~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
🔥 "Nefret güçlü bir duygudur. Nelere sebep olacağını bilemezsin." 🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔥
Dünden beri olanları aklımdan çıkaramıyordum. Ne Dylan'ın bana yaptıklarını ne de hafızamda geri gelenleri. Hiçbir zaman ne kadar güçlü olabileceklerini anlamamış olsam da yaşayarak öğrenmiştim. Ve ben çektiğim bu acıyı ilk defa yaşamamıştım. Hatırladığım o kısacık anı bana bunun ilk olmadığını kanıtlamıştı ama bu olanları da atlatacaktım, atlatmalıydım.
Dün herkes dağıldıktan sonra Vera'ya "Onun gibi hepinizin de böyle öldürücü yetenekleri mi var?" demiştim. O ise dudaklarını kemirerek bunu onaylamıştı.
O an nasıl yaptığını merak etmiştim elbette. "Eğer bir insana zarar vermek istersen ya da ...öldürmek, sadece bunu nasıl yapmak istediğine odaklanıyorsun. Zaten normal bir insanın Nekrokinezi gibi bir güç karşısında fazla dayanması pek mümkün değil," diye yüzeysel bir açıklama yapmıştı. Söyledikleri kulağa fazlasıyla korkunç gelse de ben bunları zaten birebir yaşamıştım.
Dün üzerimdeki kıyafetleri kirli sepetine atmak için çıkarıp fırlattığım yerden aldım ve banyoya yöneldim. Kıyafetleri hızla sepete fırlatıp banyodan çıktım. Artık ne dün olanları ne de Dylan'ı düşünecektim. Geldiğimden beri kimseye hatırladıklarımı anlatmamıştım ama bir şeyler hatırladığımı herkes biliyordu. Hala benden şüphe eden birileri kalmışsa artık gizli hiçbir şey kalmayacaktı. Kendimi tamamiyle şüphelerden arındırmak için her şeyi anlatacaktım.
Dünden beri Zoe'yi görmemiştim. Sanırım evde dolaşan kara bulutlardan dolayı annesi aşağı kata inmesine pek izin vermiyordu. Onu özlediğimi fark ettim, bugün onunla fazlaca vakit geçireceğimi bir köşeye yazarak odadan çıkıp her zamanki gibi mutfağa yöneldim.
Zoe ve Anna yoktu. Uyanmamış olmalıydılar. Muhtemelen Ethan yine Akademi'ye gitmişti, burada bile bu kadar olay yaşanırken onlarca insanı yönetmek zor olmalıydı. Gerçi bir ara Vera oranın yönetiminin Dylan'a olduğunu söylemişti ama Ethan yine de tedbiri elden bırakmak istemiyor olmalı ki ara ara Akademi'ye gidiyordu.
Geri kalanlar ise oturmuş kahvaltı yapıyordu. Dylan'ın bakışlarının beni bulduğunu bilsem de ona bakmamıştım. Gözgöze gelmek bile istemiyordum artık onunla. Yanında ise her zamanki gibi Elza oturuyordu. İkisine de bakmamaya çalışarak Vera'nın yanındaki boş yere oturdum. O da hemen ayaklanıp masaya benim için bir tabak ve çatal, bıçak koydu. Bir süre sonra onlara hiç dokunmadığımı görünce tabağı her zamanki gibi tıka basa doldurup yememi söyledi.
