Skinny Love [N.H]

✨19✨

"Πρέπει να φύγω" είπε σιγανά
Τα κομμάτια που μου ένωσε πριν μετά από αυτή του την φράση έσπασαν ξανά. Πραγματικά δεν θέλω να φύγει. Ποτέ δεν θα το ήθελα. Τον αγαπώ. Αλλά είμαστε σαν τον ήλιο και το φεγγάρι. Αγαπάμε ο ένας τον άλλον αλλά δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Μόνο το απόγευμα και όταν ξημερώνει. Τότε είμαστε χαρούμενοι. Αληθινά χαρούμενοι για την αρμονία που σχηματίζεται μεταξυ μας. Δεν ζω μακριά του. Ούτε εκείνος. Το γνωρίζω πολύ καλά αυτό.

"Εντάξει;"

"Όχι δεν είναι εντάξει Niall. Σε αγαπώ. Δεν θέλω να φύγεις. Θα ήθελα να μπορούσες να είσαι για πάντα εδώ "

"Μπορώ να είμαι εδώ. Ίσως να μην με βλέπεις. Να μην με αγγίζεις, να μην με φιλάς. Μπορείς να κοιτάς όμως μέσα στα μάτια μου. Να μου λες ότι με αγαπάς. Θα σε ακούω. Αλήθεια, μα το Θεό, υπόσχομαι θα σε ακούω. Όλοι ακούνε αυτά που θέλουν να ειπωθούν. Έτσι κι εγώ θέλω να σε ακούω να μου λες ότι με αγαπάς. Ξέρεις λοιπόν τώρα ότι θα σε ακούω όταν λες ότι με αγαπάς. Θα είμαι εκεί. Στα όνειρα σου, σε κάθε στιγμή που θα με αναζητάς στις εικόνες του μυαλού σου. Θα μου υποσχεθείς ότι κι εσύ θα είσαι εκεί;"

"Υπόσχομαι. Για πάντα. Σε αγαπάω"

"Περισσότερο κορίτσι μου"

"Ψέμμα"

"Αλήθεια"

"Η μεγαλύτερη που έχεις πει;"

"Όχι"

"Τότε ποια είναι η μεγαλύτερη; "

"Το ότι δεν θα σε αφήσω ποτέ. Ποτέ ποτέ ποτέ."

"Το δέχομαι"

"Χαίρομαι"

"Τελευταίο φιλί; "

"Τι εννοείς τελευταίο;"

"Για τώρα Niall. Υποσχέθηκα ότι δεν θα σε αφήσω ποτέ" τον αγκαλιάζω ξανα. Τα χείλη μας ενώνονται για άλλη μια φορά. Το φιλί μας μου προσφέρει για άλλη μια φορά το πιο όμορφο αίσθημα. Το πιο σημαντικό. Ειναι σαν να είσαι αληθινά μαζί με αυτό το άτομο που αγαπάς. Σαν να ενώνεται μαζί σου όπως τα κομμάτια του παζλ. Ο τέλειος συνδυασμός. Μόνο μαζί με εκείνον ταιριάζεις. Με κανένα άλλο κομμάτι από το παζλ. Πολλοί τέλειοι συνδυασμοί μα ο δικός σας ο πιο μοναδικός.

"Niall?" φωνάζει ο Liam

"Εντάξει" φωνάζει κι αυτός "ραντεβού στα όνειρα μας" λέει απαλά κλείνοντας μου το μάτι και ένα από αυτά τα υπέροχα του χαμόγελα ακολουθεί.

"Σε αγαπάω Niall"

"Σε αγαπάω" είπε κλείνοντας την πόρτα αργά κοιτώντας με με τη θλίψη να ειναι απλωμένη σε όλο του το σώμα. Τον λυπάμαι που πρέπει να φύγει. Αλλά μάλλον θα έπρεπε να λυπάμαι τον εαυτό μου περισσότερο.

"Τα λέμε αργότερα"

"Αργότερα" λέω με τη φωνή μου να λυγιζει ώσπου να ολοκληρώσω τη λέξη και την πόρτα να κλείνει αργά.
Τα κομμάτια μου δεν σπάνε απλά. Διαλύονται ολοκληρωτικά. Ξεσπώ σε κλάματα όταν ακούω τους δικούς μου να τον αποχαιρετούν με τον αδελφό του. Δεν θέλω να φύγει. Ποτέ.

Είμαι ξαπλωμένη στο πάτωμα. Αφήνω τα δάκρυα να τρέχουν καθώς κοιτάω έξω από το παράθυρο. Τα αστέρια είναι πανέμορφα στον νυχτερινό ουρανό. Τα αστέρια όμως στα μάτια του όμως ορκίζομαι είναι χίλιες φορές ομορφότερα από αυτά του ουρανού. Χίλιες φορές πραγματικά. Τόσο όμορφα που δεν θα τα βγάλω από το μυαλό μου ποτέ. Γι αυτά τα αστέρια αφήνω τα δάκρυα να τρέχουν από τα δύο μου μάτια. Το αξίζουν. Είμαι σίγουρη. Τι κι αν αυτά τα αστέρια στα μάτια μας τελικά αντιπροσωπεύουν τα δάκρυα που έχουν χυθεί από εμάς για τα άτομα που αγαπάμε; Τότε ο μεγάλος αριθμός των αστεριών στα μάτια του Niall είναι σιγουρα μοναδικός. Αυτός ο άνθρωπος σίγουρα ξέρει να αγαπάει. Το βρίσκω πανέμορφο αυτό. Ίσως οι γονείς του του έμαθαν τι θα πει αγάπη. Ίσως έχει πονέσει. Ίσως έχει πληγωθεί από αυτό. Δεν έχουν όλοι το προτέρημα να ξέρουν τι θα πει να αγαπάς αληθινά. Τον πλήγωσαν κάτι τέτοιοι άνθρωποι. Έστω και άθελα τους. Και εμένα κάτι τέτοιοι με πλήγωσαν. Αλλά δεν τους κατηγορώ. Πλέον έχω βρει κάποιον που ξέρει να αγαπά. Μόνο αυτό χρειάζεται κανείς για να τον οδηγήσει στην ευτυχία. Εγώ όμως πονάω. Άδικο αν το σκεφτείς μα κατά τα άλλα λογικό. Ο Niall είναι αυτό που λένε όλοι "το ναρκωτικό μου". Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη. Αλλά είμαι πραγματικά εθισμένη στον Niall. Εξαρτημένη θα έλεγα από αυτόν. Δεν υπάρχει τρόπος να απεξαρτηθω. Δεν θα έλεγα όμως ότι όντως θέλω να απεξαρτηθω. Γυρνώντας στην θεωρία των ναρκωτικών, είσαι εθισμένος σε αυτόν που αγαπάς γιατί σου προσφέρει κάτι που σε ευχαριστεί. Το κακό μέρος όμως σε αυτή την ιστορία ειναι οτι όταν είσαι εθισμένος σε κάτι, π.χ. στο άτομο που αγαπάς, ύστερα από καιρό δεν σου αρκεί μια μικρή του δόση. Το θες συνεχώς και όλο και περισσότερο. Αν το απομακρύνουν από εσένα με σκοπό να απεξαρτηθεις ακόμη και αν το κάνουν για το καλό σου εσύ πραγματικά δεν θες να σου το κάνουν αυτό. Σου στερούν το αίσθημα της χαράς που σου προσφέρει. Αυτό δεν θα ήταν για κανέναν καλό, ανεξάρτητα από το σε τι είναι εθισμένος. Η αγάπη όμως είναι ο χειρότερος εθισμός. Κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει να απεξαρτηθεις. Πρέπει να το κάνεις ολομόναχος. Κι αυτό είναι πολύ πολυυυ κακό. Γιατί πραγματικά ποιος θα ήθελε να απεξαρτηθει γνωρίζοντας ότι θα ακολουθήσει πόνος;