Skinny Love [N.H]

✨21✨

sunsinehemmo this one's for you😊💙

〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰

Throwback (two summers ago)

Ashton Irwin

"Μου αρεσει αλήθεια Melanie! Σου είπα δεν θα της έκανα ποτέ κακό. Μίλα της"

"Ashton. Υποσχεσου το. Μην τολμήσεις να παίξεις μαζί της. Έχει πληγωθεί πολύ στη ζωή της απο όλους τους κόπανους που έχει μπλέξει. Μην γινεις ένας από αυτούς."

Μακαρι η αδελφή μου να καταλάβαινε πως θέλω να μπω στη ζωή της Felicia για να την κάνω να νιώσει ασφαλής και να ξεχάσει την ερωτική ζωή της στο παρελθόν. Πραγματικά όσο εγωιστικό και να ακούγεται αυτό θέλω να πάρω τη θέση του κάθε βλάκα που θέλει να την κάνει να τον ερωτευτεί μόνο και μόνο για να παίξει μαζί της. Ξέρω ότι έχω αλλάξει. Ποτέ δεν θα της έκανα κακό. Ορκίζομαι στην ίδια μου τη ζωή. Γιατί να το έκανα; Λατρεύω το χαμόγελο της και δεν θα το έσβησα ποτέ από το πρόσωπο της. Τα μακριά ξανθά της μαλλιά που λάμπουν κάτω από το φως του ήλιου. Τα καστανά μα τόσο μοναδικά της μάτια με όλα τα αστέρια μέσα τους. Δεν θα την άφηνα να πονέσει ποτέ. Ακόμη και αν έπρεπε να πονέσω εγώ για να γίνει αυτό.

"Δεν θα γίνω." λέω σιγανά

Ύστερα από λίγο αποφασίζω να βγω έξω. Μόνος μου. Θέλω να σκεφτώ. Αν η Melanie δεν θέλει να μιλήσει στην Felicia για εμένα τότε θα φροντίσω να της δείξω πως η Felicia μου αξίζει. Πρέπει να βρω όμως έναν τρόπο να την πλησιάσω.

Βγαίνω από το σπίτι και κατευθύνομαι προς την παραλία. Πάντα είναι ήρεμα εκεί. Μου αρέσει να περπατώ στην άμμο ακούγοντας τον γαλήνιο ήχο των κυμάτων. Με ηρεμεί πολύ. Όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Η Felicia είναι πάντα τόσο ήρεμη. Έχει συνεχώς αυτό το γαλήνιο βλέμμα και το χαμόγελο που ξέρεις πως έχει πληγωθεί. Τα πιο όμορφα χαμόγελα ανήκουν στα πιο πληγωμένα άτομα παραδόξως.
Είναι τόσο ντροπαλή. Το βρίσκω υπέροχο αυτό. Δεν είναι σαν τις κοπέλες που μιλούν συνέχεια χωρίς να ξέρουν τι λένε. Είναι συνετή και ανασφαλής ταυτόχρονα. Πραγματικά δεν υπάρχουν πλέον πολλά τέτοια κορίτσια. Είναι όλες ηλίθιες και προσπαθούν μονάχα να προκαλούν συνεχώς. Μου αρέσει που η Felicia δεν το κάνει ποτέ αυτό.

Όπως προχωρώ στην παραλία βλέπω μια κοπέλα καθισμένη στην άμμο. Είναι τουλάχιστον 100 μέτρα μακριά μου μα μπορώ να την αναγνωρίσω. Προχωρώ προς εκείνη και φτάνω μπροστά της. Παράξενο μα δεν γυρνά να με κοιτάξει.
"Felicia? Μπορώ να κάτσω μαζί σου;" ρωτώ καθώς προσπαθώ να κάνω την άμμο δίπλα της ομαλή για να καθίσω
"Ναι, βέβαια" λέει η φωνή της είναι ήρεμη μα είμαι σίγουρος πως τα μάτια της είναι κόκκινα
"Είσαι καλά;"
"Μια χαρά, εσύ;"
"Όχι το εννοώ. Γιατί έκλαιγες;"
"Τίποτα ιδιαίτερο Ashton απλά έκλαιγα. Ξέχασε το"

Felicia Collins

Καθόμουν ήσυχη στην παραλία. Αυτό το μέρος με ηρεμεί. Οι γονείς μου ποτε δεν δέχονται ότι είμαι άνθρωπος και θέλω να ζω αληθινά τη ζωή μου. Όλο τον χρόνο διάβαζα και τώρα απλά θέλω να περνώ χρόνο με τη Melanie. Την βλέπω μόνο το καλοκαίρι άλλωστε. Όμως είμαστε κολλητές. Θέλω να της πω τα πάντα για όλη μου αυτή τη χρονιά μιας και ποτε στο τηλέφωνο δεν είχαμε χρόνο για ανάλυση. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι γονείς μου να μην το δέχονται αυτό. Μόλις είχαμε έναν τσακωμό. Καθόλου ασυνήθιστο για εμάς. Μου φώναζαν και έλεγαν πως δεν μαζεύομαι ποτέ στο σπίτι και πως θα έπρεπε να περνάω περισσοτερο χρόνο με την οικογένεια μου παρά με τους "ηλίθιους" φίλους μου. Φυσικά εγώ διαφώνησα με αυτό. Και να μαι λοιπόν στην παραλία να κλαίω τη μοίρα μου που ο Θεός μου έδωσε απλόχερα τόσο "υπέροχους" γονείς.
Αναρωτιέμαι αν θα καταλάβουν ποτέ ότι μεγαλώνω.

Ο Ashton με πλησιάζει. Φοράει μια λευκή μακριμανικη μπλούζα με μια τζιν βερμούδα. Ο αέρας του φυσάει τα μαλλιά. Μου χαμογελάει μα δεν μπορώ να δω αν τα μάτια του κάνουν το ίδιο μιας και φοράει γυαλιά. Ζητά να κάτσει δίπλα μου και εγώ δέχομαι παρά την ανάκριση που προφανώς θα μου κάνει ρωτώντας τι μου συμβαίνει και κλαίω. Δεν με πειράζει αυτό αλήθεια θέλω να το πω σε κάποιον. Αφού το εξηγώ αρχίζουμε και συζητάμε. Μιλάμε για πολύ ώρα και νιώθω σαν ο Ashton να είναι φίλος μου. Ή και κάτι παραπάνω. Νιώθω μια οικειότητα μαζί του. Ο χαρακτήρας του είναι υπέροχος όπως ακριβώς και της Melanie. Μετα απο ώρα απλά καθόμαστε. Κοιτάμε τα αστέρια που μόλις έχουν ξεπροβάλει στον ουρανό. Ο ήλιος εξακολουθεί να είναι έξω. Ο Ashton μου πιάνει το χέρι.
"Τι..τι κάνεις;" του λέω σιγανά. Δεν θέλω να δει τα πληγωμένα μου χέρια.
"Συγγνώμη εγώ δεν..απλά"
"Όχι εγώ συγγνώμη. Δεν ξέρω γιατί αντέδρασα έτσι." λέω πιάνοντας το δικό του χέρι.
Γελάει φιλικά όμως ξέρω ότι παραξενεύτηκε. Γιατί να είμαι τόσο περίεργη και ηλίθια;

Μετά από λίγο εξερευνω το χέρι του. Τα δάχτυλα του είναι στραβά. Είναι πολύ αστεία. Σηκώνω το μανίκι του. Δεν είναι πληγωμένος. Λογικό. Τα αγόρια δεν πέφτουν σε κατάθλιψη και δεν νομίζω να χαρακωνονται ποτέ.
"Είμαι αριστερόχειρας" λέει σηκώνοντας το δεξί του μανίκι
"Αουτς" λέω τρομαγμένη. Γιατί αντιδρά έτσι;
"Είναι παλιά από τότε που χώρισαν οι γονείς μου. Το είχα πάρει πολύ στα σοβαρά. Ήμουν μικρός τότε."
"Καταλαβαινω" λέω δείχνοντας του το δικό μου χέρι.
"Μην το κάνεις ξανά στον εαυτό σου. Κανένας κόπανος δεν το αξίζει αυτό."
"Ούτε καν εσύ;"χριστε μου γιατί το είπα αυτό; μάλλον θα σηκωθεί αηδιασμένος από την άμμο και θα αρχίσει να τρέχει μακριά μου
"Όχι ούτε καν εγώ Felicia"  λέει χαμογελωντας και μου φιλάει το μέτωπο. Πόσο υπέροχος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος;