My Beautiful Disaster

MBD 033

Isang linggo na mula noong nilibing na ang anak namin ni Casey, hindi ko nadin sya pinasama dahil baka mabinat.

Totoo nga ang sinabi nilang sobrang sakit maglibing nang anak. Nasa kwarto lang din palagi si Casey, miski si Eugene di nadin mahagilap ang nanay niya, palagi lang itong tulog o hindi nakakausap. 

Nang buksan ko ang pintuan ng kwarto ay nakita ko syang nakahiga padin sa kama, nakatalikod ito kaya di ko makita kung tulog ba o hindi.

"Babe?" I called.

Lumapit ako rito at umupo sa higaan. "Babe, it's dinner time. Tara, kain na tayo." 

"Nakulong na ba si Rafael?" She asked. Her voice is hoarse, siguro sa kakaiyak na din.

I heave a sigh at napatahimik na lamang, hindi nila kinulong si Rafael after syang makalabas ng hospital, magaling din ang lawyer niya eh.

Ang sabi niya nag-inuman daw sila ng barkada niya at saka doon lang niya nalaman na kasal namin kaya papunta daw sya sa kasal namin kasi mga barkada niya kami, he didn't know that it was the bridal car. 

Napapikit na lamang ako sa sakit as I heard her sobbed hard, grieving, and in pain.

"Case, wag mo namang kalimutan na may anak pa tayong isa, andito pa kami ni Eugene, ng pamilya mo. Kailangan ka din namin." I said what I have in mind.

Naramdaman ko ang pagtulo ng mga luha ko ngunit pinunasan ko rin ito agad. 

Tumayo na ako at marahang isinira ang pinto at bumaba sa kusina.

I saw Eugene waiting for us then I saw disdain in his eyes as he saw me alone. I sit beside him at nakangiting ginulo ang buhok nito.

"Kain na tayo, di pa raw gutom nanay mo eh."

Kahit dismaya ay napatango nalamang ito. Sabay na kaming nag sign of the cross at kumain. Napatigil kami bigla nang makita si Casey na ayos ang buhok at damit.