Remain A Mystery

25.

- Co to w ogóle za pytanie? - prychnął pod nosem.

- No bo jeśli nic do mnie byś nie czuł, nie miał byś problemu z tym co masz zrobić. - utkwił we mnie wzrok, a ja poczułam się jakbym była czemuś winna. Nie odezwał się. Wyszedł. Czułam się olana. Nic mi nie odpowiedział, a chciałam znać odpowiedź na to pytanie. Jego spokój powodował u mnie skurcz wszystkich mięśni. Gdyby nagle się na mnie rzucił, nie mogłabym się ruszyć. Po chwili wrócił z wielkim nożem. Bałam się. Miałam gulę w gardle. Przewracał nim w rękach inie odrywając ode mnie wzroku. Przełknęłam głośno ślinę i spojrzałam się na niego. Mierzył mnie wzrokiem, to samo robiłam i ja. W jednej chwili wszystko było mi obojętne. Moje życie nie było usłane różami. Przynajmniej to poprzednie. To nowe, jest otoczone jedną wielką mgłą tajemnicy. W środku zżerała mnie ciekawość tego wszystkiego. Mimo, iż wspomnienia powróciły nadal były niewyraźne. To były tylko pojedyncze odczucia i emocje, które były kluczowe w tamtych sytuacjach. Nic więcej. Nadal byłam ciekawa jak wpadłam w śpiączkę i co ukrywają jeszcze przede mną ci ludzie. Miałam skrawek nadziei, że to właśnie Christopher mi coś wyjawi, jednak on okazał się być jeszcze bardziej psychiczny niż reszta moich najbliższych. Nadal nie rozumiałam, jak mogłam żyć pomiędzy tymi ludźmi. Nie pasowałam tam. 

- Zanim. - zamilkłam. Nawet nie wiedziałam, że to powiedziałam. To było takie nagłe. Tak bardzo chciałam wiedzieć. Chris spojrzał się na mnie i przechylił głowę w bok.- Zanim to zrobisz, proszę powiedz mi co wiesz. Nie chcę.. - chrząknęłam. - w tajemnicy. - Słowo śmierć, nie chciało przejść tak łatwo. 

- Nie jestem tu po to by.. 

- To moja ostatnia prośba. Potem rób co musisz. - przerwałam mu i czekałam na jego reakcje. Byłam pewna, że się nie zgodzi, jednak usiadł przede mną i zaczął mi wszystko po kolei opowiadać.