Skinny Love [N.H]

✴33✴

"Χριστέ μου Melanie! Ξύπνησες!" λέει και το χαμόγελο απλώνεται σε όλο του το πρόσωπο "Περίμενε μην κουνιέσαι να το πω στους άλλους". Μου αφήνει το χέρι και σηκώνεται

"Μείνε" ψιθυρίζω με όση δύναμη μου έχει απομείνει

"Τι είπες ψυχή μου; " λέει με το ενδιαφέρον του να φαίνεται στα μάτια του.

"Μείνε. Θέλω να είμαστε μόνοι" επαναλαμβάνω. "Για λίγο"

"Εντάξει" απαντάει και χαμογελάει στραβά. Ανταποδίδω.

"Ποιοι είναι εδώ;"

"Ο Liam, o πατέρας σου, o Ashton και ένας Zack. Φίλος σου απο ότι είπε. Ήταν μαζί σου στο πάρτι χθες"

"χαχαχ"

"Γιατί γελάς;" απορεί

"Zayn το λένε το παιδί"

"Ουπς ναι εκείνος τέλος πάντων" λέει γελώντας

"Πως είσαι; " ρωτάει ύστερα από λίγο

"Καλά υποθέτω. Πόσο θα μείνω εδώ;"

"Δυο μέρες ακόμη"

"Πωω τι θα κάνω εδώ; "

"Θα είμαι δίπλα σου"

"Τι; Αφού δεν έχεις σχολείο; Τι θα κάνεις με αυτό;"

"Με έχεις για άνθρωπο που θέλει να πηγαίνει σχολείο;" γελάει "Υποσχέθηκα να είμαι δίπλα σου πάντα"

"Ναι όλο υποσχέσεις είστε όλοι σας" λέω μέσα από τα δόντια μου

"Τι είπες;"

"Τίποτα θέλω λίγο νερό λέω στέγνωσε ο λαιμός μου"

"Ααα ορίστε" λεει δινοντας μου το ποτήρι στα αριστερά του. Με κοιτάει λες και είμαι κανένα κουτάβι την ώρα που πίνω νερό. Δεν γνωρίζει ότι εκείνος είναι ο αξιολάτρευτος και όχι εγώ. Του δίνω το ποτήρι πίσω και χαμογελάει και εκείνος

"Θες να πάω να φωνάξω τους άλλους τώρα;"

"Εντάξει" λέω με σιγουριά. Μου σφίγγει το χέρι και σκύβει από πάνω μου. Καταφέρνω να ανασηκωθω από το κρεβάτι και να αφήσω ένα φιλί στα χείλη του. Χριστέ μου πόσο υπέροχη αντίδραση. Είναι τόσο ξαφνιασμενος. Δεν αντέχω είναι υπέροχος. Κοκκινίζει πάλι.

"Σαγαπαω" Χαμογελάω
"Περισσότερο" λέει ανοίγοντας την πόρτα "ξυπνησε!"

Και τώρα ένα σωρό κόσμος μπαίνει μέσα στο δωμάτιο. Πόσο παίζει να αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους. Μου χαμογελούν μέσα από τις ψυχές τους μα η αγωνία κυριεύει τα πρόσωπα τους. "Είσαι καλά; " ρωτούν ομόφωνα

"Μια χαρά" χαμογελάω στραβά. Γελούν με την ηρεμία μου.

"Θα σου φέρουν πρωινό. Μην τυχόν δεν φας" με μαλώνει ο πατέρας μου

"Ναι πρέπει να ανακτήσεις τις δυνάμεις σου και να βοηθήσεις τον οργανισμό σου να παράγει αίμα" προσθέτει ο αδελφός μου

"Εντάξει επιστήμονες" λέω ειρωνικά

"Εεει τι κάνετε όλοι εσείς εδώ;" λέει μια νοσοκόμα μπαίνοντας στο δωμάτιο "Ένας ένας και με ηρεμία, μην την ταράζετε." τους κοιτάει άγρια "Πως νιώθεις γλυκιά μου;" γυρνά σε εμένα με ένα γλυκύτατο ύφος
"Είμαι εντάξει, νιώθω μια χαρά μόνο λίγο κουρασμένη" απαντώ χαμογελώντας
"Πολύ καλά" σχολιάζει ανταποδιδοντας το χαμόγελο "Λοιπόν εσύ με τα μαύρα μαλλιά, πρώτος"

Ο πατερας μου με τον αδελφό μου δυσανασχετουν.

"Εγώ αποφασίζω εδωπερα". Τους κοιτά με αποφασιστικότητα. Παραδίνονται.

"Γεια σου Zayn"
"Hi, είσαι εντάξει;"
"Ναι"
"Θες να σου φέρω κάτι; Μπορώ να κάνω κάτι για εσένα;"
"Είμαι καλά έλα να μιλήσουμε" τον παρακαλώ.
"Εντάξει" φαίνεται νευρικός "Άκου σχετικά με χθές, εγω"
"Με αγαπάς αληθινά; "
"Ναι" λέει δειλά
"Και γιατί μου το έκανες αυτό;"
"Melanie" αναστενάζει "Το τραγούδι ήταν για εσένα. Είχα συμφωνήσει με τον αδελφό σου να γίνει αυτό. Αυτή η ηλίθια τα χάλασε όλα."
"Συνέχισε"
"Ένιωσα απαίσια που κινδύνευσες εξαιτίας μου. Εννοώ δεν ξέρω τι θα μπορούσε να σου έχει κάνει εκείνος ο άντρας. Και θα μπορούσες να χτυπήσεις στον δρόμο ή οτιδήποτε. Και απλά ήθελα να περάσουμε όμορφα μαζί στο πάρτι αλλά κατεληξες στο νοσοκομείο και είμαι απλά τοσο βλάκας " Κλαίει
"Δεν φταις εσύ" προσπαθώ να τον καθησυχασω.
"Θα με συγχωρήσεις; "
"Φυσικά" λέω και τεντώνω τα χέρια μου στον αέρα για να τον προτρεψω να σηκωθεί από την καρέκλα να με αγκαλιάσει. Υπακούει. Επιτέλους σταματάει να κλαίει
"Melanie?"
"Ναι"
"Εσύ..."
"Τι εγώ; "
"Με αγαπάς κι εσύ; Νιώθεις το ίδιο;" τα πρόσωπα μας είναι πολύ κοντά
"Εγώ"
Ενώνει τα χείλια του με τα δικά μου. Φιλάει υπέροχα με πάθος. Πραγματικά δεν ξέρω τι νιώθω γι αυτόν. Πρέπει όμως αυτό να σταματήσει. Πριν μας δει κανείς. Τον σπρώχνω απαλά μακριά μου.
"Πρέπει να σου πω κάτι "
"Τι; "
"Να εγώ απλά, σε αγαπάω αλλά δεν ξέρω αν σε αγαπάω σαν φίλο ή έτσι. Δεν είμαι έτοιμη γι αυτό "
"Ωω είναι εντάξει" φαίνεται ντροπιασμένος
"Και κάτι άλλο... Να ο Niall κι εγώ, εννοώ ο Niall είναι το αγόρι μου"
Τα αστέρια πέφτουν από τα μάτια του. Το έδαφος χάνεται από τα πόδια του. Δεν τον έχω δει ποτέ ξανά τόσο λυπημένο. Ποτέ.