~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
Yeni okuyanlar için bilgilendirme: Hikaye düzenlemede olduğu için, her düzenlediğim bölümü teker teker atıyorum. Yani son bölüme bakıp hikaye bitti diye düşünmeyin. Daha başlamadık bile 😈
🔥 "Kim olduğunu bilmediğim biriyle uğraşmak bile yeterince zorken bir diğerine tahammül edemezdim." 🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔥
Geçmişim ve yeni yaşantım...
Geçmişimin anılarında çıktığım yeni bir yolculukta bambaşka bir ben ile karşılaşmıştım. Korkusuz ve ölüme yürürken bile olabildiğince güçlü... Şimdiki ben ile ne kadar da zıttı. Sanki bambaşka birinin anıları içinde dolaşmıştım. O kızı hiç kendim gibi düşünemiyordum. Geçmişim ve yeni hayatım arasında hiçbir benzerlik kuramıyordum çünkü. Şimdiki ben anılarının ağırlığını taşımayı bile becerememiş yine bir sedyede uzanıyordu. Ben daha o kızın anılarını görmeye bile dayanamıyorken, o bizzat yaşamıştı.
Ne garipti kendimden başka biri gibi bahsetmem ama öyle hissediyordum.
Yattığım yerden başımı yana çevirdim ve Bradley'nin gözlerini üzerimde buldum. Uyandığımdan beri endişeli gözleri üzerimden hiç çekilmemişti zaten. Birinin benimle böylesine ilgili olması hoşuma gitse de artık odama gitmek istiyordum. Sıcak bir duş alıp hatırladıklarımı sindirebilmem için yalnız kalmalıydım, o yüzden, "Odama gidebilir miyim artık?" diye şansımı tekrar denedim. Üçüncü kez...
Bradley bıkkınlıkla gözlerini devirdi. "Alice gidemeyeceğini daha kaç kez söylemem gerekiyor? Bu gece revirde kalsan iyi olacak."
Ona defalarca iyi olduğumu söylememe rağmen hala neden ısrarla burada kalmamı söylediğini anlayamıyordum. İyiydim ve artık burada kalmak istemiyordum. Sürekli aynı durumda kendimi bulmaktan yorulmuştum. Bu berbat ilaç kokusu da bana iyi gelmiyordu. Yeni hayatıma da bu kokuyla merhaba demiştim zaten. "Endişeni anlıyorum," dedim sonunda ve yataktan doğruldum. "Ama ben iyiyim."
Her ne kadar bana oldukça sıcak davransa da daha fazla onu dinleyecek değildim. Zaten bu kadar kalmamın sebebi de o'ydu. Belli ki bu halde olmamdan kendini sorumlu tutuyordu ve ben de bu yüzden onun endişesinin dinmesini ve rahatlamasını beklemiştim ama bu süre fazla uzamıştı. Bunalıyordum artık. O yüzden gitmek bacaklarımı yataktan sarkıttım ve gözlerimle ayakkabılarımı aramaya başladım.
"Alice," dedi Bradley isyan eder gibi. "eğer gitmek için daha fazla ısrar edersen hiç istemesem de Dylan'ı çağırmak zorunda kalacağım."
Dylan'ın ismini duyunca gözlerimi tekrar ona çevirdim. Kaşlarım çatılırken, "Neden?" diye anlamayarak sordum.
