OH MY WEDDING 3: TEMPORARILY MARRIED #Wattys2016

14

JOVEN

Nang matapos ang kasal ay pinaghandaan naman namin ni Lizette ang pagpunta namin sa Amerika para sa artificial insemination. Two months din yun kaya madami din kaming dapat asikasuhin.

"We can do this Joven, right?" ang sabi sa akin ni Lizette habang nagiimpake kami ng gamit.

"Oo naman." ang sabi ko sa kanya, "Siguro, ikaw ang nagplano nito di ba?"

"Are you mad at me? As a man alam kong nakakapikon itong ginagawa ko. Im your wife and I have to be submissive to you but it seems that I take control."

"Kasama naman natin sa pinag-usapan yun di ba?"

Tumango si Lizette, "Yah, kasama nga sa pinag-usapan natin yun." tinignan niya ang celphone niya, "Tawagin ko lang si Diana."

Habang kausap niya ang sekretarya niya sa telepono ay pinagmasdan ko siya.

Masaya akong kasama siya pero sa tuwing naiisip ko na temporary lang ito... Nalulungkot ako... It seems that I have no choice but to enjoy the days na magkasama kami bilang mag-asawa.

I want to be a real husband to her.

Yung lagi lang akong nasa tabi niya...

Pero di niya ako ma-accept. Ayaw niya akong tuluyang papasukin sa puso niya.

Hindi ba niya nararamdaman kung bakit sa kabila ng ginawa niya sa aking panghihiya nn ay andito pa rin ako sa kanya.

Minsan natatangahan na rin ako sa sarili ko... Pero ito ang katotohanan... Si Lizette dela Rosa, mahal ko talaga siya.

"Sige Diana, thanks for the info." at saka niya binaba ang celphone niya, "Ayos naman daw sa office, enjoy the honeymoon daw sabi ni Diana."

Tumango ako, "Hindi pa rin ako makapaniwala na magiging asawa kita... I mean kahit panandalian lang."

Ngumiti siya sa akin.

"Pwedeng humingi ng favor?"

"Ano yun?"

"Pwede ba kitang yakapin? Gusto ko kasing maramdaman na totoo ang lahat ng ito... Hindi ako nananaginip."

"Y-yakap lang ha."

Natawa ako sa sinabi niya, "Oo naman."

Lumapit siya sa akin at saka niya pinalupot ang braso niya sa bewang ko.

Nagulat ako... Sa pagkakaalam ko kasi ako ang humingi ng yakap pero bakit siya ang nakayakap sa akin.

Inaamin ko... Yung yakap niyang ito... Kinikilig ako... Sana wag siyang bumitaw...

Ginantihan ko rin siya ng yakap.

"Thanks Joven. Thanks for doing this for me."

Sa suite na iyon ng hotel ay si Lizette ang natutulog sa kama habang ako ay natutulog naman sa sofa.

Maaga kaming nagising ni Lizette para sa biyahe namin papuntang Amerika.

Nilalabas na namin ang mga maleta sa suite room nang biglang tumunog ang phone ni Lizette, "Hello Diana? News? Anong News?"

Dali-daling tumakbo si Lizette sa suite room at binuksan ang TV.

Tumambad sa amin ang isang breaking news.

Mga taong nagrarally sa harapan ng DLR.

"Anong nangyayari? Bakit may ganyan?" ang tanong ko kay Lizette.

Sabi sa news nagrarally daw ang mga tauhan ng DLR maslalo na ang mga may edad nitong mga empleyado dahil sa lay off.

"Lizette... Naglay off ka ng mga empleyado mo? Alam mo bang hindi maganda yun, at yung mga matagal na sa serbisyo ang pinag-initan mo."

"What can I do? Thats the best way for the company. Gusto ko mga the best ang nagtratrabaho sa akin."

"Alam mo bang sa ginawa mong yan hindi mo pinahahalagahan yung mga taong nagsilbi ng tapat sa kumpanya niyo. Wala ka pa sa DLR nagtratrabaho na yan ang mga yan sa pamilya niyo." ang sabi ko sa kanya, "Maging makatao ka naman."

"Will you shut up Joven! You are just my temporarily husband at hindi porket iisa na tayo ng pangalan ngayon pwede mo nang pakialamanan pati ang trabaho ko. You have nothing to do with DLR!"

"Im sorry Lizette pero nasabi ko lang kasi yun dahil bilang isang negosyante rin yung ang prinsipyo at paniniwala ko. Bigyan mo ng halaga ang mga tao mo."

"At kinumpara mo naman ang DLR groups sa napakaliit mong restaurant. Its different Joven!" nagbuntong hininga si Lizette, "We have no choice but to postponed this flight, kailangan ako ng DLR. Mauna na ako." ang sabi niya sa akin saka dali-dali siyang sumakay ng elevator papuntang opisina niya.

Si Lizette talaga... Ma-pride.. Kahit kailan hindi siya hihingi ng tulong sa iba.

HIndi siya open minded at di talaga niya kayang buksan ang puso niya.

"Actually during your wedding preparations ay naririnig na namin yan." ang sabi ng tatay ni Lizette sa akin nang una akong bumalik ng mansion.

"Nagulat din nga ako sa ginawa niya, I tried to fix things nong nakaupo sa DLR while you are both busy in the wedding pero di naman naresolba. Hindi na namin sinabi sa kanya kasi ayaw naming ma-ruined ang kasal at ang pagsasama niyo."

"All this time akala niya ayos ang lahat." ang sabi ko sa aking biyenan.

"Sinabi talaga namin kay Diana na itago muna ang lahat because as much as possible ayaw namin siyang matali masyado sa DLR. Yes pinaghirapan naming pamilya ang kumpanya pero hindi dapat umikot ang buhay namin sa DLR. She need a life. She need to enjoy life."

Naalala ko yung araw na nakita ko si Lizette sa hagdanan na umiiyak dahil sa sinabi ng Lolo niya.

"I know how she feels Pa." ang sabi ko sa biyenan ko.

"She wants to please your family kaya niya ginagawa ito at nagpapaapressure sa pamamalakad ng DLR. Ang totoo niyan, noong college I saw her crying dahil hindi niya ma-please ang Lolo niya. Sabi pa ng Lolo niya she cannot be the best president of DLR."

"It is because of my death son Leandro, ang kuya ni Lizette. Paborito siya ni Papa pero he died early. Highschool noon si Lizette while Leandro is in college nang magfamily outing kami sa isang beach sa Batangas. Di namin namalayan na nasa bandang gitna na pala ng dagat si Lizette ang crying for help dahil nalulunod na siya. Si Leandro ang nakakita sa kapatid niya at nagpunta para sagipin ito pero unluckily. Nalunod si Leandro dahil sa pagliligtas sa kapatid niya. My father cannot move on in that accident. Sinisisi niya si Lizette sa pagkamatay ni Leandro. Isa na rin siguro yun kung bakit nagsusumikap si Lizette na patakbuhin ang DLR ng mas maayos, gusto niyang makabawi sa pagkamatay ng Kuya niya."

At kaya rin siguro pati ang pagpapakasal at pagkakaroon ng anak sa akin ay upang makabawi sa pagkamatay ng Kuya niya.

"Kaya pala..."

"Pero hindi niya alam, sa sobrang nais niyang maging best President ng DLR may mga desisyon na siyang di tama."

Pagdating sa mansion ay sinalubong ko si Lizette sa pintuan. Lumong-lumo ang itsura niya at mukhang pagod na pagod.

Nakaawa....

"Kamusta? Nakausap mo ba yung presidente ng union? Hows the talking?"

Tumingin lang siya sa akin at hindi nagsalita. It seems that everything is still not okey.

"Ipinagluto na kita ng hapunan."

Tumango lang siya at nagpatuloy sa paglalakad ng dining room.

"Lizette..."

HIndi ko alam kung anong awa ang sumapi sa akin...

I grab her hand and niyakap ko siya....

I want to comfort her in the middle of this situation pero ayoko ng magsalita pa or magmarunong katulad ng ginawa ko kanina.

I just want her to feel that Im here... To hug her.. To comfort her... To be her crying shoulders.