One Way

17.

'Kom op jongens, wees nou eens stil!,' riep onze directrice in de microfoon, waardoor het geroezemoes een beetje daalde. De vrouw zuchtte diep, en keek achterom naar alle leraren, die gebaarde dat ze door moest gaan.

Net voordat ze weer wou gaan praten, werd ze onderbroken door een paar jongens die hard aan het schreeuwen waren. Lachend, en met mijn hoofd schuddend draaide ik me om naar de jongens, die weer stil waren nadat Sarah, de directrice, ze erg boos aankeek.

Sarah schraapte haar keel, en bracht haar hoofd weer dichtbij de microfoon.

'Oké, nu ik alle aandachtheb, wil ik graag verdergaan, en jullie vertellen waarom ik jullie hier allemaal naartoe heb gebracht.'

Zuchtend zakte ik wat verder in mijn stoel, en sloeg mijn armen om mijn lichaam heen.

Naast me zuchtte Nienke ook, en ze kwam dichterbij, zodat ze in mijn oor kon fluisteren.

'Ik hoop dat ze gaat vertellen dat dat museum maar een grapje was,' zei ze, en ik hoorde de plagende toon ik haar stem. Grinnikend stemde ik in.

'Ik ook,' fluisterde ik terug. Nienke ging weer rechtop in haar stoel zitten, en ik keerde mijn aandacht weer op het podium, waar Sarah stond.

'Zoals velen van jullie weten, gaan we naar een museum-,' ze werd onderbroken door een paar leerlingen, die 'boeh' roepend, met hun handen in een toeter vorm over hun mond, opgestaan waren. Sarah zuchtte diep, en gebaarde toen dat de leerlingen weer moesten gaan zitten, ligt geïrriteerd.

'Waar was ik.. Oh ja, natuurlijk. Zoals velen van jullie weten, gaan we naar een museum. Maar, omdat jullie naar niet zo blij mee zijn, heb ik, samen met het bestuur, besloten dat we iets anders gaan doen.' Ze stopte even. Een paar mensen juichten, maar waren al snel weer stil toen ze het boze gezicht van Sarah zagen. Sarah ging weer verder.

'We zijn erg blij met deze beslissing, en ik denk dat jullie het ook erg leuk gaan vinden.

Wendey? Wil je even naar voren komen?', vroeg Sarah, en ze keek het publiek rond. Om me heen begon het geroezemoes weer, toen een dun, donker-blond meisje het podium kwam opstappen. Met haar ene hand hield ze een zwart boek dicht tegen haar buik aan gedrukt, en met het andere duwde ze haar ronde bril verder op haar lange, dunne neus. Haar wangen waren een licht roze kleur, toen ze zich omdraaide naar het publiek toe, en haar hoofd ophief. Even leek er iets door haar ogen te gaan, maar al snel herstelde ze zichzelf, en ze schraapte haar keel.

Angst.

'U-uhm, h-hallo,' stamelde ze.

Sarah boog voorover, en fluisterde wat in het meisje's haar oor, waardoor ze knikte en rechtop ging staan. Ze opende het boek, en sloeg zenuwachtig een paar pagina's om, totdat ze op de gewilde pagina kwam, en weer omhoog keek naar het publiek.

'Ik, u,hm i-ik ben Wendey, zoals jullie dus al gehoord hadden.'

Een nerveus, hoog lachje ontsnapte haar mond, waardoor ze haar hoofd schudde, en weer naar haar boek keek. Om me heen hoorde ik een paar mensen lachen, waardoor Lisa's wangen rood werden, en ze nerveus met haar vrij hand aan de kraag van haar shirt trok.

Ze keek van het boek, naar het publiek, en weer terug naar het boek. Haar ademhalen was snel, de nerveusheid duidelijk te horen, terwijl zo nog een keer diep ademhaalde.

Wendey strekte haar rug, keek het publiek in, en klapte het boek dicht. Met de nieuw gevonden zelfvertrouwen, pakte ze de microfoon vast, en gaf het boek aan Sarah, die nog steeds naast haar stond. Met haar lange, dunne vingers pakte ze de microfoon stevig vast, en bracht hem naar haar dunne lippen toe. Je hoorde haar diep ademhalen, doordat de microfoon zo dicht bij haar mond zat, en ze keek op van de grond, waar haar zicht eerder naar gekeerd was. Haar bruine ogen bekeken zenuwachtig de menigte voor haar, en toen ze nog een keer diep ademgehaald had, begon ze haar verhaal.