Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐅𝐢𝐫𝐬𝐭 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 27

"Είσαι καλά?" Καθόταν η Χρύσα σε μία καρέκλα δίπλα μου

"Πονάω αρκετά στο στήθος. Τι έγινε?" μουγκρίζω και ανασηκνομαι από το κρεβάτι που ήμουν ξαπλωμένη

"Σε χτύπησε κατά λάθος ο.. ο καστανόξανθος με μία αγκωνιά στο θώρακα και σε βρήκα αναίσθητη στο πάτωμα" μου εξηγεί.

"Είναι καλά αυτός και ο Βασίλης?" στενεύω τα φρύδια μου

"Του Βασίλη σκίστηκαν λίγο τα χείλη του.." αλλάζει το βλέμμα της

"Ο καστανόξανθος?" της λέω με απορία 

"Ο καστανόξανθος.." σκύβει το κεφάλι της προς τα κάτω απογοητευμένη

"Πες μου γαμώτο Χρύσα!" την πλησιάζω αργά, γουρλώνοντας τα μάτια μου.

"Τον χτύπησε ο Άλεξ στη κοιλιά..." διακόπτει "Με ένα μπουκάλι μπύρας.." ανοίγω το στόμα μου διάπλατα καλύπτοντας το με το χέρι μη μπορώντας να το πιστέψω. Στενεύω τα μάτια μου και την κοιτάω

"Και. Και που είναι τώρα??" Λέω πανικοβλημένη

"Είναι σε εγχείρηση εδώ και 2 ώρες.." παίρνει το χέρι μου και το χαιδεύει για να με καθησυχάσει 

"Δεν μπορώ να σε πιστέψω! Πλάκα μου κάνεις έτσι?" την κοιτάω ξανά στα μάτια, βουρκώνοντας 

"Σε παρακαλώ δεν πρέπει να πανικοβάλλεσαι σε τέτοια κατάσταση που είσαι!" 

"Σταμάτα!" Πιάνω το κεφάλι μου. 

Ακουμπάω το στήθος μου στα γόνατα μου. Πονάει παρά πολύ ο θώρακας μου αλλά δεν με νοιάζει! Το μόνο που θέλω είναι να ακούσω πως είναι καλά! Τίποτε άλλο! Αρχίζουν και μου ξεφεύγουν δάκρυα

"Ελισάβετ ηρέμησε σε παρακαλώ!" προσπαθεί να με καθησυχάσει ξανά η Χρύσα

"Άσε μεε!" Λέω απότομα. Την ίδια στιγμή μπαίνει μέσα στο δωμάτιο μια νοσοκόμα. Ξαφνιάζεται μόλις με βλέπει έτσι

"Σας παρακαλώ βγείτε από το δωμάτιο. Θέλει ξεκούραση." απευθύνεται στη Χρύσα. Δεν θα μου κάνει τίποτα η ξεκούραση! Θέλω να τον δω!

"Σε παρακαλώ μη κάθεσαι έτσι δεν κάνει!" Βγάζει έξω τη Χρύσα και με πλησιάζει.

"Μπορείτε να με αφήσετε μόνηη!" της φωνάζω. Δεν λέει κάτι και βγαίνει έξω αθόρυβη.

Δεν το πιστεύω! Ήθελε να με προστατέψει και με φρόντιζε τόσο καιρό! Θα μπορούσε ο Βαγγέλης να τον είχε μαχαιρώσει, που αυτό θα έκανε σε 'μένα!

Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου για να μου φύγουν όλες αυτές οι σκέψεις. Πρέπει να τον δω γαμώτο! Αρπάζω το άσπρο σεντόνι που βρισκόταν στο κρεβάτι, βουρκώνομαι και κλαίω ασταμάτητα