Η Αγάπη Μοιάζει Ψέμα

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 29

{ Το τραγούδι θα ήταν ωραίο να το ακούσετε. Ήταν η έμπνευση μου και τεριάζει κι όλας. Λέγετε Dream on - Aerosmith. Αξεπέραστο τραγούδι, πραγματικά. Καλή ανάγνωση }

*Πλευρά Νικ *
Οχι όχι όχι γιατίιιιι;;;; Έναν καλό λόγο ζητάω μόνο έναν!!! Εγώ φταίω γαμωτο. Δεν το συγχωρεσω ποτέ από τον εαυτό μου. Η Αριάνα με αγκάλισε σφιχτά, της ανταπέδωσα και η νοσοκόμα μου πιάνει στοργική τον ώμο και μου λέει

Νοσοκόμα - Μπορείτε να μπείτε για λίγο μέσα για το τελευταίο αντίο.
Νικ - Σωτηρία μπες εσύ πρώτα
Σωτηρία - Οχι Νικ εσύ το έχεις πιο πολύ ανάγκη.
Νικ - Σωτηρία πήγαινε είπα!!!!
Φώναξε και η Αριάνα με μαλωσε με τα μάτια της.
Η Σωτηρία χαμηλωσε τα μάτια της και πριν μπει μέσα στο μοιραίο δωμάτιο της Μαρίας την τραβάω στην αγκαλιά μου.

Νικ - Συγνώμη Σωτηρία μου!
Με κοιτάξει στα μάτια και με αγκάλισε σφιχτά. Με φίλησε στο μάγουλο και μπήκε στο δωμάτιο της Μαρίας...

*Πλευρά Σωτηρίας *

Παναγία μου!!!! Την έχουν καλύψει με ένα άσπρο σεντόνι. Οπότε είναι σίγουρο και δεν είναι κανένα αστείο.
Την πλησίαζω και της κατεβάζω το σεντόνι. Κάπως την αγγίζω δεν την νιώθω καθόλου κρύα. Περίεργο έχω ακούσει ότι όσοι είναι νεκροί είναι κρύοι. Δεν έδωσα σημασία απλά της είπα τα τελευταία μου λόγια, καθώς της κρατούσα κατά κάποιο περίεργο λόγο, το ζεστό της χέρι

Σωτηρία - Μαρία ήσουν το μόνο άτομο που δέχθηκα τόσο γρήγορα. Έμαθες τα πάντα για μένα μόνο μέσα σε 3 μήνες. (για να καταλάβετε χρονικά είμαστε μια εβδομάδα πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων) Σε εμπιστεύτικα και σε αγάπησα με την ψυχή μου, το ίδιο και ο Νικ. Τον έκανες καλύτερο άνθρωπο και για αυτό θα σου είμαι πάντα ευνόμον. Ήσουν εκεί στα δύσκολα και πότε δεν γυρισες την πλάτη σου σε εμένα. Σε ευχαριστώ για όλα. Καλό παράδεισο γιατί το αξίζεις.

Ένα δάκρυ κύλησε και μέσα σε δευτερόλεπτα έγιναν χειμαρος. Της χάιδεψα το χέρι και ψυθιρισα

" Αντίο μην μας ξεχάσεις "

Είναι το πιο δύσκολο αντίο της ζωής μου. Βγαίνω έξω και αγκαλιάζω τον Νικ, ενώ αυτός με αποφεύγει και κατευθύνεται προς το δωμάτιο της Μαρίας.

*Πλευρά Νικ *

Μπαίνω μέσα και βλέπω το άσπρο σεντόνι να είναι ελαφρά κατεβασμένο. Η τηλεόραση πίσω της δείχνει μια ευθεία γραμμή. Είναι αλήθεια λοσιον. Η Μαρία μου είναι νεκρή. Δεν το πιστεύω αυτό που ζω, απλά δεν το πιστεύω. Εγώ φταίω το ξέρετε; Εγώ μόνο εγώ! Την πλησίαζω και αγγίζω, το για κάποιον περίεργο λόγο, ζεστό της χέρι.