NEKROKİNEZİ • Zifir

16. BÖLÜM - Onların Çöplüğü

Multimedya: Taylor Swift - The Last Time ft Gary Lightbody

Keyifli Okumalar...

Canlarım, bölüm atmayınca panodan, mesajdan her yerden bölüm soruyorsunuz ama bölüm yayınlanınca ses seda yok. Yorumlar desen içler acısı. O yüzden her gün bölüm atacağım diye kendimi kasmama gerek olduğunu düşünmüyorum artık zira bir karşılık alamıyorum. Bunu bir sitem olarak algılamayın çünkü sitem değil. Ben Nekrokinezi'yi yazalı 6 yıl oldu neredeyse. Hayli verim de aldım. Sadece kırıldım ve bunu söylemek istedim.

Bölümler artık ne zaman düzenlersem o zaman gelecek ❤️

🔥
"O an anladım ki bana inansalar da inanmasalar da bir şeylerin bedelini ödeyen kişi hep ben oluyordum çünkü burası onların çöplüğüydü."
🔥

🔥

"Alice nefes al."

Ses o kadar uzaktan geliyordu ki derinlerden yüzeye çıkıp kime ait olduğunu bulamıyordum. Bedenim tonlarca ağırlık bağlanmış gibi git gide dibe çöküyordu sanki. Ciğerlerim hava için direnirken aynı sesi tekrar duydum. "Alice nefes al."

Bu kez daha yakından geliyordu. Belki de sesin sahibi de benimle birlikte dibe çöküyordu. Vücudum birden sarsılmaya başladı. Bedenimdeki ellerin şiddetini hissediyordum, sanki beni kendimden kurtarmaya çalışır gibiydi. Eller bastısını artırdı, sarsılan bedenim acıyla buluştu. İşte o acı beni kendime getiren şey oldu sonunda. Hızla yataktan doğruldum ve aynı anda ciğerlerim havayla buluştu. Aldığım nefes kısa sürede şiddetli öksürüklere dönüştü, boğazım acıyla yandı. Etrafımdan sesler gelse de hem öksürmekten hem de kulağımdaki garip uğultudan ne dediklerini anlayamadım.

En sonunda kendime geldiğimde ne olduğunu anlamaya çalışarak etrafıma bakındım. Dylan'ın yüzünü neredeyse yüzümüme milimetrik mesafede buldum. Yüzümü inceliyordu ama gözlerinde endişe ve korku vardı. "İyi misin?" dedi Dylan sanki benimle birlikte o da nefessiz kalmış ve aynı anda ciğerleri havayla buluşmuş gibi nefes nefese.

"Sana bunu yapmamanı söylediğimde beni dinlemeliydin." diye öfkeyle soluyan sese döndüm yüzümü. Chris, bilincimi kaybetmeden önce Dylan'ın oturduğu koltukta oturuyordu artık ve ne kadar korktuğu yüzünden belli oluyordu. Ona gelmemesini söylememe rağmen yine de buraya gelmesine öfkelenemedim bile çünkü hala az önce yaşadıklarımın etkisindeydim. Elimi yüzüme götürdüğümde akışkan bir sıvı elime yayıldı. Burnum kanamış olmalıydı. Damağımda da kan tadı vardı.

Geriye doğru anılarımı taradım. Dylan zihnimi okumaya çalışmıştı, bunun bilincine tekrar eriştiğimde gözlerimi yine ona çevirdim. Sedyenin kenarına oturmuş olsa da hala bana oldukça yakındı, sanki her an başka bir şey olacakmış gibi de tetikte duruyordu. "Kardeşin..." diyebildim sonunda. "Söylediğim kişinin o olduğunu gördün değil mi?"