The Evasive Past (Revising)

Chapter 1: First Day (Edited)

"Some memories are unforgettable, remaining ever vivid and heart-warming." - Joseph B. Wirthlin

~*~

"Vaness, wake up! It's your first day. Bawal ma-late." aniya ng kung sino kaya napamulat agad ako ng mga mata. I saw my brother, nudging my back, trying to wake me up from a good sleep. Wait, nagmamalikmata yata ako ah? Mag-isa lang ako sa bahay na 'to, kingina. 

DON'T ME.

Nag-unat muna ako ng katawan. I looked at the alarm clock on the bedside table. It's already 6:45 a.m. Oh crap, why on Earth did I  woke up this early? Wait...shit! It's the first day of class and I'm freaking tired.

First time akong papasok sa bagong campus na iyon. I hope I won't encounter problems there. Please God, help me. I need to get going. I freaking need to. 

Napabalikwas na ako ng upo saka nagtungong banyo. 

*15 minutes later........

Lumabas na ako ng kwarto saka ko naaalala na wala pala akong katulong, Shit, hindi na ako nasanay na mag-isa ako. 

GAGU BA ME? KAKALIPAT KO LANG DITO KAHAPON. 

Napabuntong-hininga ako. Hay, katamad ang mag-isa. Iinom na lang ako ng kape para masidlan 'tong tiyan ko kahit onti. 

DIET AKO, PROMISE.

Around 7:30, natapos na ako sa lahat ng gawain. I just found myself na hinahalukay ang bag ko kasi hindi ko mahanap ang car keys ko. Did I misplaced it?

NAKAKATANGA TALAGANG MAGING ISOLATED. Gusto kong maiyak!

"Tsk, pusang allows. Asan ka na please, magpakita ka sa akin!" irita kong sambit kasi pinagpapawisan na ako kakahanap sa pusang allows kong susi. Naisipan kong bumalik na lang sa loob pero paglingon ko pa lang, nasa may bandang bintana lang pala ang susi ko, nakalagay sa key holder. 

TANGA FOREVS. 

I drove silently papuntang COC. Pagkarating ko doon, naloka ako sa dami ng estudyante. Ang laki pala ng campus. Hindi ako na-orient, promise.

But before anything else, I rummaged first for a vacant parking space. Nakakakaba naman talaga. Parang gusto ko nang hindi pumasok sa unang klase lalo na't makikipagplastikan lang naman ako nito, for sure. After I parked my baby, confident akong naglakad papasok sa main entrance pero sa sobrang confidence, may nabangga akong nerd. "Oh gosh, I'm sorry!" paghingi ko ng paumanhin pero inirapan niya lang ako. The nerve of that girl!

Isinawalang-bahala ko na lang 'yung babaeng panira ng mood baka tuluyan ng masira 'tong maganda kong mood. Mahirap na. 

PERO MAS MAHIRAP MAGING MAGANDA. Buti 'di mo naranasan.