader dat hij het zelfde spel probeerde te spelen dat ik begonnen was, maar aan de andere kant was ik enigszins blij dat hij geen opmerkingen over me maakte.

'Oh, en dat vriendje van je? Je bent zo dom om niet te merken dat hij verschrikkelijk gay-,'

Oh fuck dat tellen. Ik schoof mijn stoel hard naar achter, stormde naar Colton zijn tafel toe, en boog voor over zodat mijn gezicht op zijn hoogte zat. Colton leek even verbaasd, maar herstelde zichzelf weer, en keek met een halve glimlach op naar mij. Zijn ogen glinsterde geamuseerd, wachtend totdat ik zou praten.

Ik sloeg mijn vuisten woest op de tafel, waardoor er een pen afviel, die ik even nakeek, maar snel weer naar Colton keek, die achteruit gezakt zat, zijn hoofd in zijn hand.

'Ten eerste, wie ben jij om zo over Luke te praten? En voor de duidelijk, hij is mijn vriendje niet, en waarom kan jou dat schelen? Het is niet alsof je jaloers zou zijn, ik bedoel je haat me, dus er is geen reden om jaloers te zijn, alleen-.'

Ik stopte toen ik zag dat Colton langzaam naar me toe leunde, en ik verstijfde kompleet. Als begon mijn hart hard te slaan, en mijn keel opeens verschrikkelijk droog was, kon ik er toch een paar woorden uitbrengen.

'W-wat doe je?,' vroeg ik verbaasd, stamelend over mijn woorden.

Colton boog nog wat verder, net toen ik wat terug boog. Hij stond op van zijn stoel, en in een vloeiende beweging hield hij mijn middel vast. Toen ik langzaam stappen naar achter nam, -ik geef toe, niet mijn beste idee- en hij stappen naar voren, kwam mijn rug al snel in aanraking met de muur, en besefte ik dat ik geen kan op kon.

'Wat als ik wel jaloers ben?'

Colton blik flikkerde even naar mijn lippen, en likte de zijn. Het enige wat ik kon doen was naar zijn ogen kijken, die een verassend mooie kleur groen hadden, en niks anders kon doen dan er naar kijken.

Colton boog verder naar beneden, sinds hij een stuk groter was dan mij, en ik sloot mijn ogen, wachtend totdat ik zijn lippen op de mijne voelde. Nog voordat onze lippen elkaar raakte, voelde ik de greep van Colton, wiens arm een paar seconden daarvoor nog om mijn middel had gelegen, verzwakken, en in een vloeiende beweging liet hij me los. Mijn ogen knalde open, mijn wenkbrauwen omhoog in een vragende manier.

De grijns op Colton zijn gezicht was duidelijk zichtbaar, die ik zag toen hij een paar stappen van me wegliep, en mij verstijfd en verbaas achter liep.

'Je gezicht is prijsloos.'

Met een lichte kus op twee vingers, die hij vervolgens opstak, was hij weg.

Wat was er net gebeurd?

~ 

song of the chapter: Everything I ask for by the Maine

Enjoy

xx