~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
Ve bol yorumlar, yorum önemli. Yıldızları da serpin... yolumuz aydınlansın❤️
🔥 "Seni kendime bağladım Alice. Görünmez bir bağla..." 🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔥
Nefret denen duygu temiz bir suyun içine damlatılan saydam bir zehir gibiydi. İlk bakışta fark edilmiyordu bile. Bazen tattığında bile ne kadar ölümcül olabileceğini anlamıyordun ama sonra... Sonra ilk başta seni öldürmeye başlıyordu ama bu duygu öyle bir zehirdi ki etrafındakilere de zarar vermene sebep olarak seni tüketiyordu. Bazen tam da o zehrin sahibine, bazen ise bu hiç hak etmeyen birine...
Fark etmiyordun bile. Sadece canın acıyordu ve sen o acıdan başkaları da nasiplensin istiyordun. Sanki bu çektiğin acıyı azaltabilirmiş gibi...
Azaltmayacaktı. Hatta bu belki de sana panzehir olabilecek insanları sadece kendinden uzaklaştırmana yarayacaktı. Er geç bunu fark ederdin ama ya fark ettiğinde panzehirin bile seni kurtaramayacak durumda olursan? İşte o an her şey için çok geç olacaktı.
Ben Bradley'in panzehiri olabilir miydim belki, onu bu nefret zehrinden çıkarabilirdim, kim bilir?Ama o bunun yerine beni uzaklaştırmayı seçmişti. Canımı yakarak... Hiçbir şey yapamamıştım. Şu andan itibaren yapabileceğim tek şey sadece onun bu zehrin etkisinden bir an olsun sıyrılıp yaptığı yanlışı en kısa sürede anlamasını dilemekti.
Doktor koluma dikiş atarken Chris'in öfkeyle sağa sola yürümesini izliyordum. Koluma yapılan iğne sayesinde artık acıyı hissetmesem de içimde biriken öfkeyi fazlasıyla hissediyordum çünkü kardeşim her zamanki gibi beni suçlayacak bir şeyler bulmakta gecikmemişti. Kendi yaptıklarını görmemesi hayret edilesiydi, daha şaşırtıcı olan ise bana yaptığı uyarıya rağmen beni bir şeyleri gizlemekle suçlamasıydı. Neden beni sürekli bir şeylerle suçladığını anlamıyordum. Neden sürekli üzerime bir şeyler yıkmaya çalışıyordu?
"Nasıl oluyor da onunla arkadaş olabiliyorsun?" dediğinde artık fazlasıyla bunalarak derin bir iç çektim. Durdu ve bana doğru dönüp sanki Brad hala oradaymış gibi kapıyı işaret etti. "Onunla aramda olanları biliyor musun Alice?"
"Biliyorum, Bradley anlattı." dedim sesimi oldukça sakin tutarak.
"Anlattı öyle mi? Kim bilir ne yalanlar söylemiştir?"
"Aslında anlattıkları beni pek şaşırtmadı." dedim omuz silkerek. "Cara onu tercih edince sen onu Karargâha geri göndertmişsin."
Tepkisini görmek için dikkatle onu incelemeye başlarken kaşları havalandı ve hayret eder gibi bana baktı. "Sen de ona inandın mı?"
