Poorten [Netties2016]

『12』 Het lot heeft Besloten.

『12』 Het lot heeft Besloten.

De volgende ochtend stond ik als één van de eerste op de afgesproken plek voor de training. Mitch kwam er als eerst aan en ging naast me staan. 'En nog bezoek gehad dit weekend?' vroeg hij met een glimlach.

'Huh?' zei ik alleen maar. 'Maeron was toch een keer langs geweest'. 'Oh dat, nee gelukkig niet en als hij het wel deed zou hij nog trots geweest zijn ook. Niet dat hij dat zal aangeven natuurlijk' mompelde ik half. 'Je hebt dus wat oefeningen gedaan?' vroeg hij. 'Jep, jij? Begint het buikje al langzaam te krimpen?' en ik klopte op zijn buik.

'Krijg nou, hij begint inderdaad te krimpen!' en ik prikte in zijn buik. 'Stop Lily' zei hij lachend en hij hield mijn vinger tegen. 'Maar ja, hij word al wat strakker. Mijn conditie is zelfs ook al wat beter'. 'Super man!' en ik gaf hem een grote glimlach. Vervolgens keek ik dood serieus.

'Heb je het nieuws gevolgd in het weekend?'. Zijn glimlach verdween ook meteen. 'Ja, verschrikkelijk. Ik wist niet dat ze tot zoiets in staat waren. Ik wist niet eens dat zoiets bestond. Zo veel doden' en hij klonk triest. 'Ze moeten daar snel wat op verzinnen anders zullen we een hoop mensen en elfen verliezen' zei hij. 'Dat zei ik dus ook thuis' soort van dan dacht ik erachteraan.

We hadden het er nog even over terwijl we wachtte op de rest. Al snel was iedereen er en was het nog wachten op Maeron. 'Goeiemorgen!' hoorde we iemand vrolijk zeggen. Ielos kwam er met een grote grijns aangelopen.

'Zo dat is nog eens anders les krijgen op de ochtend, eentje die kan lachen' hoorde ik Mitch zeggen. 'Dat hoorde ik' zei Ielos en hij zocht Mitch op met zijn ogen. 'Wij elfen kunnen wel lachen hoor' voegde hij erbij. 'Dat zien we' zei Mitch 'al zijn er natuurlijk meerdere die wel degelijk kunnen lachen' voegde hij eraan toe. Laralytha en Arandur waren er bijvoorbeeld ook twee dacht ik.

'Vandaag en waarschijnlijk langer, zullen we het zonder Maeron moeten doen. Hij is even weg voor wat belangrijks en zal, als dat is afgehandeld, weer terug komen'. 'Ook al' hoorde ik iemand vooraan zeggen. 'Arandur is toch ook al weg' vroeg Roy zachtjes die aan mijn andere kant was komen staan. 'Ik geloof het wel ja' fluisterde ik terug.

Daarna vertelde hij wat we gingen doen en gingen we al gauw aan de slag. 'Ik kan niet meer' hoorde ik mijn buurman kreunen. 'Kom op Max... je moet wel' zei ik lachend tegen hem. Al was dat lachen meer hijgen want ik was ook kapot.

'Ik geloof dat jullie er goed door heen zitten' hoorde ik Ielos van achter ons zeggen. Ik ging weer staan en zette mijn handen op mijn hoofd om zo meer zuurstof op te kunnen nemen. 'Je meent het' zei Max droog die languit op het gras lag. 'Ga pauze houden, ik zie jullie over een uur weer'. 'Een uur?' vroeg ik verbaasd.

'Ja, ik moet even wat doen en dat lukt me niet in een half uur als ik zelf ook nog wil eten, dus hebben jullie een half uur langer pauze'. 'Godzijdank' hoorde ik Max zuchtend zeggen. Ik zocht Roy op en ging met hem terug zodat we konden eten.

'Ik ben kapot en heb honger' zei Roy. Zijn hoofd was rood en hij had het zweet op zijn voorhoofd zitten. 'Ik dacht dat Maeron erg was maar Ielos kan er ook wat van' zei hij een beetje geergerd. 'Maar ik heb liever op zo'n manier les krijgen dan op de manier van Maeron' voegde hij er aan toe. 'Daar ben ik het helemaal met je mee eens'.

We zochten een plekje op in de eettent en gingen eten. Wat had ik daar een behoefte aan zeg. We eindigde de ochtend training met heel veel rennen, en dan ook echt heel veel rennen. Daarom was iedereen zo kapot na afloop. Ik zag de andere mannen van onze groep rustig naar binnen komen en zochten ook allemaal een plek. Toen ik was uitgegeten en wilde opstaan kwam ik Laralytha tegen.

'Hé!' zei ze vrolijk. 'Waar ga je heen?" vroeg ze vervolgens. 'Naar mijn tent want ik ben kapot, ik heb nog een goed drie kwartier voordat onze pauze voorbij is dus kan wel even liggen dacht ik'. 'Ik loop wel even mee, heb ook al gegeten en niks te doen nu'.