~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
🔥 Aptaldım, hem de çok aptal... Ve bu aptal her şeyi berbat etmişti. 🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔥
Acı vücudumun her santimini ele geçirirken kucağımda kanlar içindeki bedene baktım. "Hayır!" diye güçsüzce bir kelime çıktı dudaklarımdan.
Chris, intikam almak için günlerce üzerinde plan kurduğum kardeşim... Öyle bir hızla önüme atılmıştı ki kurşun aynı hızla bedenine saplanmıştı. O kollarıma yığılırken birkaç el silah sesi daha duydum ve Daniel boş bakan gözlerle yere yığıldı.
Chris zorlukla açtığı gözleriyle bana baktı ve "Alice..." diye mırıldandı. "Beni... Af-affet."
"Ko-konuşma lütfen." Kaskatı kesilen bedeni konuştukça daha da kasılıyordu, canının yandığını görebiliyordum. Benim canım ise öyle bir yanıyordu ki sanki vücudum birazdan alev alacaktı.
Dylan yanımıza gelip yere diz çöktü ve Chris'in yarasına baktı. Sonra bir anlığına gözlerini kapatıp açtı ve gözlerini bana çevirdi. Bu ifade... hayır çaresizlik olamazdı. Hayır!
Chris tekrar zorlukla konuşmaya başlayınca bakışlarım hızla ona doğru döndü. Ağzında kan birikmeye başlamıştı. "Beni affet-tiğini ölmeden duy... Duymak istiyorum."
"Böyle konuşma!" diye bağırdım. Ölmeyecekti, beni bırakmayacaktı. "Ölmeyeceksin! Ölmeyeceksin!"
Chris bana zor da olsa gülümsemeye çalıştı. Sonra gözleri ağır ağır kapandı. Benim gözlerim ise ardına kadar açılmıştı. Onu sarsmaya başladım. "Uyan! Lanet olsun! Uyan!"
Biri omzuma dokunup "Alice" diye seslendi. Elini hızla ittim. Gözlerimden yaşlar boşalırken "Hayır!" diye mırıldandım. "Chris... Özür dilerim, özür dilerim. Ne olur uyan."
Onu art arda sarsıyordum ama o artık tepki vermiyordu.
Belimden tutulup geri çekilinceye kadar bağırdığımı fark etmemiştim. Beni tutan ellerden kurtulmaya çalıştım. Chris'in yanına gitmeliydim, bana ihtiyacı vardı. "Bırak!" diye bağırıp kurtulmak için çırpındım ama belimdeki eller biraz bile gevşemedi.
Dylan, Chris'in bileğini tutup çevirdi ve nabzına baktı. Üzerindeki ceketi çıkarıp yere attı. Ardından hızla ince kazağını çıkarıp Chris'in yarasına bastırdı. Bakışlarını bana çevirdikten sonra beni tutan kişiye döndü. "Çok kan kaybediyor. Fazla zamanı yok."
"Benim yüzümden. Ben... Lanet olsun ben ne yaptım?" Belimi çevreleyen eller hafif gevşeyince hızla onları itip geriye doğru sendeledim. Ellerin sahibi görüş alanıma girdi ve Bradley yine beni tutmak için hareketlendi. Onu tekrar ittim. Ellerimi saçlarıma daldırıp koparırcasına çektim.
