Poorten [Netties2016]

『18』 Voor het eerst Patrouilleren.

『18』 Voor het eerst Patrouilleren.

Ik mocht niet met hem spelen. Niet...

Ik schoot overeind en mij hoofd bonkte als een gek maar dat negeerde ik. Hij mocht niet met Maeron spelen. Hij is het. Arandur is de koning. Ik dacht er verder over na en de puzzel stukjes leken op hun plaats te vallen. Ten eerste mocht iedereen hem. Als koning zijnde kan je het niet veroorloven om anderen af te bekken.

Hij blijft ook altijd aardig tegen Maeron, ook al verdient hij dat niet dacht ik erachteraan. Hij heeft daarnaast ook die uitstraling van een leider. Anderen doen wat hij hun vraagt, dat was mij wel opgevallen. En het belangrijkste, hij was als eerste in Rusland toen die Bomenbom daar af ging. De nieuwslezer had dat ook aangegeven, de elfen koning is hier.

Ik liet mezelf met een triomfantelijke glimlach achterover vallen. Heb ik toch nog maar even uitgevonden wie de koning is. Ik sloot mijn ogen nog even want de wekker was nog niet gegaan. En terwijl ik weer langzaam in slaap sukkelde kwamen de gebeurtenissen van gisteravond terug. De gesprekken, de spelletjes.

Mijn ogen vlogen weer open. Arandur had mij gezoend. Arandur en ik hebben gezoend. Ik draaide om en duwde mijn gezicht in mijn kussen en kreunde. Waarom heb ik dat gedaan!? Ik werd een beetje misselijk ervan toen ik er langer over na dacht. Ik ging weer op mijn rug liggen en probeerde het opzij te schuiven. Nooit weer.

Ik kwam langzaam overeind en rekte me uit. Nu ik alles weer wist van gisteravond en wist wat ik gedaan had kon ik mijn ogen niet meer dicht doen dus besloot maar om alvast aan te kleden. Misschien dat de frisse ochtendlucht mijn hoofdpijn, oftewel kater, me goed zou doen.

Nadat ik dat gedaan had keek ik buiten rond. Sommigen waren al op en liepen hier en daar hun tent al uit. Ik liep wat rond en kwam bij de boom terecht. Vanaf daar keek ik verderop naar de weg en naar de bibliotheek die daar aan de andere kant stond. Wat een hoop nieuwe boeken zullen daar terecht komen nadat dit allemaal voorbij is zeg.

'Wat sta je te kijken' ik maakte een sprongetje van schrik. 'Arandur!' riep ik geërgerd terwijl ik me omdraaide. 'Wat had ik van de week nou gezegd!' en ik keek hem een beetje boos aan. 'Die blik staat je niet' zei hij terwijl hij naast me kwam staan. Ik draaide weer om en staarde weer wat naar de bieb.

'Ik sta gewoon wat te kijken, ik was al wakker en kon niet meer slapen. Bovendien had ik nogal wat hoofdpijn na gister' ik keek hem even vanuit mijn ooghoeken aan. 'En dacht dat wat frisse lucht mij misschien wel wat goed zou doen'. Ik hoorde hem lachen toen ik dat zei.

'Beetje last van hoofdpijn na dat spel van gister?' ik keek hem nu aan en zag dat hij grijnsde. Hij zelf bleef gewoon naar voren kijken. 'Mwuah.. klein beetje maar' zei ik sarcastisch. 'Wat staan jullie tweeën hier te doen dan'. Weer schrok ik en sloeg ik een hand op mijn hart die enorm tekeer ging. Verdorie, elfen en hun gesluip!

'Rustig aan Maeron, anders bezorg je Lily hier nog een hartaanval' zei Arandur lachend en hij had een hand op mijn schouder gelegd. 'Alsof mij dat wat kan schelen' hoorde ik Maeron zeggen. Ik rolde met mijn ogen en haalde even flink adem. Als ook nog maar een ander elf erbij komt zonder zich rustig kenbaar te maken dan krijgt die elf een trap.

'Ik ga weer' zei ik. Ik had geen zin om bij Maeron te blijven. Laat die twee maar hun ding doen dan kan ik rustig eten. 'Waar ga je heen?' hoorde ik Arandur vragen toen ik al weg liep. 'Eten' zei ik over mijn schouder en vervolgens liet ik de twee achter.

Ik was zo op tijd dat ik uit een hoop dingen kon kiezen die vaak al op waren als ik aankwam. Ik maakte het mezelf gemakkelijk met het eten voor mijn neus en begon rustig aan mijn ontbijt. Langzaamaan kwamen er steeds meer mensen bij. Toen ik klaar was bleef ik zitten en keek om me heen naar anderen die aan het ontbijten waren.