Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐅𝐢𝐫𝐬𝐭 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 23

Βρισκόμουν στο δωμάτιο μου χωρίς αυτόν. Μάλλον έφυγε. Σηκώνομαι βαριεστημένα και περνώ τις πατερίτσες μου.
Κάτω στο πάτωμα βρισκόταν ένα χαρτάκι.

'Κατέβασε με κάτω'  έγραφε. Ε? Το κοιτάω περίεργη. Πάω προς τις σκάλες και υπήρχε και άλλο ένα, κάτω

'Πήγαινε με στη κουζίνα'  κάνω αυτό που λέει.

Πάνω στο τραπέζι υπήρχαν κρέπες με σιρόπι σοκολάτας, με μούρα, σε ένα πλαστικό πιάτο και δίπλα ένα χυμό

'Πιες με : )'  έλεγε δίπλα από το χυμό

'Φάε με : )'  έγραφε δίπλα από τις κρέπες. Μου φαίνεται τόσο ξαφνικό και απίστευτο πως το έκανε όλο αυτό ο Πάνος

Κάθομαι σε μια καρέκλα και τα τρώω όλα, ενθουσιασμένη. Μα καλά, πως ξέρει και μαγειρεύει τόσο τέλεια! Εγώ ούτε κρέπες ξέρω να κάνω..

Τελειώνω και κάθομαι στο καναπέ. Το πόδι μου είναι λίγο καλύτερα, μπορώ να πω, έτσι δεν χρησιμοποιώ τις πατερίτσες. 

Η μητέρα μου ακόμα δεν είχε έρθει από το "εξωτερικό", δεν θα μπω σε κόπο να τη πάρω τηλέφωνο όμως. Καλώ τη Χρύσα 

"Ναι?" Απαντάει

"Τι κάνεις?" κάθομαι καλύτερα στο καναπέ

"Οο γεια Έλι! Πως είναι το πόδι σου?" Ακούγεται καλύτερα από τη τελευταία φορά που μιλήσαμε

"Καλύτερα. Εσύ πως είσαι?" 

"Καλά κι 'γω. Είσαι μόνη?" με ρωτάει με απορία

"Ναι, η μητέρα μου πήγε εξωτερικό για κάτι μέρες" στριφογυρίζω τα μάτια μου

"Αα OK με τις εξετάσεις τι θα κάνεις?"

"Όσα μαθήματα δεν έχω γράψει, θα τα γράψω στο τέλος."

"Με τον άλλον..τον καστανόξανθο που λες, έχεις μιλήσει?" αναφέρει το όνομα του με ένα είδος οργής.

"Όχι δεν έχω μιλήσει!" της λέω απόλυτη. Δεν θέλω να της πω, πως έρχεται σπίτι μου και με φροντίζει, ξέρω ότι θα νευριάσει. Μουγκρίζει

"Θα κάνεις τίποτα το απόγευμα?"

"Όχι και δεν μπορώ, γιατί έχω ακόμα το πόδι μου αν θυμάσαι.." Αναστενάζει

"Καλά τότε. Τα λέμε." λέει λίγο απογοτευμένη

"Τα λέμε" πατάω το κουμπί τερματισμού

Η ώρα ήταν 3 το μεσημέρι και δεν ξέρω τι θα φάω. Αν και θα μου πείτε ότι, πριν λίγο έφαγα αλά δεν μου φτάνει μόνο αυτό.