Poorten [Netties2016]

『28』 Pijn en Gevoelens.

『28』 Pijn en Gevoelens.

Ik werd wakker omdat het harder begon te waaien waar ik het koud van kreeg. Alle beelden van de avond ervoor kwamen weer terug, inclusief alle gruwelijke geluiden die ik erna gehoord had. Roy zag ik ook weer voor me. Zo stond hij mij te bevelen wat ik moest doen en zo zag ik dat hij aan een zwaard werd geregen. Dit was geen verkenningstocht, dit was een dodentocht.

Ik keek naar beneden maar werd duizelig dus moest ik gelijk weer naar voren kijken om te voorkomen dat ik mijn evenwicht zou verliezen. Ik haalde even een paar keer goed adem en probeerde het weer. Tot mijn vreugde waren die wezens er niet meer. Ik was zo op dat ik ze niet eens heb horen vertrekken.

Af en toe voelde ik een verdwaald zonnestraaltje op mijn wang schijnen. Ik keek omhoog en zag door de bladeren dat het klaarlichte dag was. De zon scheen volop voor zover ik kon zien. Hoelang heb ik hier gelegen? Hoe laat is het?

Ik keek even naar mijn schouder en zag dat mijn shirt doorweekt was van het bloed. Mijn been was ook compleet rood. Ik denk niet dat ik wil zien hoe diep die snee is. Na een tijd gezeten te hebben om even goed wakker te worden, begon ik naar beneden te klimmen. De eerste keer dat ik mijn schouder en been bewoog schreeuwde ik het nog net niet uit van de pijn. Na veel moeite en een hoop tranen van de pijn, kwam ik beneden aan.

Ik wist niet eens welke kant ik op moest om bij het kamp aan te komen. Misschien had ik eerst even naar de top van de boom moeten klimmen om te kijken waar ik naartoe moest. Op goed geluk begon ik dus maar een richting op te lopen maar stopte ik al gauw. Ik zag een hoop bloed en delen van een paard op de grond. Ik draaide me direct om en strompelde de andere kant op. Verkeerde kant, verkeerde kant, verkeerde kant.

Ook al had ik wat kunnen slapen, veel was het niet. Ik voelde de wallen gewoon onder mijn ogen zitten. Ik had trek en mijn schouder en arm klopten als een bezetene. Tijdens de klimtocht naar beneden voelde ik dat de snee in mijn been weer was gaan bloeden. Ik had niks om het te stoppen dus voelde ik het tijdens het lopen naar beneden vloeien.

Soms moest ik even met mijn ogen knipperen om ze beter open te krijgen. Hoever is het nog dacht ik triest. Ik bleef lopen en lopen en besefte ineens dat we hadden overnacht dus moest ik nog heel wat meters afleggen voordat ik bij het kamp zou aankomen. Het werd donkerder tot ik al gauw niks meer zag. Met tegenzin ging ik bij een boom zitten, al was in elkaar zakken een betere verwoording.

Ik wou zo graag slapen maar ik was bang dat ik met mijn bloedverlies de volgende dag niet wakker zou worden. En dus bleef ik weer wakker. Ik hield mezelf bezig door zachtjes top 40 liedjes te neuriën, steentjes te gooien of door te fantaseren hoe het nou zou zijn om Maeron's Fëawen te zijn. Af en toe ging dat behoorlijk ver waardoor ik soms mijn wangen voelde gloeien.

Zodra het lichter werd stond ik weer op en liep verder. Na wat wel uren leek, hoorde ik herkenbare geluiden. Eindelijk had ik het kamp bereikt. Ik struikelde half over mijn voeten en leunde tegen een boom aan. Ik moest Maeron spreken zonder dat Arandur me zag. Zonder dat iemand me dan ook zag. Dus besloot ik te wachten, alweer.

Tegen de schemering begon ik heerlijke geuren te ruiken waar mijn maag hard van begon te grommen. Nog een keer zo'n geluid en ze zouden denken dat er beren in deze bossen rond lopen. Ik moest degene ontwijken die moesten patrouilleren en ik zag mijn kans schoon toen er werd gewisseld. Daarna liep ik zo recht mogelijk als ik kon over het veld, om te voorkomen dat anderen zich gingen afvragen wat er mis was met mij.

Zodra ik de eerste rij tenten bereikte zakte ik weer bijna in elkaar. Dit had me meer energie gekost dan ik dacht. Vervolgens strompelde ik richting zijn tent maar ontweek de mensen en elfen die wat rond liepen. Ik bereikte zijn tent en viel half voorover van moeheid, gebrek aan eten en aan bloed. Laat hem alsjeblieft snel komen want lang kan ik het niet meer volhouden of ik val om en word ik de komende dagen niet meer wakker. Ik zat op zijn bed en probeerde mijn wonden wat te verschonen en het bloeden te stelpen toen hij ineens binnen kwam.