~Wattys2018 Modernistler kazananı~
*TAMAMLANDI*
🔥
Çok az kaldı.
Benzini döktüm ve çakmağı da ateşledim. Alevlerin göğü sarmasına çok az kaldı.
Hepimiz ısınacağız!
Hem de iliklerimize kadar...
-Ciar...
🔥 "Sevdiğin her şeyin korktuğun bir tarafı vardır." 🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔥
Yemek masasında oturmuş Dylan'ın hazırladığı şeylerle karnımı doyuruyordum. Az önce yaşadığımız hararetli tartışma daha doğrusu benim bağırış çağırışım ağlama kriziyle sona ermişti. Ardından karnımın gürültüyle guruldaması konunun bir daha açılmasını engellemiş ve fazlaca utanmama sebep olmuştu. Dylan bunun üzerine bir şeyler hazırlamak üzere tezgâha yönelip tabiri caizse adeta bir aşçı edasıyla bir şeyler hazırlamaya başlamıştı. Yemekler o kadar lezizdi ki bu konuda da başarılı olmasını içten içe kıskandım.
Kapıdan gelen sesle başımı Dylan'a çevirdim. Vera kapının ardından "Dylan..." diye seslendi. Dylan kapının kilitli olduğu hatırlayarak tezgâhtan uzaklaşıp kapıyı açtı. Vera bakışlarını önce Dylan'a sonrada bana çevrildi. Odadaki atmosferi bir süre analiz ederek derin bir nefes verdi.
"Her şey yolunda gibi duruyor." Gelip yanımdaki sandalyeyi çekip oturdu. Bunu benim için yaptığını biliyordum ama ona hala sinirliydim. Bu yüzden dönüp ona bakmadım. Kararlarıma saygı duymalı ve böyle bir oyuna bulaşmamalıydı. Benim iyiliğim için bile olsa arkamdan iş çevirmemeliydi.
"Stella benimle konuşmayacak mısın?" dedi oldukça masum çıkan bir sesle, bunu bilerek yapıyordu ama hemen yumuşamayacaktım, zaten yaptığına karşılık biraz surat yapmak oldukça hafif bir cezaydı. Onu duymazdan gelerek yemeğimle oynamaya devam ettim.
"Hadi ama! Bana böyle davranma." dedi sitemle. "Sadece konuşup anlaşmanızı istedim. Ben de onu affetmiş değilim ama seni böyle mutsuz görmek de hoşuma gitmiyor. Hem iyi olmadı mı?" Gözleriyle Dylan'ı işaret etti. "Bu soğuk nevaleden tüm öfkeni çıkarmış oldun."
Dylan kaşlarını çatsa da cevap vermedi. Ben de öyle.
"Stella hep böyle küs mü kalacağız?" dedi ağlamaklı bir tonda. "Beni affetmen için ne yapmam gerekiyor? Hadi söyle, hemen yapayım. Söyle hadi."
Bu hali oldukça sevimli gelmişti. Ona bakıp gülümsemek istesem de kendimi tuttum. Ciddiyetimi bozmayarak "Sana kırgın değilim Vera." dedim. Hala ona bakmıyordum ama yüzünün asıldığını anlamıştım.
"O zaman neden bana böyle davranıyorsun? Anlatmadan kurtulamazdın ve sen dünden beri içini dökmeyi bırak hiçbir şey konuşmadan kendini temizliğe verdin. Bir şekilde birinin seni konuşturması gerekiyordu ve Dylan'da bu iş için biçilmiş kaftandı. Ona öfkeliydin ve ben de seni konuşturabilecek tek kişinin o olduğunu düşündüm." Duraksadı. "Hata yapmış olmalıyım. Gitsem iyi olacak."
