Remain A Mystery

8.

Na niebie zaczęły zbierać się siwe chmury. Zapięłam bluzę i siedziałam spokojnie wpatrując się za okno. Wjechaliśmy do centrum miasta. Wszędzie pełno ludzi, którzy pewnie żyją normalnie. Ja na pewno nie mam tego spokoju co niektórzy. Dla mnie każdy dzień i każdy człowiek jest zagadką. Nie mogłam przeżyć tego, że mimo iż byłam w tym domu to nic mi się nie przypominało. Może za szybko wszystko chciałam wiedzieć? Może mój mózg potrzebuje czasu. Nie wiem.

Z każdym zwolnieniem kierowcy bałam się, że to tu. Nie chciałam tak szybko dowiedzieć się co kryję się pod tym adresem. W końcu jednak doszło do tego momentu, w którym taksówka się zatrzymała. Podałam mężczyźnie banknot, który udało mi się znaleźć w jednej z szuflad. Odebrałam resztę i wysiadłam z taksówki. Stałam przed rzędem jasnożółtych bloków. Powoli szukałam bloku z numerem 12. Kiedy w końcu go znalazłam podeszłam do domofonu i spojrzałam na rząd przycisków. Odszukałam numer 10 i z lekkim zawahaniem położyłam na nim palec. Wcisnęłam przycisk i czekałam z niecierpliwością na dalszy bieg wydarzeń. Nagle usłyszałam dźwięk podnoszonej słuchawki.

- Tak? - usłyszałam kobiecy głos, który wydawało mi się znać.

- Listonosz. - odezwałam się po dłuższej chwili. Po chwili usłyszałam dźwięk, który pozwalał mi otworzyć drzwi. Chwyciłam za klamkę i pociągnęłam ciężkie drzwi. Weszłam na schody. W całek klatce zdawało mi się, że czuję jakieś perfumy. To dziwne. Szłam wyżej i wyżej, aż wreszcie stanęłam przed ciemnymi drzwiami z numerem 10. Ręce zaczęły mi drżeć, a oddech znacznie przyśpieszył. Podniosłam rękę do góry i przyłożyłam do drzwi. W końcu zebrałam się na odwagę i zapukałam. Postawiłam krok do tyłu i czekałam ze spuszczoną głową. Usłyszałam dźwięk otwieranego zamka. Serce podeszło mi do gardła, a jakaś niewyobrażalna ciekawość pozwoliła podnieść głowę. Drzwi wydawały się uchylać w nieskończoność. W końcu odsłoniły drobną postać dziewczyny, która oparła się o ramę drzwi. Zamarłam w jednej chwili. Czułam, że ją znałam, jednak nie pamiętałam skąd. Ona również wydała się być zaskoczona. Kojarzyłam jej ciemną karnacje, czarne loki i piwne oczy. Znałam ten wyraz twarzy. Przez moment obie się nie ruszałyśmy. Jakbyśmy obie były tylko rzeźbami, które jakimś trafem obrócone są ku sobie. Nie mogłam wydobyć z siebie słowa jako pierwsza. Nie wiedziałam jak mam zacząć. Jednak miałam jednak skrawek nadziei, że to ona zacznie pierwsza. Obydwie wiedziałyśmy, że się znamy. Z pewnością ona wiedziała kim ja dokładniej jestem. Dla niej moja osoba nie była zagadką, jednak jej osoba dla mnie właśnie nią była. Zresztą dla mnie całe to życie jest zagadką.