Poorten [Netties2016]

『9』 Een Nachtwandeling.

『9』 Een Nachtwandeling.

Even later kwam Jessica weer terug naar binnen terwijl ik mijn spullen weer terug legde waar ze lagen. Ik moest ze opnieuw opvouwen omdat Maeron ze gewoon in mijn tas had gepropt. 'Alles oké?' vroeg ze voorzichtig. 'Het kan beter' mompelde ik en ik zette het laatste stapeltje op mijn tas en schoof hem onder het bed.

'Je mag blijven of?...'. 'Ik mag blijven ja maar als ik nog één keer een weerwoord heb lig ik eruit' ik draaide me om en ging zitten op bed. 'Hoe heb je hem over gehaald om te blijven' en ze ging zitten op haar eigen bed. 'De reden waarom ik hier ben' en daarna vertelde ik nog een keer het hele verhaal.

De ogen van Jessica werden met de seconde groter en toen ik klaar was zat ze met een open mond voor me. 'Wat erg' fluisterde ze. Daarna zei ik een tijdje niks en staarde ik wat voor me uit. Ik had nog nooit alles verteld. Nou had ik het twee keer gedaan binnen een paar minuten en dan ook nog eens tegen iemand waarvan ik niet eens van plan was om het tegen te zeggen.

'Gaat ie?' hoorde ik Jessica bezorgd zeggen. 'Kan beter' gaf ik toe en ik liet me achterover op het bedje vallen. 'Ga je weer terug of blijf je nog even?' vroeg ze rustig. 'Ga maar, ik ga zo wel naar de rest' zei ik zachtjes. 'Is goed, ik zie je na de training wel weer' zei ze, ze stond op en vertrok.

Ik had helemaal geen zin om weer te gaan trainen. Nu hij wist dat ik het was vroeg ik me af of hij zich hetzelfde bleef gedragen tegen over mij of dat hij juist erger werd. Na nog een paar minuten te hebben liggen piekeren stond ik op en maakte ik mezelf gereed voor de rest van de training van vandaag. Ik sloeg de tentdoek opzij en stond oog in oog met Roy.

'Ik begon me al af te vragen waar je was' zei hij en hij stapte opzij. 'Ben je bij hem geweest?' vroeg hij toen we richting een plek liepen waar alle spullen lagen voor kracht-, conditie- en wat nog meer voor een training.

'Ja' mompelde ik. 'En?' drong hij aan. 'Ik loop hier nog of niet dan' zei ik een beetje kortaf. 'Sorry hoor mevrouw, wilde alleen weten hoe het zat' ik zuchtte toen hij dat zei. 'Sorry, hoofdpijn' zei ik maar. Ik wilde niet zeggen dat het kantjeboord was geweest. 'Geeft niet, ik ben blij dat hij je niet heeft weg gestuurd want dan zouden de trainingen een stuk minder leuk geweest zijn' en hij gaf me een glimlach.

We konden nog niet beginnen want hij was er nog niet dus moesten we wachten. Uiteindelijk kwam hij tien minuten later aan gelopen. Ik bleef achteraan staan want ik wilde absoluut niet bij hem in de buurt komen of hem aan kijken.

Vlak voordat we moesten beginnen keek ik toch even zijn kant op maar moest al snel de andere kant op kijken. Zijn ijsblauwe ogen staarde me namelijk recht aan. Ik werd er een beetje zenuwachtig van toen hij dat deed en deed maar alsof ik wat op m'n shirt zag zitten.

Daarna moesten we weer het gewoonlijke doen. Rennen zonder tas, rennen met een tas, gevuld met stenen nog wel. Push ups, sit ups en nog heel wat meer oefeningen die je de volgende dag spierpijn gaven.

Na dat allemaal gedaan te hebben liet ik mezelf op de grond zakken, ging ik achterover liggen en sloot mijn ogen. Ook al waren we dag in dag uit bezig, ik had toch zeker nog last van spierpijn. Het klopte wel wat Laralytha zei, dat het minder zou worden maar naar mijn mening was het nog niet heel veel minder geworden. En de training die we zonet hadden gekregen zei mij dat het morgen toch zeker weer een pijnlijke dag ging worden.

'Het is de bedoeling dat je wat uitvoert en niet ligt te niksen' zei hij monotoon. Het klonk vlak, hard en zonder gevoel- zoals zo vaak. 'Hebben anderen wel eens tegen je gezegd dat je op een andere manier dingen kan zeggen?'.

Ik hield m'n ogen dicht, zijn gezichtsuitdrukking kon ik wel raden na wat ik had gezegd. Ik kon het toch niet laten om er tegen in te gaan en ik nam daarmee eigenlijk een risico, aangezien hij me alsnog weg kon sturen.