{caedie}
"Holy sht,"
Yes, i said it. LIKE HECK. IF YOU ARE IN MY POSITION RIGHT NOW WHAT WOULD YOU FEEL?! IM EXPLODING INSIDE OMFG IDK WHAT TO DO. SHTTTT.
He laughed. OMFG TUMAWA SI JUAN KARLOS LABAJO. SHET.
"How are you?" Tanong niya. Lumapit siya sakin at napaatras ako ng kaunti. SHET TALAGA HINDI KO TO INEXPECT PETCHAY. ANONG GAGAWING KO NABABALIW NA AKO JUSKO.
"A-ako.. O-okay la—" Hindi ko na natapos at napayuko na ako. Shettt bakit ba nagkakaganito ako. Lumalambot na yung katawan ko. Napahawak ako sa mukha ko para takpan yung luha ko na tumutulo.
"Hala, umiiyak ka?" Tanong niya. Tumingala ako at inirapan siya.
SHET INIRAPAN KO SI JUAN KARLOS.
"Hindi ba obvious?" Sabat ko.
"Ay, mataray nga." Bulong niya.
"Ano?"
"Wala." Sabi niya at mas lumapit sa akin. Napayuko uli ako. Bakit ba parang takot na akong makita siya ng malapitan?
Umiiyak lang ako sa kamay ko, tapos naramdaman ko na may yumakap sakin.
JUSKO LORD KUNIN NIYO NA AKO HINDI KO NA KAKAYANIN NABABALIW NA AKO MAMAMATAY NA BA AKO ANO BA TO JUSKO JK!
Mas lumakas pa yung iyak ko na parang ewan. Malay ko ba kung bakit ako naiiyak. Hindi ko mapigilan tong bwset na mata na to eh.
"Wag ka kamong umiyak," Sabi ni JK at tinatapik yung likod ko. Nakayakap pa rin sa akin. Naaamoy ko tuloy yung pabango niya. Ang bango nakakabaliw. Wala akong ibang nagawa kundi umiyak. As in iyak lang ako ng iyak, tapos nakayakap lang siya sa akin. Ang lakas din ng loob nito na mangyakap ah. Pero sige na.
Umiling iling lang ako. Nakaramdam ako ng malamig na kamay.
"Cads, umupo ka muna."
Si Jolina pala, pumasok na sa classroom at nasa tabi ko na.
Tumango ako at unti unting umupo sa pinakamalapit na upuan. Kinuha ko yung panyo ko at tinakpan ang mukha ko.
"Cads bakit ka naiyak?" Tanong ni Jolina. "Ay. Sorry. Pinagpilitan ko kasi na bumalik ka sa JKUFC. Sorry. Okay lang kung hindi mo ako pansinin, naiintindihan kita."
Ibinaba ko ang panyo ko at niyakap ng mahigpit si Jolina.
"Shet bestfriend, ang sweet mo." Sabi ko.
"Woah. Himala. Napamura ka pa ah." Tawa ni Jolina. Bumitaw ako sa kanya at pinahiran ang mata ko.
"Sa susunod wag kayong manggugulat ha? Baka sa morge na ako bumagsak." Sabi ko.
"Okay, sasabihin nalang namin na pupunta kami." Sabi ni JK. Napatingin ako sa kanya.
"Anong pupunta? Saan?"
"Sa bahay niyo? Sabi kasi ni Jolina pwedeng pwede daw. Laro tayo?" Sagot ni JK.
Nanginginig parin tong katawan ko. Hindi ko maisip kung ano ba ang sasabihin ko.
"Bakit, hindi mo naman ako kilala ah? Malay mo murderer ako, sasama ka pa?" Sabi ko.
"Oh? Murderer ka? Hindi halata ah."
Inirapan ko uli siya. SHETE AYOKO NA. NGUMITI NA SIYA.
Ano ba to? Parang kahapon dakilang quitter na ako ng JKUFC tapos ano to? Bakit ako pa? Akong hindi loyal ang nagtatamasa ng mga malalapit na ngiti ni JK? Ang daya. Papanindigan ko na sana na quit na ako pero hindi ko na yata kaya.
"Syempre joke lang. Baka magalit ka nanaman." Sabi ni JK.
"Paano mo ako nakilala, JK?" Sabi ko, addressing him for the first time.
Tinuro niya si Jolina. "Ang lakas makaflood sa IG eh." Tawa niya. Namula tuloy si Jolina.
"Eh bakit—"
"—matagal pa ba yan? JK bumalik ka na sa backstage kung ayaw mong magkapunit punit yang katawan mo!" Sigaw ni Ate Hannah mula sa corridor.
"Kasabwat din siya?" Tanong ko.
"Syempre." Sabi ni Jolina.
"Oh, better go? Caedie sa harapan ka mamaya ha?" Sabi ni JK at kumindat pa.
WELL WHAT THE EFF. I JUST EFFING DIED. KINDAT NIYA 50/50 NA AKO! HOW CAN I EVEN SURVIVE THIS.
"I'll make sure of that," sabi ni Jolina at sinamahan nang umalis si JK.
"Oh my god," I said in all shock.
