Poorten [Netties2016]

『31』 Geen grapje, ze bestaan Echt.

『31』 Geen grapje, ze bestaan Echt.

Dagen gingen voorbij en ik werd gek in die tent. Maeron haalde af en toe wat spulletjes voor me zodat ik me daar mee bezig kon houden maar dat was vaak maar voor even. Ik wilde de lucht zien, met anderen praten. Hij had nadat Laralytha bij mij was geweest het ook aan Bellas verteld. Op mijn aandringen. Alleen hem en Laralytha zou niet genoeg zijn om mee te praten.

Ik had aan hem ook gevraagd waarom ik niet naar buiten mocht. Zijn antwoord was dat als Arandur nog iemand had waar hij mee samenwerkte, dan zou diegene ervandoor gaan. Nu hadden ze alleen Arandur gepakt. Werkte hij inderdaad samen met nog iemand, dan konden ze daar nog achter komen en dat was dus de reden waarom ik niet naar buiten mocht.

'Ik verveel me' zei ik verveeld. Ik lag op mijn bedje en hij was dingen aan het tekenen op papier. Bellas had hem er gister mee geholpen maar ze kwamen er blijkbaar niet helemaal uit. Ik hoorde Maeron geërgerd zuchten.

'Wat een geluk dan dat er straks anderen komen hier'. Ik schoot gelijk overeind en keek hem verbaasd aan. 'Anderen? Welke anderen?' vroeg ik hem. 'Anderen' zei hij simpel en hij stond op. Hij begon zijn bureau leeg te maken en schoof het vervolgens tussen onze bedden. Daarna schoof hij zijn bed wat naar achter om meer ruimte te maken en deed hij bij mij hetzelfde terwijl ik er nog op zat. Het zag eruit alsof alles niks woog.

'Wat ben je allemaal aan het doen?' vroeg ik hem. Hij keek mij even droog aan en ging vervolgens verder. Ha, Maeron die droog keek, dat was iets wat ik zeker nog nooit had gezien. 'Ze komen zometeen dus als je je nog wilt fatsoeneren moet je het nu doen'. Fatsoeneren? Wat moet ik fatsoeneren? Ik keek naar mijn kleding en zag dat ik niet geknoeid had. Ik voelde aan mijn haar en dat zat gewoon in een staart.

'Ik denk dat je trouwens het verband er straks of morgen wel vanaf kan halen' zei hij ineens uit het niets. Laralytha had me van de week geholpen en het zag er beter uit dan ik had verwacht. Ik had een roze rondje op mijn schouder, zowel op de voorkant als op de achterkant. Het was nog wat gevoelig als ik mijn arm omhoog deed maar het deed in ieder geval niet meer zoveel pijn als ervoor.

Mijn been had er wat moeite mee om goed te herstellen. De snijwond bleef langer rood en er was viezigheid in gekomen. Laralytha had het schoon gemaakt en ik durfde daarom nog niet zonder verband rond te lopen. Die brandde soms dus nog een beetje.

'Het moet kunnen luchten' ik keek hem aan. 'Ik zie je bijna denken Lily. Je wilt het er niet vanaf halen omdat je bang bent dat er weer viezigheid in komt of dat het gaat ontsteken. Ik wou dat ik wat Aranthi had meegenomen, dan konden we daar wat van maken en erop smeren' zei hij zuchtend.

'Wat is Aranthi' vroeg ik hem. 'Dat is een witte bloem die naar honing ruikt. Hij proeft er niet naar hoor, dat heb ik zelf al geprobeerd toen ik nog een kleine jongen was' ik begon zachtjes te lachen toen hij dat zei. Hij trok er een vies gezicht bij namelijk. 'Als we het mengen met een aantal andere planten dan konden we dat erop smeren en dan waren jou wonden sneller genezen' legde hij uit. 'Aah' zei ik alleen maar.

De tentdoek werd opzij geslagen en daar liep Bellas binnen. 'Goed je weer te zien Lily' zei hij met een grote glimlach. Daarna kwam Laralytha naar binnen, gevolgd door Iolas die gelijk stil stond. 'Lily?' fluisterde hij bijna en hij keek van mij naar de anderen. 'Wat... Jullie wisten?' en hij wees naar Laralytha en Bellas.

'Och wat maakt het ook uit, ik ben blij dat je nog leeft' en een grote glimlach kwam tevoorschijn. Hij liep naar me toe en knuffelde me bijna fijn. 'Whoa Iolas, ook goed jou weer te zien maar z-'. 'Iolas, laat haar los want je knijpt haar fijn' zei Maeron. Gelijk liet hij me los en stapte naar achter.

'Al die tijd heb je hier gezeten?' vroeg hij en hij ging op mijn bed zitten. 'Jep' zei ik alleen maar. Hij keek daarna naar Maeron. 'Daarom was je zo zeker dat je Arandur moest hebben' en hij keek mij weer aan. 'Jij heb hem gezien zeker' ik knikte alleen maar. Ik vond het nog steeds moeilijk dat Arandur ons verraden had.