Skinny Love [N.H]

46

Ενάμιση μήνα αργότερα

Ο Niall δεν μου μιλάει πλέον καθόλου. Έχουμε χάσει επαφή. Δεν έχει έρθει ξανά στο Δουβλίνο, ούτε εγώ έχω πάει στο Mullingar. Δεν έχω ιδέα τι θα γίνει με εμάς, εάν βέβαια γίνει κάτι. Φαινεται να με μισεί. Πραγματικά με μισεί ύστερα από αυτό που του είπα. Δεν ήξερα ότι θα το έπαιρνε στα σοβαρά. Από ότι φαίνεται το μίσος είναι πιο δυνατό από την αγάπη. Πως γινεται αυτό; Πως γινεται να με αγαπούσε τόσο καιρό και ξαφνικά να με διέγραψε απο την ψυχή του. Είναι τόσο απλα τα πράγματα; Πως γινεται να ξεχνάς έναν άνθρωπο με τον οποίο ήθελες να μεγαλώσεις μαζί, να περάσεις μαζί; Ειλικρινά δεν γνωρίζω. Πάντως εγώ δεν τον ξέχασα. Προφανώς δεν τον ξέχασα. Δεν γίνεται να ξεχαστεί, να διαγραφεί από τη σκέψη μου και την καρδιά μου. Μακάρι να μου μιλούσε. Έστω. Να ήμασταν φίλοι. Ένας τετοιος άνθρωπος σαν τον Niall χρειάζεται να υπάρχει δίπλα σε κάθε άνθρωπο. Είναι τόσο δύσκολο να τον αποχωριστώ.
Ο Niall έχει κάτι που τον κάνει ξεχωριστό. Έχει πληγωμένη καρδιά και ταυτόχρονα αισιόδοξη σκέψη. Κάποιες φορες το καλό επικρατεί, η αισιοδοξία του. Μα τις περισσότερες φορες τον καταβάλλει ο πόνος που πέρασε. Τότε είναι λυπημένος. Τοτε χρειαζεται εκείνα τα αντικαταθλιπτικά χάπια. Όχι, στην πραγματικότητα δεν τα χρειάζεται. Μπορεί μόνος του να γίνει καλά. Πως γινεται η αισιοδοξία του να μειώνεται τόσο πολύ όταν ο πόνος φτάνει στην επιφάνεια; Πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Βασικά μπορώ να καταλάβω ως ένα σημείο. Αλλά ακόμα υπάρχουν πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Σίγουρα ο Niall, για να φτάνει στο σημείο να παίρνει εκείνα τα χάπια, έχει περάσει πολύ πιο δύσκολες στιγμές στη ζωή του. Αλλά γιατί ακόμη να μην ξέρω τι ήταν αυτό που τον πλήγωσε τόσο πολύ; Θα έπρεπε να γνωρίζω. Προφανώς δεν είμαι η καλύτερη κοπέλα που θα μπορούσε να έχει. Θα έπρεπε να ξέρω περισσότερα για εκείνον.

➖➖➖➖➖

Το κουδούνι χτυπά κάνοντας με να ξεφύγω από τις σκέψεις μου. Ποιος θα μπορούσε να είναι; Περιμένω για λίγο ελπίζοντας να ειναι κάποιος στο σπίτι για να ανοίξει. Το κουδούνι ξαναχτυπά οπότε χάνω όλες μου τις ελπίδες. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και τρέχω προς την πόρτα.

"Γεια σου Melanie" παραξενεύομαι με την μορφή του ψηλού αδύνατο αγοριού που εμφανίζεται μπροστά μου. Έχει περάσει τόσος πολύς καιρός. Δεν συνειδητοποιώ πόσος καιρός έχει περάσει. Είναι το αγόρι που με έσωσε εκείνο το βράδυ. Που πόνεσε για εμένα. Και τώρα είναι εδώ μετά από τόσο καιρό. Γιατί είναι εδώ; Δεν του είπα ούτε ευχαριστώ όταν με έσωσε, λες και δεν το πήρα στα σοβαρά ότι θα μπορούσα να έχω πεθάνει εκείνο το βράδυ από την αιμορραγία μιας και κανείς δεν ήταν σπίτι. Και όμως παρόλο που δεν τον ευχαρίστησα, που δεν του μίλησα καν από τοτε, είναι ακόμη εδώ, μπροστά μου, μου χαμογελάει ευγενικά και η ηρεμία κυριαρχεί στο πρόσωπο του.