Teaching the Cold-Hearted Guy to fall in Love

Lesson 9: Help

Lesson 9: Help











Jill's POV





"Help me.." yan ang mga salitang lumabas sa bibig ni Lance.





"A-ano?!" agad kong tanong sa kanya. Di ako makapaniwala sa narinig ko mula sa kanya. Teka, baka naman nabingi lang ako?





Humakbang siya paatras mula sa akin sabay nagkibit-balikat. "You heard me, I need you to help me." he replied cooly.





Agad naman akong napatingin ng diretso sa kanya at pilit na binabasa ang kung anumang nasa isip niya. But in the end, there's nothing I can read all over his face. He's hard to read.





I cleared my throat before I talk again. "Alam mo, I don't think na ako ang makakatulong sa-" gusto ko man tapusin ang sasabihin ko, wala eh. Natakot ako sa kanya. Tingnan ka ba naman ng masama. Yung tipong parang gusto kang patayin sa mga titig niya. Napalunok na lang ako.





"You're the one who started this and now, you want to back out?" tanong niya habang nakataas ang isang kilay. Halatang may galit sa boses niya at nakakatakot pakinggan iyon. Natahimik na lang ako at di na nagtangkang magsalita pa. Isa pa, di ko na rin alam kung ano bang dapat sabihin sa mga sitwasyong gaya nito.





"Just help me how to fall in love. I'll pay you if that's what you want." he speaks again.





"Ang totoo kasi niyan, hindi talaga kita matutulungan. Sa iba ka na lang humingi ng tulong." Ewan ko, pero parang gusto kong tanggihan lahat ng sasabihin niya. Gusto ko nang umalis sa lugar kung saan kaming dalawa lang.





"Sabihin mo sa akin, how much do you want? P3,000 every session? Is that enough or do you still want higher than that?"





Nabigla ako sa mga sinabi niya. Ganon ba ang tingin niya sa akin? Mukhang pera? Nakakainis na 'tong lalaking 'to ah. "Hoy, mister! Para sabihin ko sa'yo, hindi kita binibigyan ng mga letters dahil gusto ko o para makakuha ng pera sa'yo. May rason-" and for the second time, my sentence was cut-off again.





"I don't care whatever your reason is, I just need you to help me. That's all." he snapped. Mukhang naiinis na siya. Bakit siya lang ba? Naiinis na rin kaya ako sa kanya.





Tumahimik na lang ako. Tutal iyon naman ang gusto niya eh. Eh di siya na lang ang magsalita at makikinig na lang ako dito. Asar talaga!





Muli naman siyang naglakad palapit sa akin. Nakakunot ang noo niya habang nakatingin sa akin. Nakagat ko ang ibabang labi ko dahil sa kaba. Ayan na naman kasi ang cold expression sa mukha niya. Pwede namang smile na lang di ba? Sinulat ko pa naman sa letter na dapat happy dahil iyon ang sabi ni Ryzza Mae. Aish!





Papalapit pa rin siya sa akin. Para naman akong nataranta dahil parang gusto na niya kong patayin, as in right now. Yung mga titig niya, nakakatakot talaga. Sa sobrang taranta ko, di ko na namalayan ang nasagot ko sa kanya. "Oo na, tutulungan na kita!"





Agad ko namang napansin ang paghinto niya sa paglakad. Mabilis siyang napabalik sa paglakad at umupo sa isa sa mga arm chairs inside the classroom.





"Good. So, how much do you want me to pay you every session?" mabilis niyang tanong.





I crossed my arms and looked at him. "Hindi ko kailangan ng kahit magkanong pera galing sa'yo. Free na kada session. Hindi naman ako katulad ng iniisip mo." mabilis ko ring sagot sa kanya. Aba! Anong akala niya sa akin? Tsk.





"If that's what you want. Now, give me your phone." sabay lahad ng palad niya sa harap ko.





Napataas-kilay ako sa kanya. "At bakit ko naman ibibigay sa'yo ang phone ko? Ha?"





He harshly stood up at halos mapatalon ako sa gulat sa ginawa niya. Muli niya akong binigyan ng isang nakamamatay na titig. Mabilis kong inilabas ng phone ko galing sa bulsa at agad na iniabot sa kanya matapos kong makita ang mga titig na iyon.





He just smirked and took my phone. He started doing his business with my phone hanggang sa may marinig akong mag-ring na phone. Hindi ko ringtone yun. Eh kanino yun?





Pagtingin ko kay Lance, phone niya pala ang nagri-ring. He rejected the phone call at agad na binalik ang phone sa bulsa niya.





Nalipat ang tingin niya sa akin sabay hagis ng phone ko. Mabuti na lang at alerto ako, nasalo ko ng ligtas ang pinakamamahal kong cellphone. "Yah, bakit mo ibinato? Paano kung di ko nasalo tapos nasira?" inis na sabi ko sa kanya.





"Nasalo mo naman di ba?" simpleng sagot niya with matching ikot pa ng mata. Bakla ba 'to? Aish!





"I have your number now and you also have mine. I'll just call you when I need you." he speaks again.





"Eh paano kung busy ako kapag tumawag ka?" I asked calmly.





"Then cancel what you're doing." he aimply replied.





I face-palmed myself. Naku, pigilan niyo ko. Pinipilit ko na ngang makipag-usap ng maayos tapos ganito pa makakausap ko. Nakakainis na talaga siya. "Wow lang ah. Sino ka ba sa tingin mo? Tatay ba kita? O kuya?" wala sa sariling tanong sa kanya.





He gave me a look, the scariest one. "Are you complaining now?" He asked me in a cold tone.





Napasinghap ako nang ma-realize ko ang mga nasabi ko. Agad naman akong umiling, "H-hindi. Nagtatanong lang.." I muttered.





He rolled his eyes, "Whatever!"





"Pwede na ba kong umalis?" I asked, peeking on him. "I still have something to say before you could go."





"Ano yun?" I asked calmly again. "I think you know ExO, right?" he asked and I nodded my head as an answer.





"So, about this whole thing that we've talk about, don't let anyone to know this especially my groupmates ExO."





"Kahit mga kaibigan ko?" I asked. He eagerly nodded his head, "Even your friends."





Naku, paano na 'to? Alam naman na ng mga kaibigan ko ang tungol dito. Eh sila pa nga may kasalanan kung bakit nagkaganito eh. Lintik na dare game kasi yan eh. Hays...





"You can go now." I heard him said that. I looked up at him and nodded. Aalis na sana ako nang bigla niya kong pigilan. "Wait!"





Napahinto ako sa paglakad at muli siyang hinarap. "Oh?"





"Name." he replied.





"H-ha?"





"Your name, what is it?" he asked cooly.





"Jill, Yanira Jill Mendoza." I replied to him.





Tumango lang siya. "Okay, go now. You're probably late on your first class now." he reminded.





Nanlaki ang mga mata ko nang mamalayan ko ang oras. Ngayon ko lang napagtanto na ang tagal ko na palang kausap ang isang 'to. Patay ako nito, late na kooooooo.





Kumaripas na ako ng takbo. Yun lang naman ang magagawa ko. Sana lang wala pa ang professor namin. Waaaaaaa!





Napabuntong-hininga ako. Tama ba ang desisyong nagawa ko kanina? Hays...





***





"Ms. Mendoza, detention after class." bungad sa akin ng professor ko sa first class pagpasok na pagpasok ko ng classroom.





Sabi na nga ba eh. Simula pa lang ng araw, ang pangit na agad. Paano pa kaya mamaya? Hays...





I bowed, "Yes po, Sir. Sorry, I'm late." I apologized. My professor gave me nod then after that, I headed to my seat that is next to Ann.





Ann glanced at me. "Bakit late ka? Anong nangyari sa'yo? May nangyari bang di maganda?" she asked me worriedly.





I sighed, "Long story. Kwento ko sa'yo mamaya." I replied before I completely focus on the discussion.





Tumango na lang si Ann. Mukhang naintindihan niya naman agad ako at hindi na nagtanong pa.











Third Person's POV





On the other hand, Lance arrived at his first class. He was also late and that's made his classmates looks at him when he entered the classroom.





"Please take your seat, Mr. Choi." his professor simply said to him.





All the students understood why the teacher didn't scold him or even gave him the detention. They all aware that Lance's parents are the owner of their University. And that's why no one dares to cross his line.





Lance straightly headed to his seat in between of Skyler and Male. Skyler faced him, "What took you so long?" He asked with curiosity.





Lance shrugged. "Nothing important." he replied without looking at Skyler.





Male and Skyler looked at each other in confusion pero pareho lang nilang alam na kahit anong tanong pa ang gawin nila kay Lance ay wala rin silang makukuhang sagot dito. Just not to bother anymore, the two tried to focus on the class.