Poorten [Netties2016]

『22』 Pijn in het Hart.

『22』 Pijn in het Hart.

Een aantal liepen met mij mee naar de huizen. De bewoners waren er al niet meer nadat de wezens bij hun naar binnen waren gedrongen. De ramen waren gebroken en als je even naar binnen keek zag je dat de boel overhoop was gegooid.

Ik, met nog een aantal, zochten een paadje op tussen de huizen om zo bij de huizen daarachter te komen. Soms kwam je wat kleine dingetjes tegen die deze kant op waren geblazen en hoe verder we gingen hoe duidelijker het werd dat we naar het getroffen gebied liepen. We kwamen weer uit op een weg en ik zag dat ook hier alles nog stond.

Hier en daar waren wat hekken omgewaaid, dakpannen die op de grond lagen of ramen die eruit geblazen waren maar nog niks ernstigs. Laat alsjeblieft alles nog overeind staan. Mijn hart begon steeds harder te kloppen hoe verder we liepen. We zochten weer een paadje op en toen we tussen de huizen door liepen werd het gelijk duidelijk dat het heel wat erger was dan het een paar meter terug leek. De achterkant van huizen waren compleet weg. Je kon zo naar binnen kijken. En vanaf hier was alles gewoon plat. Mijn hart stopte onmiddelijk toen ik dit zag.

Je zag restanten van schuren en huizen en dat was het. Geen boom die nog overeind stond. Geen auto die nog op zijn plek stond. Je kon de weg niet eens meer terug vinden. Overal lag puin. Fietsen, stukken meubels, delen van hekken of kozijnen. Overal steen die van de huizen afkomstig waren. Mijn huis.... was gewoon weg. En met dat ook mam en Dorien.

Ik liet me op m'n knieen vallen en staarde verslagen voor me uit. Door de schok hoorde ik de anderen waarmee ik hierheen liep niet meer. Al het geluid was weg. Zij waren weg. Het ademen werd ineens een stuk moeilijker en ik begon een pijn te voelen die alsmaar erger werd. Ze waren er niet meer. Eerst werd pap me ontnomen en nu mam en Dorien.

Ik leunde voorover en zette mijn handen op de grond. Ik probeerde adem te halen maar het leek alsof iemand mijn keel had dicht geknepen. Ik zag druppels verschijnen op de stoffige ondergrond en besefte dat ik degene was die de druppels veroorzaakte. Ze komen nooit meer terug. Ik was nu alleen. Toen dat tot me doordrong begon ik harder te huilen.

'Lily' hoorde ik na een tijdje. Ik herkende de stem vaag maar kon niet stoppen met huilen om erop te reageren. Ik wou niet stoppen met huilen. 'Lily' zei diegene weer en ik voelde zijn hand op mijn rug. Het was Maeron die mijn naam zei. 'Kom op je moet opstaan'. 'Laat m-me met rust' en ik schudde zijn hand van mijn rug af.

'Nee' zei hij alleen maar. Ik werd kwaad. Alweer. Hij moet altijd mij hebben. Hij was nu ook degene die mij tegen hield. Ineens knapte er iets. Ik keek kwaad opzij en zag hem mij aan kijken. 'Jij' zei ik met klemmende kaken. 'Wat' en hij leek terughoudend. 'Jij' zei ik weer en ik kwam langzaam overeind en veegde met mijn mouw de tranen weg.

'Jij hield mij tegen' en ik wees naar hem. 'Van jou mocht ik niet hier naar toe!' en ik begon te roepen. 'Dankzij jou ben ik nu mijn moeder en mijn zusje kwijt!' schreeuwde ik nu. 'Als ik hier naar toe mocht had ik ze kunnen redden!'. Hij begon nu kwaad te kijken. 'Het is jou schuld dat ze er niet meer zijn! Jij klootzak!' en ik begon hem te slaan.

'Zelfs al liet ik je gaan dan had je ze nog niet kunnen redden!' riep hij terug terwijl hij mijn vuisten probeerde te ontwijken. Soms raakte ik hem wat ik denk ik voor elkaar kreeg omdat ik zo kwaad was. 'Lily rustig aan!'. 'Niks rustig aan! Ik ben ze kwijt door jou eikel!' schreeuwde ik naar hem en bleef naar hem uithalen.

'Als ik je liet gaan was jij er ook niet meer Lily!'. 'Nou en! Had me laten gaan! Dan was ik bij hun geweest lul!'. De tranen stroomden vrijelijk over mijn wangen maar dat kon me niks schelen. Ik had pijn van verdriet en was kwaad op hem. Als het kon had ik hem liever afgemaakt ook al zou ik me daar niet lekker bij voelen, en was ik vervolgens weg gekropen in een hoekje en kwam ik de komende dagen daar niet vandaan. Dan ging ik alleen maar huilen.