~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
Bazı insanlar böyleydi işte. Mutsuzluktan, bu küçük bir çocuğun mutsuzluğu olsa dahi, haz alırlardı. Karşısındaki kişinin canı ne kadar yanarsa onlar da o kadar mutlu olur, içlerindeki kötülüğü beslerdiler. Ta ki karşılarına onların da canını acıtacak biri çıkana kadar...
Belli ki o kişi bugün ben olacaktım.
🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔥
Dylan'la olan konuşmamızdan sonra birkaç gün geçmişti. O günden sonra da Dylan'ı görmemiştim. Yemekhaneye bile gelmemişti, hatta bir ara kendimi tutamayıp onu bile aramıştım. Bulamayınca da Karargaha gittiğini düşünmüş ve aklımdaki soruları da sonraya saklamak zorunda kalmıştım.
"Kim olduğunu bile bilmediğim biriyle uğraşmak yeterince zorken, bir diğerine tahammül edemezdim."
O gün bana söylediği o son cümleden sonra tam ondan bir açıklama isteyecektim ki Elza'nın o nefret ettiğim sesi aramıza girmişti. Her zamanki gibi Dylan'la konuşmak istediğini söyleyince ikisi birden yanımdan ayrılmıştı. Elza ve olur olmadık zamanlarda ortaya çıkan Dylan ile konuşma isteği hiç bitmiyordu. Kadın bunu sanki kasıtlı yapıyordu. En can alıcı noktalarda araya girip tüm anın büyüsünü söküp alıyordu. Adeta bir kara delik gibiydi ve ben o günden beri onun yüzünden düşüncelerle boğuşup duruyordum.
Odadaki grubun sesi bir anda yükselince düşünce aleminden sıyrılıp önümdeki manzaraya odaklandım. Bradley esmer çocuğu alt etmiş kibirli bir gülümsemeyle onun yerden kalkmasını bekliyordu. Onu izleyen diğerleri de hayranlık dolu sesler çıkarıyor, hatta bazıları alkışlıyordu.
Eğitim sınıflarından birindeydim ama burasına aslında bir eğitim sınıfı demek doğru olmazdı. Daha çok dövüş sporlarıyla ilgili bir salona benziyordu, hani şu kendini savunma dersi almak için başvurulan türden. Köşede bir boks ringi, diğer köşede ise bir kum torbası asılıydı. Silah kullanmayı öğrenmek için bir atış sahası bile vardı. Sayamadım ve bilmediğim envai çeşit aletleri söylemiyorum bile.
Eğitmenimiz de yabancı sayılmazdı. Bradley gerçekten kendini övdüğü kadar iyi bir eğitmendi. Yaklaşık bir buçuk saattir onun dövüş eğitimlerini izliyor ve bu süre bana yeteneklerini görme konusunda hayli yetmişti. Aslında bana ders derken teorik şeylerden bahsedeceğini sanıyordum ama bu birebir uygulamadan oluşuyordu. Bradley de bu uygulamalarda önüne çıkan her çocuğun, hatta kızın yaptığı her atağı ustalıkla savuşturuyor ve ardından yapılan hareketin aslında nasıl yapılması gerektiğini göstererek anlatıyordu.
