Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐅𝐢𝐫𝐬𝐭 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 1

Ξυπνάω από το ξυπνητήρι του κινητού μου. Τεντώνομαι και σηκώνομαι από το κρεβάτι με ενθουσιασμό.

Ψάχνω το κινητό μου πανικοβλημένη. Που στο διάολο το έβαλα, γαμώτο?!

Σκύβω κάτω από το κρεβάτι και το είχα παρατημένο, εκεί κάτω για κάποιο λόγο.

Το αρπάζω. Η ώρα ήταν 8 και έχω 1 ώρα ακόμα για να τελειώσω με τα πράγματα μου.

Χαζεύω στο κινητό μου, όπου είχα αρκετά μηνύματα από τη Χρυσά.

'Έλα τι ώρα να 'ρθω να σε πάρω αύριο?"
"??"
"Έλι?"
"Γιατί δεν μου απαντάς?"
"Να σε πάρω τηλ?''

Αναστενάζω. Γαμώτο με πήρε ο ύπνος και ξέχασα να κλείσω το Wifi!

Αφήνω το κινητό στο κρεβάτι, και βάζω βιαστικά τα τελευταία ρούχα μέσα στη μεγάλη, μαύρη μου βαλίτσα

Αρπάζω το τηλέφωνο και καλώ τη Χρυσά.

"Που είσαι? Κόντευα να 'ρθω σπίτι σου, χθες! Είσαι καλά?" Με ρωτάει αρκετά πανικοβλημένη.

"Καλά είμαι! Απλά με πήρε ο ύπνος και ξέχασα να κλείσω το Wifi." Κλείνω τη βαλίτσα μου.
"Να είσαι στο φανάρι, σε 10 λεπτά OK?" Τοποθετώ με δυσκολία τη βαλίτσα δίπλα από τη πόρτα.

"Εντάξει τα λέμε!" λέει και πατάω το κουμπί τερματισμού

"Δεν θα φας κάτι?" με ρωτάει η μητέρα μου πίνοντας το καφέ της, αφού είχα κατέβει κάτω

"Πρέπει να φύγω, με περιμένει η Χρύσα." Πριν ανοίξω τη πόρτα για να φύγω, γυρνάω για να την κοιτάξω

"Καλά να περάσεις!" Βουτάει ένα κουλούρι μέσα στην κούπα με το καφέ της. 

"Πάρε αυτά μαζί σου.." με πλησιάζει γρήγορα και μου δίνει 100€.

Την κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια, ξαφνιασμένη.

"Έχω και δικά μου χρήματα..." κοιτάω τα χρήματα που ακόμα κρατούσε στο χέρι της

"Θέλω απλά να περάσεις καλά." Αρπάζει το χέρι μου και τα βάζει μέσα στη παλάμη μου.

Σπάνια μου τα λέει αυτά και σπάνια επίσης, μου δίνει τόσα χρήματα. Σχεδόν ποτέ.

"Αντίο." βγαίνω έξω και κλείνω τη πόρτα πίσω μου αφού την χαιρετήσω.

Περπατάω μέχρι στο σημείο όπου θα με περίμενε η Χρύσα.
Είναι αρκετά βαριά η βαλίτσα μου τελικά οπότε δυσκολεύομαι να τη σύρω.

Στο απέναντι πεζοδρόμιο χασκογελούσαν δυνατά, μία παρέα αγοριών.

Περνάνε το δρόμο και πλησιάζουν το πεζοδρόμιο όπου ήμουνα εγώ.