Something More

Chapter 026

[a/n] SORRY SORRY ng marami dahil ngayon ko lang napansin na mali pala ang chap 26. But anyway, here you go. Edited na siya. Sorry talaga.

"X-xander?" I muttered. Hindi ako makapaniwala sa nakikita ko. Si Xander ba talaga 'to? Ang lapit lapit ng mukha niya sa akin... I can smell his breath. Amoy mint. Namumula na ata ako dito.

"Um, sorry," he said tapos he let me go gently. His hands is so warm.... that I do not want to let it go, pero sadly, he has to. I have to. 

"Ikaw ba talaga yan Xander?" tanong ko sa kanya. 

Tinitigan niya ako. And when he did, his eyes suddenly widened. "A-audrey? Audrey Tan?"

I chuckled. "Ako nga. Bakit hindi ka makapaniwala dyan? Wala namang masyadong nagbago sa akin.... well, besides the glasses,"

"Ahh.. w-wala. Hindi lang ako makapaniwala..." he said.

"Ako din, Xander. Ako din."

Nagkakatitigan lang kami. Grabe... ilang taon na rin... at sa mahabang panahon na iyon, bakit ganun? Bakit ganito pa rin ang epekto niya sa akin?

"So, kamusta na?" he asked, smiling. That smile. The smile I fell for.

"Okay lang... ikaw naman?" tanong ko sa kanya. Namiss ko talaga siya. Hindi pa rin ako makapaniwala na nandito na siya sa harapan ko ngayon. Hindi ko alam, ang dami kong gustong sabihin, pero walang lumalabas sa bibig ko. Gusto ko siyang yakapin, gusto kong sabihin sa kanya na......

Na ano Audrey? Na mahal mo pa siya? And suddenly the image of Jared flashed in my mind. Oo nga, wala na yun Audrey. Matagal na yung sa inyo ni Xander... and anyway, it's not like naging kayo or something... and he even left you without properly saying goodbye.

So bakit ako nakikipagkamustahan sa kanya ngayon na parang walang nangyari?

"A-audrey?" he called. Nabalik ako sa reality.

May nagbago kay Xander. Hindi ko mapinpoint, pero may something na kakaiba sa kanya... I don't know... I mean, oo, nag-mature yung itsura niya... pero may iba pa eh. Para bang... parang hindi siya yung Xander na kababata ko. Yung Xander na minahal ko. At yung Xander na iniwan ako.

And I just noticed na umiiyak na pala ako.

"S-s-sorry Xander, but I have to go," sabi ko at madaling tumakbo palayo sa kanya. Pero habang tumatakbo ako, kahit na tinatawag niya ang pangalan ko, para bang mag-isa lang ako sa mundo. At kahit gusto kong bumalik sa kanya... para san pa? May magbabago ba?

Kinabukasan, first day ko sa opisina dito sa company ni Papa as an executive. At laking gulat ko na may bagong salta pa pala maliban sa akin....

Edi sino pa ba? Si Xander. Pinasok din siya ng dad niya as executive dito sa company. Eh business partners nga sila Dad at Tito Ed (dad ni Xander) diba? So yun.

"Hi Audrey," he said, smiling.

"Hello..." AVOID HIM AUDREY. Sinasabi ko sa'yo Audrey Michelle Tan, iwasan mo siya. Kung ayaw mo nang masaktan pa.

"Um, bakit iniwan mo ako kagabi?" 

Do I really have to suffer to talk to him pa? "Uh, eh, kasi naaalala ko na noong gabing iyon pala ilalabas yung new episode ng Gossip Girl."

"Eh ba't ka umiyak?"

Ang daming tanong. "Eh kasi, uh, napuwing ako." 

Tapos nun ay biglang kinausap kami nila Papa at Tito Ed.

"Audrey hija, Xander hijo," sabi ni Tito Ed at nakangiti. "Kaylangan magkaroon ng meeting with the Singaporean Board Members sa Batangas..."

Papa said, "At napagdesisyunan naming kayong dalawa na lang ang ipadala dahil bago lang naman kayo." 

HUH?! P-p-p-p-perooo.............

Ay naku po.