Poorten [Netties2016]

『23』 Verwijten, verbazing en een Verklaring.

『23』 Verwijten, verbazing en een Verklaring.

De twee dagen erna kwam ik niet eens uit mijn tent. Ik zei niks tegen Jessica, Roy, Laralytha, Bellas of Ielos. Arandur had nog naar mij gevraagd hoorde ik van Jessica maar degene die mij ter plekke had getroost liet zich niet zien. Ik hoorde ook niks van hem en dat deed mij ook behoorlijk pijn. Er kon zelfs geen nare opmerking vanaf met dat ik niet kwam helpen of iets dergelijks.

Jessica bracht mijn eten wat ik met moeite naar binnen kreeg. Mijn ogen waren dik van het huilen. Ik was moe omdat ik nauwelijks sliep, en ik voelde me leeg door het verlies. Ik had helemaal nergens zin in dus ik lag alleen maar wat op mijn bedje naar boven te staren.

Uiteindelijk vond Laralytha het wel genoeg en wou ze mij eruit hebben. 'Je hebt twee dagen gehad om goed te rouwen. Ik zeg niet dat je moet stoppen maar ondertussen gebeurt er vanalles en nog wat buiten de tent. Je hoeft niet overal op te antwoorden of aan deel te nemen maar je moet echt even naar buiten. Frisse lucht opdoen, je gezicht laten zien. Wie weet knap je er ook weer wat van op' en ze had mij een geruststellende glimlach gegeven.

Op de derde dag stond ik dus met tegenzin buiten. Ik was voorbij de eerste rij tenten gelopen om te zien of alle lichamen daar weg waren. Dat was ook één van de redenen waarom ik niet kon slapen. Elke keer als ik mijn ogen dicht deed zag ik ze daar weer liggen.

'Het is goed je weer te zien Lily' hoorde ik ineens naast me. Ik gaf een nauwelijks zichtbare glimlach toen ik Bellas aankeek. Daarna keek ik weer naar voren naar de plekken waar ik de lichamen had zien liggen. Er was maar één groep die heel wat verderop voor de eerste rij tenten aan het trainen waren.

'Hoeveel slachtoffers zijn er hier gevallen' zei ik monotoon en ik bleef naar voren kijken. Mijn stem kraakte omdat ik hem twee dagen niet had gebruikt op het snikken van het huilen na dan. 'Veel' zei hij verdrietig terug. 'Ze waren simpelweg met teveel. Zodra...' hij pauzeerde even 'zodra de bom afging vertrokken ze' zei hij zachtjes.

'Ik dacht dat jullie elfen eerder hiermee te maken gehad hadden. En dat jullie er ondertussen al wel wat voor hadden om ze te stoppen'. Ik wou het hem niet kwalijk nemen maar ik klonk niet erg vriendelijk tegen hem.

'We maken vooruitgang' zei hij rustig terug. 'Dat is niet genoeg. Er blijven hier mensen doodgaan, elfen ook maar met die bommen gaan wij er sneller aan dan jullie soort' zei ik kortaf. 'Lily wat verwacht je van ons? Dat wij die bommen kunnen uitschakelen? En dat we winnen?'.

'Ja!' zei ik fel terug en ik keek hem weer aan. 'Ze komen uit jullie wereld! Jullie hebben al eerder met ze gevochten. Dan moeten jullie toch meer weten hoe ze vechten?! Hoe je ze snel en gemakkelijk kunt doden. Waar ze vandaan komen. Hoe je die bommen uitschakelt, tegenhoud! Waren die poorten er niet geweest dan waren ze hier niet eens! Jullie weten niet eens waarom ze hier zijn!' zei ik kwaad.

Iemand schraapte zijn keel achter ons. Bellas en ik draaide ons gelijk om. 'Hoogheid' zei Bellas en hij boog lichtelijk. 'Bellas jongen, het is al goed' en hij gaf Bellas een glimlach. Voor me stond een oudere elf met lang zwart haar en hele blauwe ogen. Hé! Ik was een keer tegen hem aangelopen en heb hem een keer gezien bij Maeron, verder heb ik hem niet echt gezien geloof ik.

Maar hij is dus de koning? Ik dacht dat het Arandur was! Ben ik dan zo achterlijk? Ik schudde even met mijn hoofd, nee, dat ben ik niet. Niemand laat hier wat los over de koning dus had iedereen hem kunnen zijn. Ik wist niet wat ik moest doen dus ik stond er een beetje ongemakkelijk bij terwijl hij mij aanstaarde.

'Waar zijn je manieren Bellas, stel me je vriendin eens even voor' zei hij glimlachend. De lachrimpeltjes bij zijn ogen en de paar lichtere plukken in zijn zwarte haar gaf aan dat hij ouder was. Voor de rest was het nauwelijks te zien. Als elfen zo ouder worden dan wil ik dat ook wel dacht ik.