Chapter 11
Hindi ko binitawan ang kamay niya. Mahigpit ko lang yun na hinawakan habang tumatakbo kami. Tumabi ang mga tao sa daan namin. Malapit sa room namin, nakita ko ang stalker niya.
“Blue, bakit—“tanong niya sana na pinutol ko.
“Bawiin mo lahat ng sinabi mo kay Frina!” utos ko sa stalker nya.
Napaatras yung stalker niya. I could no longer control my anger.
“Magsorry ka kay Frina!” sigaw ko sa Junior na namumutla na sa takot.
“Blue!”
“Hindi.” Sabi ko kay Frina and then turned to tha stalker. “Sino ka para sabihin sa kanya yun? Sino ka para paiyakin siya?!” galit kong sigaw.
Ako ang unang lalake na nagpaiyak sa kanya. And from that day she shed a tear for me, I promised na wala ng magpapaiyak pa sa kanya. Walang pwede. Kung hindi.. Masasaktan talaga.
“S-Sorry..” sagot nung batang takot na takot saka tumakbo papalayo. “Sorry ate Frina!
Nung makaalis yung bata, sinampal ako ni .
*PAK!*
“Aray!!” napahawak ako sa pingi ko. “Para san ba yun?!”
Bipolar na ‘to -.-
“Bakit mo siya sinigawan? Bakit mo siya tinakot?!” galit na sigaw ni Frina.
“Ano bang gusto mo? Umiyak ka dahil sa kanya! Tama lang yun. That bastard deserves that!”
Napahawak si Frina sa ulo nya, “OMG. E sira ka pala e! Hindi naman siya yung stalker ko! Si Alphie yun! Yun yung crush ko! Yung stalker ko.. Si ANTHONY! Yung kambal niya!” galit niya na sabi sa akin.
Tapos nun nag walk out na sya.
From then, nagalit na siya sa akin ng wagas.
Hindi na kami nag-usap.
Umiwas na siya sa akin.
