~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
Evime döner dönmez size bölüm atıyorum, hani nerede benim yorumlarım ve yıldızlarım 🤗❤️
🔥 "Böylesine göz kamaştırıcı bir ışık saçarken neden hep sönmek istiyorsun?" 🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔥
Dışarıda şiddetli bir yağmur vardı, ürkütücü gürültüsü evin içine doluyordu. Bu da yetmiyormuş gibi rüzgarın uğultusu ile birleşip korkutucu bir senfoni oluşturmuşlardı. Hatıralarımdaki o anda ne yağmur ne de rüzgar vardı ama tıpkı bugün gibi soğuktu. Arkana bakma, koş demişti bana o gün bana. Hiçbir şey bilmezsen onu dnleyip koşmuştum, koşmuş ve yeni bir hayata gözlerimi açmıştım ama şimdi onun kim olduğunu biliyordum. Dylan'ın ölü bildiği kardeşi Cara...
Dylan'a kız kardeşinin yaşadığını söylediğimden bu yana yarım saat geçmiş olmalıydı. Şaşırmıştı, şaşırmak doğru tabir bile değildi. Adeta şok olmuş ve ardı ardına bana emin olup olmadığımı sormuştu. Ben emindim ama onu bu konuda ikna etmem birkaç dakikayı bulmuştu. Ardı ardına küfretmiş, sonunda yılmış bir şekilde yatağa oturup kalmıştı. Ellerini iki yanında yatağa dayayıp öylece bir süre zemine bakmıştı. Ben de ona böylesine bir bilgiyi hazmedebilmesi için zaman tanımıştım ama başını kaldırdığında bana öyle bir bakışı vardı ki o an ona tanıyacağım hiçbir zamanın yeterli gelmeyeceğini sanmıştım ama aksine saniyeler içinde toparlanmıştı.
Hazmetmesi uzun sürecek olsa da hissettiklerini gizleyip diğerlerini de salonda toplamıştı. Ethan'ın gelmesini beklerken Dylan, ona söylediklerimi diğerlerine de anlatmamı istemişti. Ben de öyle yapmıştım. Zaten o günü onlara daha önceden anlatmıştım ama şimdi beni kutaranın kim olduğunu bilerek tekrar dinlemişlerdi. İtirazlar da ardı ardına gelmişti elbette. Ölü diye bildikleri birinin yaşadığını hemen kabullenmelerini beklemiyordum ama gerçek buydu. Onlara oynanan oyunun acımasız gerçeği...
"Bu kıza inanıyor olamazsınız değil mi?" diye hayret eder gibi sordu Elza. Ona öfkeyle bakmaktan kendimi alamadım. Dakikalardır aynı şeyi söyleyip duruyordu ve ben her söylediğinde bir öncekinden daha fazla sinirlenmeye başlıyordum. Neden bu kadar endişeli göründüğünü de anlamıyordum üstelik. Cara'nın yaşadığını söylediğimden beri salonu arşınlayıp duruyordu.
"Yalan söylemek için ne gibi bir nedeni olabilir?" diye sordu Vera. Onun da sesinden bariz bir öfke akıyordu.
Elza başını dikleştirip çenesiyle beni işaret etti. "Onunla arkadaş olan sensin. Sen söyle?"
Vera dişlerini sıkıp başını hayret eder gibi iki yana salladı. "Gerçekten sana tahammül edemiyorum."
Dylan, "Şuna bir son verin!" diyerek araya girdi sonunda. O zamana kadar sessizliği seçse de daha fazla tepkisiz kalamamıştı belli ki. Hem Elza'ya hem de Vera'ya uyarıcı bakışlar atınca ikisi de öfkeyle soluklansa da susmuştu.
