~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
🔥 "Bundan sonra benden istediğin kadar nefret et, umurumda değil. Sadece şunu bil ki sen de senden nefret edenlere bir kişi daha ekledin." 🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔥
Her şey artık kafam da oturmaya başlamıştı. Tüm anılarımı, geçmiş yaşantımı unutmayı ben seçmiştim. Peki, her şeyi unutmayı ben tercih etmişsem tekrar hatırlamak ister miydim?
Doğru cevap neydi bilmiyorum ama ben artık hatırlamaktan ölesiye korkuyordum.
Geçmiş yaşantımla ilgili tozpembe düşüncelerim hiç olmamıştı belki ama normal bir hayatımın olduğunu hayal etmiştim. Öyle olmasını ummuştum en azından. Yolum bir şekilde lanet olası MCA denen örgütle kesişmeden önce normal bir hayatımın olduğunu düşünmüştüm ama gerçek öyle değildi. Ben onların bilmesini istemediğim bir şey için tüm geçmişimi feda etmiştim.
Ya her şeyi hatırlayıp tekrar onların eline düşersem ne olacaktı? Tekrar kendimi kapatmayı deneyebilir miydim? Şu an bahsedilen hiçbir güce sahip değilken bunu yapmam imkânsız gibi görünüyordu. Hayır, tek bir ihtimal bile olsa bunu riske edemezdim. Onların bilmesini istemiyorsam ben de bilmeyecektim. Peki, hatırlamak benim elimde miydi? Ya bir gün uyandığımda her şeyi hatırlamış olursam ne olacaktı?
Düşünmekten mi bilmem başım çatlayacak gibiydi. O gün her şeyi bana anlattıklarında sanki yapboz parçaları gibi her şey yerli yerine oturmaya başlamıştı. Ethan açıklama yaptıktan sonra Dylan'da dahil olmak üzere Elza ve Ian buna inanmak istememişlerdi.
Geçen bir kaç ise günde ne birini görmek ne de konuşmak içimden gelmişti. Zoe ve Vera'nın konuşma çabalarını kısa cümlelerle geçiştiriyordum ama onlar benimle ilgilenmekten vazgeçmiyorlardı. Şimdi ise tek başıma her zamanki gibi salıncakta oturuyordum. Gece yine kâbuslarla uyanmış ve sonra da uyumamıştım. Güneşin ilk ışıklarıyla da üzerimi kalınca giyinip bir battaniye alarak buraya gelmiştim.
Vera gözlerini ovuşturarak dış kapıda göründü. Bana bakıp genişçe gülümsedi. "Günaydın. Ne zaman uyandın sen?" dedi yanıma otururken. Üzerimdeki battaniyeyi fark edince yüzünü ekşitti. "Uzun süre olmuş olmalı. Yine kâbus mu gördün?"
"Önemli bir şey değil, sanırım alışmaya başladım." dedim buruk bir tebessümle.
Bir kaç saniye yüzümü inceledi. Gözleri çılgın parıltılar geçerken "Aslında dün gece aklıma harika bir fikir geldi." dedi heyecanlı bir sesle. "Burada tıkılıp kalmak sana iyi gelmiyor. Ne dersin artık bu hapishaneden kurtulup dışarıya bir göz atmanın vakti gelmedi mi? Hem bu sana da iyi gelir."
