~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
🔥 "Belki de bir gün onları yok edersin, Işığınla..." 🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔥
Alt kattan gelen cam kırılma sesiyle korkuyla uykumdan uyandım. Yatakta dönüp durmaktan ne kadar süre sonra uyuyabildiğimi bilmiyordum. Akşam Elza geldikten sonra ben ve Zoe hariç herkes kısa bir toplantı için alt kata inmiş ve 15 dakika sonra da seri hareket ederek evden çıkmışlardı. Yanlarına aldıkları birkaç çanta dikkatimden kaçmamışken içerisindekileri tahmin etmek hiç de zor değildi.
Anna ve Lucas onlarla gitmemişti, Lucas'ın normal bir insan olduğunu bildiğimden gitmemesini yadırgamadım. Anna ise 'onlara bir yararım dokunmaz, sadece ayak bağı olurum.' demişti. Onlar gittikten kısa bir süre sonra da herkes odalarına dağılmıştı.
Aşağıdan gelen gürültülere bakılırsa gelmiş olmalıydılar. Yataktan hızlıca çıkıp alt kata indiğimde herkesin toplanmış olduğunu gördüm. Yüzlerindeki ifadeden iyi gitmeyen bir şeylerin olduğu açıkça belli oluyordu. Ortamdaki gerginlik elle tutulur cinstendi. Sanki görünmez bir elektrik akımı odanın içinde geziniyordu.
Zoe ve Anna'ya gözlerim takıldığında korku dolu gözlerle koltukta oturan Dylan'a baktıklarını fark ettim. Dylan ileri doğru eğilmiş ve elleriyle yüzünü kapatmış bir şekilde cam kenarındaki koltuklardan birinde oturuyordu. Dikkatli bakınca sağ elinden süzülen kanı gördüm. Yer cam kırıklarıyla doluyken eskiden koltukların önünde duran cam sehpa da yan yatmış bir şekilde kırık cam parçalarının arasında duruyordu. Sehpanın sert cam yüzeyini nasıl kırdığına anlam veremeyerek bir süre yerdeki cam kırıklarında oyalandı gözlerim. ağır bir cisimle ancak kırılabilen bir yapısı olduğunu anımsıyordum.
Anna, Zoe'nin yanından ayrılıp Dylan'ın yanına gidince ben de dikkatimi tekrar onlara yönelttim. Anna Dylan'ın eline uzanınca Dylan elini hızla çekip oturduğu yerde doğruldu. "Dylan eline bakmamız gerekiyor." dedi Anna. Sesi kısıktı ama duymuştum.
"Elim umurumda mı sanıyorsun?" dedi Dylan. Derin ve öfkeli solukları arasından fazlasıyla kontrolsüz görünüyordu. Neler olduğunu delice merak etsem de şu an sessizce onları dinlemekte karar kıldım. Aksi yeni kız olarak tüm elektrik akımlarını benim üzerime toplardı ki benim bunu sağlamaya hiç niyetim yoktu.
"Kes şunu Dylan! Kendine zarar vermen hiçbir şeyi geri getirmiyor, elimizden başka bir şey gelmiyordu. O yüzden bırak da Anna eline baksın." dedi Ethan. Kıyafetleri dağılmıştı, her daim özenle taralı saçları da öyle. Yüzündeki ifade oldukça huzursuz ediciydi.
"Elimizden bir şey gelmiyordu deyip kendimizi mi avutayım yani? Bir insan daha kaybettik. Vargas'a bir asker daha kazandırdık. Ya da çöplüğe atılmış bir ceset... Yeterince hızlı olsaydık belk-"
